ดอนคาร์ลกระตุกยิ้ม ดวงตาสีฟ้าคมกล้าจ้องมองสาวน้อยเปียกปอนด้วยน้ำทะเลอย่างเยาะหยัน และพอทิ้งสายตามองไปยังปทุมอิ่มอะร้าอร่าม ซึ่งโผล่จากขอบเสื้อที่เปียกแนบไปกับตัว เผยให้เห็นความงดงามอยู่รำไร ก็นึกอยากทำตามใจเรียกร้องอีกสักครั้ง
และฝ่ามือใหญ่ร้อนผ่าวก็ดันไวเท่ากับความคิด มันสอดเข้าไปใต้หัวเข่าแล้วอุ้มร่างเล็กเปียกซกไม่ต่างจากลูกหมาตกน้ำมาไว้ในอ้อมแขน ดวงตาสีฟ้ากวาดมองหาสถานที่เหมาะเจาะที่จะใช้เป็นรังรัก พอดวงตาปะทะกับโขดหินขนาดใหญ่ ซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่ไกลสักเท่าใด ก็รีบย่ำเท้าตรงไปยังเป้าหมายทันที
“ดอนคาร์ล! คุณจะพาฉันไปไหน วางฉันลงเดี๋ยวนี้ ฉันจะกลับบ้าน”
รีจินาเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น เมื่อเงยหน้าขึ้นปะทะกับดวงตาคมกล้า ซึ่งมีเปลวไฟแห่งความปรารถนาวิ่งวนไปทั่วดวงตาก็ถึงกับสั่นสะท้าน หวาดกลัวเหลือเกินว่าหัวใจดวงน้อยของตนเองจะพ่ายแพ้ศิโรราบให้กับรสมือและรสปากของดอนคาร์ลเฉกเช่นเมื่อค่ำคืนท
