ทาสพิศวาส

ตอนที่ 5

แม่อ่ำได้แต่ตีอกชกตัวตนเอง เพราะตนนั้นทั้งรักทั้งหลงแม่พิศเสียจนสรรหาแต่สิ่งดีๆ มาให้ เครื่องประทินผิว อาหารการกิน เครื่องทอง เครื่องเงิน หากแม่พิศอยากได้ ไม่เคยเลยที่จะไม่ให้ แล้วเหตุใดแม่พิศจึงเลือกที่จะออกเรือน ไม่เลือกที่จะเคียงคู่กับตนไปจนแก่เฒ่าอยู่ในวังกรมหมื่นฯ นี้เล่า

“พี่อ่ำจ๋า ไม่ใช่ว่าฉันไม่เห็นค่าในความรักของพี่ แต่พี่อ่ำดูสิจ๊ะ ปีนี้ฉันอายุได้ยี่สิบปีเต็มแล้ว มันเลยวัยที่ฉันจะมีเหย้ามีเรือนแล้วหนาพี่ หากฉันปล่อยให้เวลาเนิ่นนานกว่านี้ คงจะไม่มีใครมาสู่ขอฉันไปเป็นเมียแน่ พี่อ่ำเห็นใจฉันด้วยเถิด พ่อกับแม่ก็มีฉันเป็นลูกสาวอยู่ผู้เดียว หวังจะได้ฝากผีฝากไข้ หากฉันไม่แต่งงานออกเหย้าออกเรือนไป ฉันจะมีโอกาสไหนได้ตอบแทนพระคุณท่านอีกล่ะพี่ ฉันมิกลายเป็นลูกอกตัญญูไปดอกเหรอ ที่เห็นทางจะทำให้พ่อแม่มีความสุขได้ แต่ฉันกลับเลือกเอาความสุขของตนเองเป็นที่ตั้ง ใช่ว่าฉันไม่เจ็บปวด”

น้ำตาพรั่งพรูด้วยความเจ็บช้ำหวังว่าแม่อ่ำจะเข้าใจในสิ่งที่ตนเลือกตัดสินใจในครั้งนี้และไม่คิดขัดขวางหนทางแห่งความสุข แต่แท้จริงแล้วนั้น นี่ก็คือมารยาหญิงที่แม่พิศหมั่นฝึกปรืออยู่บ่อยครั้ง ไม่เช่นนั้นคงมิได้ข้าวของมีค่าจากแม่อ่ำมาอย่างมากมาย

“พี่อ่ำก็รู้ ตัวฉันเองก็ไม่เคยได้พบหน้าค่าตัวคุณหลวงสรเดชฯ มาก่อน เพิ่งจะเคยเจอหน้ากันก็หนนี้เท่านั้น จะให้ฉันไปผูกสมัครรักใคร่ในตัวท่านให้เหมือนพี่อ่ำนั้นคงเป็นไปไม่ได้ แต่ที่ฉันตัดสินใจนั้น ฉันตรองดูแน่แล้ว ปรึกษากับคุณน้าพินก็ด้วย ทั้งฉันกับคุณน้าหรือแม้แต่กรมหมื่นฯ ท่านก็เห็นควรว่าฉันควรจะออกเรือนในครั้งนี้ พี่อ่ำคิดว่าฉันคิดผิดหรือพี่ พี่อ่ำดูถูกหัวใจฉันนัก”

หยาดน้ำตาไหลอาบสองแก้ม ทั้งยังกลั้วด้วยก้อนสะอื้นฮึกฮักอย่างน่าเวทนา และเมื่อเห็นแม่อ่ำปรายตามองมา แม่พิศก็ยิ่งสั่นสะอื้นมากขึ้น

“พี่อย่าว่าฉันเลยนะพี่ ฉันไม่ใช่ผู้ชายที่จะบวชเรียนเพื่อทดแทนพระคุณพ่อแม่ได้ ไม่ได้ดิบดีเป็นขุนน้ำขุนนางให้พ่อแม่ได้สบาย แต่ฉันเป็นหญิง ฉันก็ต้องเลือกทำหน้าที่ลูกที่ดีในครานี้ นั่นคือการออกเรือนไปกับคนที่ให้ความสุขสบายกับครอบครัวฉันได้ พี่อ่ำจักให้ฉันคิดถึงแต่ความสุขส่วนตัวเอง จนลืมเลือนพ่อกับแม่ได้อย่างไร อีกทั้งคุณน้าพินท่านก็มิได้ออกเรือน ก็คงจะมีแต่ฉันนี่แหละที่ท่านจะฝากผีฝากไข้อีกเช่นกัน พี่อ่ำลองมาเป็นฉันดูเถิด พี่จะเข้าใจในหัวอกของฉัน”

แม่อ่ำมองแม่พิศที่สั่นสะอื้นไปด้วยความระทมทุกข์จนร่างแบบบางนั้นสะท้านขึ้นลงด้วยแรงสะอื้น นั่นทำให้แม่อ่ำลืมเลือนความน้อยเนื้อต่ำใจของตนเองไปจนหมดสิ้น

ในยามนี้ได้แต่สงสารในชะตากรรมของแม่พิศยิ่งนัก ที่ต้องทำทุกอย่างก็เพื่อพ่อแม่ และหล่อนก็รู้ดีว่าหญิงสาวเช่นแม่พิศ หากถูกแตะต้องโดยน้ำมือชายชาตรีแล้วนั้น ก็คงจะยากยิ่งที่จะหวนคืนสู่การเล่นเพื่อนอีกครา เห็นทีว่าการเล่นสวาทต่อกันคงต้องจบสิ้นลงแล้วอย่างแน่นอน

“พี่อ่ำจ๋า... ฉันจะไม่ลืมว่าพี่อ่ำทำให้ฉันมีความสุขมากแค่ไหน หากพี่อ่ำว่างวันใด พี่อ่ำไปเยี่ยมเยือนฉันที่เรือนคุณหลวงบ้างหนา ฉันคงทนไม่ได้ หาก... หากพี่จะไม่แตะต้องฉันอีก...”

แม่พิศวางฝ่ามือไว้ที่ต้นขาของแม่อ่ำ ก่อนจะบีบนวดลงน้ำหนักมือลงไป เมื่อความปรารถนาอยากให้แม่อ่ำแตะต้องหล่อนเป็นครั้งสุดท้ายกำลังปะทุอยู่ภายใน

“โธ่... น้องพิศของพี่ เจ้ายังเป็นสาวแรกแย้ม ยังไม่เคยต้องปรารถนาของผู้ชาย หากเจ้าได้ลองแล้วเจ้าจะติดใจจนลืมเลือนสัมผัสจากพี่จนหมดสิ้น”

สีหน้างงงวยของแม่พิศทำให้แม่อ่ำต้องยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดูนางพนักงานรุ่นน้องนี้นักหนา ฝ่ามือขยี้เรือนผมก่อนจะหยิบจอนหูที่ยาวลงมายกทัดไว้ที่ใบหูอย่างแสนรักแสนเสน่หา

“ก็อ่อนเดียงสาเสียอย่างนี้สิเล่า พี่จึงทั้งรักทั้งหลงเจ้านัก จะหาใครมาเหมือนน้องพิศของพี่คงไม่มีอีกแล้ว”

“ฉันไม่เข้าใจที่พี่อ่ำบอกดอกจ้ะ ฉัน... ไม่กล้าคิดด้วย”

ใบหน้าเอียงอายทั้งที่หยาดน้ำตายังเอ่อล้น ยิ่งทำให้แม่อ่ำเอ็นดูแม่พิศยิ่งขึ้น ฝ่ามือแตะต้องใบหน้างดงาม ใช้ปลายนิ้วเกลี่ยซับรอยน้ำตาก่อนจะขยับร่างเข้าไปชิด

“น้องพิศหลับตาก่อนสิจ๊ะ แล้วลองนึกดูว่าหากมือที่ลูบไล้เต้าอวบอิ่มของน้องพิศนี้เป็นมือของคุณหลวง”

แม่พิศหลับตาลงอย่างว่าง่ายพลางนึกตามที่แม่อ่ำบอก ก่อนจะสั่นสะท้านไปทั้งร่างจากสิ่งที่แม่อ่ำกำลังทำ

ทว่ารอยยิ้มกลับผุดขึ้นในใจเพราะแม่อ่ำเชื่อในสิ่งที่หล่อนบอกเล่าอย่างไม่ผิดเพี้ยน ใช่ว่าไม่รู้ในสิ่งที่แม่อ่ำบอกเพราะคุณน้าพินเองก็บอกเล่าจนหมดสิ้นว่าการเล่นสวาทของหญิงนั้นต่างจากชายอย่างสิ้นเชิง

ชายนั้นจะทำให้มีความสุขมากยิ่งกว่ามาก ไม่อย่างนั้นนางพนักงานทั้งหลายจะตัวสั่นระริกอยากออกไปให้หนุ่มๆ ดูตัวที่หน้าประตูฯ กันทำไมเล่า และที่กลับมาบอกเล่าก็ล้วนแต่ทะลึ่งตึงตังกันทั้งนั้น ว่ากันว่า สุขราวกับได้ปีนขึ้นไปอยู่บนยอดเขาพระสุเมรุ และแค่คิดว่าฝ่ามือที่กำลังลูบไล้เนื้อกายของตนเองอยู่นี้คือฝ่ามือของคุณหลวง แม่พิศก็สะท้านเสียจนอดไม่ได้ที่จะร้องครางออกมา

“อา... อื้อ...”