ดอนคาร์ลยิ้มเยาะตรงมุมปาก เหม็นขี้ฟันดอนโซลิโฟจนแทบอยากจะเดินหนีไปให้พ้นๆ
“ใช่โซลิโฟ จะหาลูกน้องที่ซื่อสัตย์ จงรักภักดีต่อเจ้านายได้จากไหนกัน”
ดอนโซลิโฟฉีกยิ้มหน้าบาน เมื่อได้ยินคำชมหลุดออกมาจากปากของดอนผู้ยิ่งใหญ่ เขาหันไปมองเจ้าพ่อคนอื่นๆ พลางยิ้มเยาะเป็นการบอกให้รู้ว่าใครกันแน่ ที่เป็นลูกน้องคนโปรดของดอนคาร์ล
แต่แล้วรอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าของแกะดำซึ่งทำตัวนอกกรอบ ก็มีอันต้องอันตรธานจางหายไป เมื่อได้ยินประโยคถากถางเยาะหยันประโยคต่อมาจากดอนคาร์ล
“แกซื่อสัตย์มาก แม้แต่เรื่องที่ฉันไม่ได้สั่งให้ไปทำ แกก็ลงมือทำเช่นการไปปูอำนาจสร้างบารมีในเมืองกาตาเนีย”
ดอนโซลิโฟหน้าซีดถอดสี นึกไม่ถึงว่าเรื่องที่ตนเองพยายามสร้างอำนาจบารมีอย่างเงียบๆ ในเมืองกาตาเนีย ซึ่งไม่นับรวมการไปก่อกวนระรานเมื่อช่วงสายๆ ของวันนี้ จะล่องลอยเล็ดลอดมาเข้าหูของดอนคาร์ลได้
“เอ่อ...ดอนครับ ดอนอย่าเข้าใจผิดนะครับ ไอ้กา
