ส่วนแม่พิศนั้นเล่าได้แต่นอนนิ่งน้ำตากบ เพราะแม้คุณพระจะกลับคืนเรือนมาในยามสาย ตรงตามที่คาดคิดไว้ไม่มีผิดว่านางเรียมจะต้องทำให้คุณพระพึงพอใจได้แน่ และการเจ็บป่วยของตนเองนั้นก็ไม่ได้มาจากความละเลยอันใดจากผัวรักเลยสักนิด แต่เป็นเพราะตนเองทั้งนั้นที่ลักลอบไปทำเรื่องบัดสีเอาไว้ แลเมื่อผัวรักแสดงความห่วงหา ความละอายในสิ่งที่ตนเองกระทำลงไปแล้วจึงกระทบหัวใจแม่พิศอย่างแรง
“น้องไม่ได้เป็นอันใดเจ้าค่ะคุณพี่ แค่เมื่อคืนนอนดึกก็เท่านั้นเอง ได้นอนพักสักหน่อย ช่วงเพลก็คงจะลุกนั่งได้เจ้าค่ะ คุณพี่ไม่ต้องเป็นห่วง” แม่พิศพยายามยิ้มแม้ว่ามันแทบจะเจือไปด้วยแรงสะอื้นก็ตาม
“ไม่ให้ห่วงได้อย่างไรเล่าแม่พิศ แม่พิศเป็นเมียของพี่ เป็นเมียที่พี่รักมากที่สุด ไม่ให้พี่ห่วงแม่พิศแล้วจะให้พี่ไปห่วงผู้ใดเล่า”
คุณพระพูดอย่างเอาใจพลางลูบไล้ที่เรือนผมนุ่มของเมียรักอย่างทะนุถนอม คิดชั่งใจในสิ่งที่จะพูดกับเมียรัก
“แล้วนั
