ยามเหม่า
รุ่งเช้าท้องฟ้ายังมีเพียงแสงเรืองรองอ่อน ๆ ส่งความอบอุ่นไปทั่วดินแดน รถม้าของหม่าฟู่ฮูหยินรองก็มาจอดเทียบหน้าประตูตระกูลหม่า
ยังไม่ทันที่คนเฝ้าประตูจะทำความเคารพนาง ประตูใหญ่ก็ค่อย ๆ เปิดออก นางจำเป็นต้องเดินหลบออกให้รถม้าข้างในออกไปก่อน
รถม้าคันใหญ่ประจำตระกูลขับเคลื่อนผ่านหน้าหม่าฟู่ออกไป นางชำเลืองมองตามหวังว่าผู้ที่อยู่ข้างในจะมองเห็นนางและหยุดทักทาย ทว่ารถม้าคันหรูก็ไม่ชะลอแม้แต่น้อย นางจึงแกล้งแก้เขินหันไปถามคนเปิดประตู
“ท่านพ่อกำลังจะออกไปที่ใดหรือ”
“เรียนคุณหนูรอง ไม่ใช่นายท่านหรอกขอรับ เป็นคุณหนูห้าไปหอไผ่หยกชาขอรับ” บ่าวประตูเอ่ยพูดด้วยใบหน้าที่ยินดีและภาคภูมิใจ
“ถึงกลับใช้รถม้าของท่านพ่อเลยหรือ”
คำถามของหม่าฟู่พึมพำในลำคอ คล้ายพูดคนเดียว บ่าวจึงไม่กล้าเอ่ยตอบ
เหมือนได้สตินางรีบปรับอารมณ์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็น
“ท่านแม่อยู่ที่เรือนใช่หรือไม่”
จากนั้นก็
