“แม่พิศลองดื่มดูสิ จะได้รู้”
“ยาอะไรหรือเจ้าคะ”
“ยาบำรุงน่ะ ดื่มแล้วร่างกายจะแข็งแรง จิบอุ่นๆ วันละถ้วยเล็ก เช้าเย็น จะทำให้...”
“ทำให้อะไรหรือเจ้าคะ”
คำที่ละไว้พร้อมใบหน้ากรุ้มกริ่มของสามี แม้จะทำให้แม่พิศเอียงอายแต่ความใคร่รู้ก็ยังมีมาก เพราะหากคุณหลวงให้หล่อนดื่ม หล่อนก็ควรจะรู้ว่าใช้แก้อะไรได้บ้าง
“แม่พิศดื่มก่อนแล้วพี่ค่อยบอก”
“จะขมรึไม่เจ้าคะ”
“หวานเป็นลมขมเป็นยา ลองดื่มดูหน่อยนะ ถ้าขมไปแม่พิศทนไม่ไหว ประเดี๋ยวมื้อเย็นพี่จะให้เจ้าเข้มมันเพิ่มน้ำผึ้งเดือนห้าไว้ให้แม่พิศด้วย”
คำคะยั้นคะยอของผัวรักทำให้แม่พิศจำต้องยกถ้วยยาอุ่นๆ ขึ้นจิบ รสฝาดเฝื่อนออกขมแต่ก็ยังดื่มได้ ทว่าความร้อนวูบวาบตามเนื้อตัวยามที่น้ำยาส่งผ่านเข้าสู่ร่างกายนี่สิถึงกับทำให้แม่พิศสะท้านเบาๆ แลเมื่อหันไปที่คุณหลวงก็เห็นว่าถ้วยยาของท่านก็ว่างเปล่าเช่นเดียวกัน
“ขมไหมเล่า”
“เพียงนิดเจ้าค่ะ แต่น้องดื่มได้”
“ยาน
