ตอนที่ 08 ตอกย้ำสถานะ NC+++

1641 Words

EP 08 "อ๊า!! อ๊าย!!" พรวด! "อื้อ!!" สองร่างเกร็งกระตุกพร้อมกัน ไฟนอลปล่อยในเข้าร่างเธอ หน้าท้องแบนราบกระตุกเร้าๆปล่อยนํ้ากามไหลทะลักออกมาตามเรียวขาร่างเล็กอ่อนปวกเปียกหมดเรี่ยวแรง แต่กลับถูกมือหนากระชากคางมนและดูดปากต่อไม่ให้เธอพักหายใจ.. จ๊วบ! จ๊วบ! มือบางจิกเล็บลงบ่าแกร่งแน่นเธอหลับตาแน่น..พยายามหอบหายใจเข้าปอด...แต่ริมฝีปากกลับถูกดูดกินอย่างมูมมาม.. "พะ...พอก่อนนะคะ...หนูจะกลับแล้ว" ไฟนอลยอมผละริมฝีปากออก แล้วจับคนตัวเล็กนอนราบกับเตียงมือหนาคว้าหมอนมารองใต้สะโพกเธอเอาไว้...แต่ลูกพีชกลับดิ้นขัดขืน.. "คิดว่าคืนนี้จะได้กลับห้อง?" "....หนูเหนื่อย...วันนี้พี่รังแกหนูมาสองครั้งแล้วนะ" "เหนื่อย หรืออยากกลับไปหาไอ้แทน?" ครืด~ ครืด~ เสียงโทรศัพท์ที่แทรกเข้ามาในเครื่องของลูกพีช ทำให้สายตาคมกริบตวัดมอง ก่อนจะผละออกจากร่างอรชรแล้วถือวิสาสะหยิบโทรศัพท์เธอขึ้นมา.. "พูดถึงก็มาเลย" พูดพร้อมกับโชว์หน้าจอขึ้น.. "อย่านะคะ.." ลูกพีชลุกขึ้นจากเตียงแล้วพยายามจะแย่งโทรศัพท์คืน แต่ไฟนอลกลับกดตัดสายทิ้งและปิดเครื่องต่อหน้าต่อตา.. "คิดว่าเวลาแบบนี้ฉันจะรับสายมันงั้นหรอ.." "ให้หนูกลับไปหาพี่แทนเถอะนะคะ" "ได้สิ...แต่หลังจากเอากับฉันเสร็จนะ" หมับ! พูดจบก็ผลักคนตัวเล็กลงบนเตียง พร้อมกับโยนโทรศัพท์ทิ้งบนพื้นไม่กลัวว่ามันจะพังเลยสักนิด ลูกพีชมองมือถือตาละห้อยก่อนจะโดนมือหนาดั่งคีบเหล็กจับเข้าที่คางมนแล้วหันมาสบตาก่อนจะ.. สวบ! "โอ๊ย!" เอวสอบกระแทกเข้ามาอีกครั้งสุดโคน จนใบหน้าหวานบิดเบี้ยวด้วยความจุก..เธอหลับตาแน่นไม่แม้แต่อยากมองหน้าไฟนอล.. ปึก! ปึก! ปึก! ปึก! "อึก...อ๊ะ! " ร่างเล็กสั่นคลอนบนเตียง ยิ่งเพิ่มอารมณ์ให้กับชายหนุ่มที่จ้องมองคนใต้ร่างด้วยสายตาปรารถนา.. "ยิ่งเอายิ่งมัน.." "อ๊า...พะ...พอสักที" "หึ..." ไฟนอลกระตุกยิ้ม พร้อมกับมองใบหน้าหวานที่ซีดเผือดขึ้นมาทุกทีด้วยความพอใจ ชายหนุ่มอัดกระแทกใส่ร่างเธอครั้งแล้วครั้งเล่า จับร่างเธอพลิกเปลี่ยนท่าตามที่ตัวเองต้องการจนเวลาผ่านไปหลายชั่วโมงคนที่ถูกรังแกก็หมดเรี่ยวแรงคาเตียง... 09:00 AM. "อ๊ะ..." ลูกพีชอุทานออกมาด้วยความเจ็บหน่วงตรงจุดกึ่งกลางร่างกาย เธอกวาดสายตามองสภาพเตียงยับเยินก่อนจะเสยผมหน้าขึ้นลวกๆเมื่อคืนความทรงจำล่าสุดคือภาพใบหน้าของไฟนอลตอนขย่มบนร่างและหลังจากนั้นความมืดมิดก็เข้ามาแทนที่... "....ไง ทิ้งฉันไว้กลางคันเลยนะ" "พอใจรึยังคะ.." "ยัง...เมื่อคืนยังค้างกลางคันอยู่เลย" พูดจบไฟนอลที่พึ่งอาบนํ้าเสร็จก็เดินตรงดิ่งมาหาเธอที่เตียงนอน ก่อนจะโน้มตัวเข้าไปหาร่างเล็กที่กำผ้าห่มคลุมร่างแน่น... "ถอยไปนะ.." "ไล่ผัวตัวเองแบบนี้มันน่าโดน" "เลิกเรียกตัวเองว่าผัวสักที หนูไม่ได้เป็นเมียพี่" "แตกในทุกรอบขนาดนั้น ไม่เรียกว่าผัวจะเรียกว่าอะไร?" "หยุด...หนูไม่อยากได้ยิน" มือเล็กยกขึ้นปิดหูตัวเองแล้วซบหน้าลงเข่าที่ชันขึ้น ยิ่งไฟนอลพูดตอกยํ้าเธอก็ยิ่งรู้สึกผิดต่อแฟนหนุ่มก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองใบหน้ายียวนด้วยแววตาเกลียดชัง ลูกพีชพาร่างตัวเองหอบผ้าห่มลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินถ่างขาไปหยิบโทรศัพท์ที่นอนกลิ้งอยู่บนพื้น... หมับ! "ไปอาบนํ้า..." "หนูจะกลับ" "ฉันบอกให้เธอไปอาบนํ้า.." "...." "หรือจะต่อจากเมื่อคืน?" ไฟนอลทำท่าจะดึงผ้าขนหนูที่พันรอบเอวสอบออก แต่ลูกพีชกับยกมือห้าม และก้าวถอยหลัง สายตาจ้องมองมือถือตัวเองที่ไฟนอลแย่งไป... "ไม่ได้คุยกับมันไม่ตายหรอก" "แต่นั้นมันของส่วนตัวหนู" "ของเธอก็เหมือนของฉันทุกอย่าง" "ขอคืนนะคะ.." "ลูกพีช!!" "...." "อย่าให้ฉันต้องหมดความอดทนกับเธอ.." ไฟนอลเค้นเสียงลอดไรฟันแล้วจับคางมนบดขยี้ ก่อนที่มือหนาจะกระชากผ้าห่มออกด้วยความรำคาญหูรำคาญตา...ชายหนุ่มรั้งเอวขอดมาหาตัวแล้วบีบหน้าอกเธอแรงๆข้อหาไม่ยอมฟังเขา.. "อื้อ!! ...มะ...มันเจ็บนะ" "เธอควรเชื่อฟังฉันถ้าไม่อยากเจ็บตัวมากกว่านี้" "...." "ฉันให้เวลาแค่ห้านาที...ไปอาบนํ้าให้เสร็จ" พูดจบก็สะบัดออกอย่างแรง แล้วเดินไปหยิบเสื้อผ้าในตู้มาสวม ลูกพีชก้มหน้ากำหมัดแน่นคนตัวเล็กเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวผืนใหม่มาแล้วเดินหายเข้าไปในห้องนํ้า เธอรีบทำทุกอย่างด้วยความยากลำบากให้ทันเวลา...ก่อนจะเดินห่อตัวออกมาจากห้องนํ้า ใบหน้าหวานเบิกตากว้างเมื่อตกใจไฟนอลที่นั้งสูบบุหรี่จ้องมองเธออยู่ปลายเตียง... "มองทำไม...อ่อยฉันหรอ?" "หลงตัวเอง...หนูแค่ไม่มีชุดใส่" "ไม่มีก็เปลือยดิ" "พี่!!" "ใส่ชุดเดิมแล้วตามฉันออกมา..." พูดจบก็พ้นควันบุหรี่ออกแล้วเดินไปทิ้งลงถาดเขี่ย..แต่ชุดเดิมที่ไฟนอลบอกมันเน่าเกินกว่าที่เธอจะสวมใส่อีกครั้งได้... "เดี๋ยวค่ะ...หนูยืมชุดใส่ก่อนได้ไหมคะ.." "ฉันไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร.." "งั้นหนูจะเปลือยออกไปให้ผู้ชายมองก็ได้" พูดจาประชดประชันเสร็จ ลูกพีชก็เดินตรงดิ่งมายังประตูก่อนจะโดนร่างของชายหนุ่มยืนบังประตูไว้พร้อมกับกอดอกมองเรือนร่างเธอด้วยอารมณ์หงุดหงิดก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่... "เถียงเก่งแล้วยังชอบประชด.." "ก็พี่ไม่ให้หนูยืม" "ไปเลือกเอาอยู่ในตู้!!" ไฟนอลตะคอกเสียงดังแล้วชี้ไปตู้เสื้อผ้าทำให้ลูกพีชมองตามแล้วเดินไปเลือกเสื้อผ้าในตู้ใบใหญ่ เสื้อผ้าส่วนมากของไฟนอลล้วนแต่เป็นสีดำสีที่เธอไม่ชอบแต่ก็จำเป็นต้องใส่ มือเรียวหยิบเสื้อฮูดตัวโตพอคลุมเข่าได้แล้วแอบหยิบบ็อกเซอร์ของชายหนุ่มมาหนึ่งตัว... "ใครอนุญาตให้เธอหยิบบ็อกเซอร์ฉัน!" "จะให้หนูใส่แค่เสื้อหรอคะ.." "โธ่เว้ย!" ไฟนอลสบถออกมาเสียงดังแล้วยีหัวตัวเองไปหนึ่งที เขาเป็นคนหวงของใช้ส่วนตัวของตัวเองมากแต่กลับต้องยอมให้ผู้หญิงที่ขึ้นเชื่อว่าแฟนอริใช้ร่วมแม้กระทั่งบ็อกเซอร์...ด้านลูกพีชที่เถียงยืมชุดจนได้รีบสวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วก่อนจะเดินมาชิดแผ่นหลังกว้าง... "เสร็จแล้วค่ะ.." "น่ารำคาญ!" ปั้ง! ตะคอกใส่หน้าเธอพร้อมกับปิดประตูเสียงดังเกือบงับเข้าที่ลูกพีช แต่โชคดีที่เธอรีบออกมาก่อนลูกพีชรีบสาวเท้าเดินตามคนตัวโตอย่างรวดเร็วเพราะสภาพแบบนี้เธอไม่อยากไปแท็กซี่ และอีกอย่างมือถือยังคงอยู่กับไฟนอลซึ่งตอนนี้ก็ไม่แน่ใจว่ามันพังรึยัง... ระหว่างทาง... [ลูกพีช] "จะพาหนูไปไหนหรอคะ" "...." "กลับหอเธอไง...หรืออยากอยู่กับฉัน?" "ปะ...ป้าวค่ะ" ฉันเหลือบมองใบหน้าบึ้งตึงของคนข้างกายด้วยอาการประหม่า ยอมรับว่าตอนนี้แทบจะไม่อยากหายใจร่วมกันด้วยซํ้าแต่ตอนนี้มันหมดทางเลือกจริงๆ...โดนข่มขืน...แถมยังโดนบังคับเอาแต่ใจตัวเองเป็นที่สุด...ยิ่งคิดฉันก็ยิ่งรังเกียจผู้ชายคนนี้...ทำไมต้องมายุ่งวุ่นวายกับความรักของเราสองคนกันด้วยนะ.. "แวะร้านยาหน่อยค่ะ..." "สั่งฉัน?" "หนูขอร้องต่างหาก" "ยาคุมอยู่ลิ้นชักเปิดเอา" "หนูจะซื้อยาแก้ปวด.." "สงสัยของฉันคงใหญ่ไป.." อ่า...นี้กล้าพูดแบบนี้แบบไม่สะทกสะท้านได้ยังไงกันนะ อย่างน้อยๆก็ควรจะมีไรความไร้ยางอายบ้าง.. "...." "รอบนรถ...เดี๋ยวลงไปซื้อให้" "ไม่ต้องค่ะ...หนูไปซื้อเอง" "พูดจาไม่รู้เรื่อง" พรึบ! ทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก็ปิดประตูอัดหน้าฉันอย่างแรง แล้วทำไมต้องใช้อารมณ์ทุกการกระทำแบบนี้ด้วยนะ ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ยิ่งคิดสายตาก็ยิ่งจ้องแผ่นหลังกว้างที่เดินหายเข้าไปในร้านยาอยากจะหยิบมีดสักเล่มมาเฉือนไอ้นั่นของพี่แกที่สุด...รังแกฉันดีนัก..แต่ทำไมนึกย้อนเรื่องเมื่อคืนในใจมันต้องปวดหน่วงๆขึ้นมาด้วยนะ ฉันรู้สึกต่อพี่แทนจริงๆอยากจะหนีแต่รถก็ถูกล็อกไว้...บ้าจริง.. "ลูกพีชขอโทษนะคะ..." คิดอยู่คนเดียวลำพังนํ้าตาก็ไหลอาบพวงแก้มซะงั้น ฉันอยากทักไปหาพี่แทนว่าหายไปไหน..และป่านนี้พี่แทนจะทักมาหาฉันบ้างไหมแต่ก็ทำไม่ได้.. "เอาไป..." "...." ฉันรีบดึงสติกลับมาทันทีที่ถุงยาถูกโยนใส่หน้า... "ในนั้นมียาแก้ปวด และสำหรับใส่ประคบแก้ระบม..." "ค่ะ..." "ไม่คิดจะขอบคุณหน่อยรึไง" "มันเป็นสิ่งที่พี่ต้องรับผิดชอบอยู่แล้ว.." "ก็กำลังทำ...เป็นผัวที่ดี" พูดจบก็กระตุกยิ้มแล้วหันมายักคิ้วให้ฉันด้วยท่าทางยียวนกวนประสาท แต่ฉันกลับอยากยกมือตบหน้าเข้าให้สักฉาดไม่คำพูดไหนที่จะไม่ยั่วโมโหฉันเลยจริงๆ... . . . อยากเป็นผัวน้องจนตัวสั่น5555555555555555555555555 Next.. "เล่นๆอย่าให้กูเห็นว่าอยากได้เมียมันจริงๆ"

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more