หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อยไป๋เจียเจียและจิงจวินก็ออกเดินทาง เมื่อเรือดาวเริ่มออกเดินทาง ไป๋เจียเจียมองดูเบื้องล่าง แรกเป็นเมืองหลวงและบ้านเรือนของชาวบ้านก่อนที่จะกลายเป็นเนินเขากับป่าไม้อันเขียวขจีผืนแล้วผืนเล่า
นางเดินมายืนเคียงข้างกับหงส์น้อยที่ดูผิดปกติ
“ทำไมเจ้าถึงเงียบไปเล่า”
พลางชำเลืองดูก้อนเมฆสีขาวล่องลอยพลิ้วผ่านไปคล้ายกำลังจะอยู่ในห้วงแห่งฝันทว่าทำไมสายตาเด็กน้อยจึงมองวิวทิวทัศน์เบื้องหน้าด้วยแววตาเหม่อลอยเศร้าสร้อยเล่า
“เมื่อก่อนตอนที่ข้ายังบินไม่แข็งแรง ท่านแม่จะพาโบยบินให้ข้าได้รู้สึกถึงความยิ่งใหญ่ หวังให้ข้าตั้งใจฝึกฝนให้ปีกแข็งแกร่งกล้า”
เสียงแผ่วเบาเอ่ยขึ้นเรียบ ๆ ทว่ากลับเต็มไปด้วยความรู้สึกของผู้ที่กำลังคิดถึงมารดาอัดอั้นเต็มไปด้วยความอ้างว้างไป๋เจียเจียปรายตามองมา พลันมองเห็นดวงตาที่คลอด้วยน้ำใส ๆ ยิ่งกระตุ้นความเป็นแม่ภายในใจของนาง
“ตอนนี้ท่านแม่ของ
