บทที่ 8
1434 Words
ดอนคาร์ลกัดฟันดังกรอดจนเส้นเอ็นตรงลำคอปูดโปน ไม่อยากเชื่อว่าลูกน้องทั้งสองคนจะลอบทำสิ่งผิดกฎหมายมาถึงสองครั้งสองคราแล้ว
“พวกมันจะลงมือเมื่อไร”
ขณะเค้นเสียงถาม หัวสมองอันฉลาดหลักแหลม ก็ผุดประกายวาบไหว คิดออกทันทีว่าจะจัดการอย่างไรให้ลูกน้องที่เป็นแกะดำทั้งสองได้เลิกราจากอาชีพที่เรียกว่าผิดกฎหมาย
“อีกสองวันครับดอน ลูกน้องของผมบอกว่าโซลิโฟนัดลูกค้ามารับยาในท่าเรือตอนตีสองครับดอน”
แลนโดสรายงานถึงช่วงเวลายามราตรีกาลอันมืดมิด ที่เหมาะสำหรับการทำเรื่องผิดกฎหมาย ให้ดอนหนุ่มทราบ ซึ่งเขารู้ว่าที่ดอนคาร์ลนิ่งเงียบไปนั้น เป็นเพราะว่ากำลังขบคิดแผนการ เพื่อจัดการกับลูกน้องปลายแถวทั้งสองคน
“ถ้าเดาไม่ผิดพวกมันเก็บเ*****นไว้ในบ้านของโซลิโฟใช่ไหม”
ดอนคาร์ลเค้นเสียงถามเย็นยะเยือก เห็นท่าว่าคืนนี้เขาคงไม่ได้นอนหลับสบายอยู่บนที่นอนนุ่มๆ เป็นแน่
“ครับดอน สินค้ารอบนี้ล็อตใหญ่จริงๆ ไอ้โซลิโฟมันกลัวว่าเงิน 40 ล้านจะหลุดลอยไป มันก็เลยเก็บเ*****นทั้งหมดไว้ในห้องนอนของมันครับ”
ลูกน้องที่มีมากราวกับตาสัปปะรด ทำให้ดอนคาร์ลรู้ความเคลื่อนไหวแทบทุกอย่างของคนที่อยู่ภายใต้องค์กรโพเทนซา ออฟ โพเทนซา ซึ่งเขาจะไม่ยอมให้องค์กรต้องมัวหมองอีกครั้ง หลังจากเขาได้ล้างมือมาเกือบห้าปีแล้ว
“ไอ้โซลิโฟมันรักเ*****นมากกว่าเมียมัน จนถึงขั้นเอาไปนอกกอดอยู่ในห้องนอนเลยหรือนี่”
ดอนคาร์ลเค้นถามเสียงเยาะหยัน แต่อย่างว่าแหละ ไอ้ผงสีขาวๆ ที่ใครๆ ก็เรียกว่าเฮโรอีน มันดันมีมูลค่าสูงถึง 40 ล้านยูโร ซึ่งมีมูลค่ามากกว่าราคาตัวของเมียมันเสียอีก โซลิโฟจึงจำต้องรักษายานรกล็อตนี้ไว้ให้ดีที่สุด
“ดอนจะจัดการกับไอ้พวกหางแถวยังไงดีครับ”
แลนโดสอยากรู้แผนอันแยบยล ว่าดอนหนุ่มผู้องอาจจะสั่งสอนอย่างไร ให้แกะดำทั้ง
สองล้มเลิกเรื่องการทำผิดกฎหมาย ซึ่งตัวดอนคาร์ลเองนั้นประกาศล้างมือมานานหลายปีแล้ว
“นายเตรียมมือดีไว้สักห้าคน เดี๋ยวคืนนี้เราจะไปขโมยของรักของหวงของไอ้โซลิโฟ”
ดอนคาร์ลเอ่ยบอกแผนการเพียงคร่าวๆ ถึงสิ่งที่ตนเองต้องการสั่งสอนให้แกะดำทั้งสองได้หลาบจำ
“ได้เลยครับดอน”
แลนโดสรับคำ เริ่มสนุกขึ้นมาทันทีที่ได้ทราบแผนการแค่เพียงบางเสี้ยวบางตอนของดอนหนุ่ม ซึ่งแน่นอนว่าหากดอนคาร์ล และพวกเขาสามารถขโมยยานรกที่มีมูลค่ามหาศาลสำหรับพ่อค้ายา ขณะเดียวกันก็เป็นนรกของแท้สำหรับผู้ที่เสพมัน มาจากอ้อมกอดอันแสนสกปรกของโซลิโฟได้ แกะดำทั้งสองไม่ว่าจะเป็นโซลิโฟและเดอริโก้ คงกระอักเลือดตายแน่ ที่จู่ๆ เงิน 40 ล้านยูโรก็หลุดลอยจากมือของพวกมันในพริบตาเดียว
ดอนคาร์ลลุกขึ้นยืนพร้อมกับเดินกลับเข้าไปในคฤหาสน์ โดยไม่ลืมถามถึงเรื่องที่ทำให้เขาหนักใจอยู่ในทุกวันนี้
“ทำไมโซลิโฟและเดอริโก้ไม่ล้างมือสักที ทั้งๆ ที่มีเงินทองใช้สอยมากมาย เรียกว่าใช้ทั้งชาตินี้ก็ไม่มีวันหมด แต่ทำไมสองคนนั้นถึงไม่รู้จักคำว่าพอ ทำไมไม่ล้างมือจากเรื่องผิดกฎหมาย ล้างมือจากเรื่องชั่วๆ ที่ทำมาเกือบทั้งชีวิตของพวกมัน”
ลูกน้องแก๊งต่างๆ ภายใต้การดูแลขององค์กรโพเทนซา ออฟ โพเทนซา ต่างก็พากันล้างมือ เลิกข้องแวะกับธุรกิจผิดกฎหมายตามคำประกาศห้ามของผู้เป็นหัวหน้าองค์กรนั่นก็คือดอนคาร์ล เพราะเจ้าพ่อหนุ่มคิดว่าจำนวนเงินที่หามาได้จำนวนมหาศาล มันมีมากเกินพอแล้ว ไม่จำเป็นที่พวกเขาทุกคนต้องทำธุรกิจเสี่ยงตาย เสี่ยงคุก เสี่ยงตะรางอีกต่อไป จริงอยู่ว่าตำรวจไม่อาจเข้าถึงพวกเขาได้มานานแล้ว แต่กระนั้นมันก็ต้องมีสักวัน ที่จะพลาดท่าเพลี่ยงพล้ำให้กับตำรวจ
สำหรับตัวเขานั้นล้างมือจากวงการมาเฟียมานานหลายปีแล้ว ซึ่งมีธุรกิจใสสะอาดอีกมากมายก่ายกองให้เขาและลูกน้องอีกหลายๆ คนร่วมกันทำเงินให้กับครอบครัว แต่ก็ใช่ว่ามุ่งทำเงิน มุ่งกอบโกยความมั่งคั่ง ความร่ำรวยให้กับพวกพ้องของพวกตนแค่เพียงอย่างเดียว องค์กรการกุศล หรือโบสถ์ศาสนาเก่าแก่ที่ไม่ได้รับการดูแล หรือสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าอีกมากมายนับสิบแห่ง ที่ดอนคาร์ลได้เข้าไปอุปถัมภ์ดูแลทำนุบำรุง
แม้สิ่งที่ทำในปัจจุบันจะไม่สามารถลบล้างความผิด ลบล้างคราบเลือดที่เปรอะเปื้อนอยู่ทั่วกายออกไปได้ แต่ก็ยังดีกว่าไม่ทำอะไรเลย และดีกว่าทำผิดซ้ำซากเฉกเช่นโซลิโฟและเดอริโก้
แลนโดสเดินตามดอนหนุ่มมาแบบติดๆ พอร่างสูงใหญ่กำยำทรุดตัวลงนั่งในห้องอาหาร ก็รีบส่งสัญญาณให้เด็กรับใช้เสิร์ฟอาหารให้ดอนหนุ่มทันที
“ความโลภและต้องการอำนาจยังไงล่ะครับดอน ที่ทำให้โซลิโฟและเดอริโก้ไม่ยอมหยุด ไม่ยอมล้างมือสักที”
ลูกน้องมือขวาเอ่ยตอบคำถามก่อนหน้านี้ของผู้เป็นเจ้านาย อำนาจและความโลภไม่เคยเข้าใครออกใครอยู่แล้ว ยิ่งมีอำนาจอยู่ในมือมากเท่าไร ก็ยิ่งทำให้คนเราเหลิงคิดว่าตัวเองกลายเป็นพระเจ้ามากเท่านั้น
“นายรู้ไหมว่าพวกมันจะส่งยาให้ใคร”
ดอนคาร์ลเอ่ยถามเสียงเย็น หัวสมองอันฉลาดหลักแหลม เริ่มคิดแผนการใหม่ที่จะจัดการกับแกะดำทั้งสองตัวขององค์กร
“พวกมันส่งยาให้เจ้าพ่อค้ายาชาวรัสเซียครับดอน นัยว่าพวกนี้กระเป๋าหนัก จ่ายให้ไม่อั้นหากมีของตามที่พวกมันต้องการ และที่สำคัญต้องเป็นผ***วสะอาดบริสุทธิ์จริงๆ”
ดอนคาร์ลยิ้มเย็นตรงมุมปาก ก่อนจะหลุดปากเอ่ยถามลูกน้องมือขวาอย่างเป็นนัยๆ
“แล้วถ้าหากผ***วมันไม่บริสุทธิ์ล่ะแลนโดส”
“หมายความว่า...”
“ใช่! เราจะทำให้เ*****นของโซลิโฟเจือไปด้วยสิ่งแปลกปลอมสัก 70-80 เปอร์เซ็นต์ แต่ให้พ่อค้ายาชาวรัสเซียมันรู้ตัวตอนพวกมันได้ยา และเดินทางกลับประเทศมันไปแล้ว ไม่ต้องบอก...นายก็รู้ใช่ไหมว่าหากพ่อค้ายาชาวรัสเซียรู้ว่าถูกย้อมแมวขาย ไอ้โซลิโฟและเดอริโก้จะโดนอะไรบ้าง”
ดอนหนุ่มผู้ชาญเป็นกรด หัวเราะเสียงเย็นยะเยือกกับแผนการยืมมือเจ้าพ่อชาวรัสเซียมาจัดการสั่งสอนลูกน้องนอกคอกของตนเอง
แลนโดสถึงกับหัวเราะร่วนด้วยความสะใจ กับแผนการของดอนผู้ปราดเปรื่องฉลาดล้ำลึก พร้อมกันนั้นก็เลื่อนอาหารมาตรงหน้าผู้เป็นเจ้านาย พร้อมกับเอ่ยขอความเห็น
“เอาแป้งมันไปแทนที่เ*****นสัก 20-30 กิโลฯ ก็ดูท่าว่าจะดีเหมือนกันนะครับดอน”
“ตามนั้นเลยแลนโดส เอาให้สะอาดหมดจด อย่าให้โซลิโฟมันรู้ตัวเป็นอันขาดว่าสินค้าของมันถูกสอดไส้ด้วยแป้งมัน”
ดอนคาร์ลยิ้มเยาะตรงมุมปากขณะสั่งงานเสียงทุ้มลึกทรงอำนาจ อยากเห็นหน้าของลูกน้องนอกคอกเร็วๆ ว่าจะทำหน้ายังไง ตอนถูกมาเฟียชาวรัสเซียตามมาทวงแค้นถึงบันไดบ้าน
“แน่นอนครับดอน ผมจะทำให้สะอาดหมดจดเรียบร้อยเป็นที่สุด รับรองว่าพวกมันจะไม่มีทางรู้แน่นอนว่าเ*****นของแท้บริสุทธิ์ ถูกยักย้ายออกมาจากห้องนอนของมันแล้ว”
“ไอ้แกะดำทั้งสองตัวคงกระอักเลือดแน่งานนี้”
“ดอนครับ แล้วจะจัดการเ*****นที่ได้ยังไงดีล่ะครับ”
“เอาไปเผาทำลายซะ อย่าให้มันเล็ดลอดออกไปทำร้ายชาวบ้านได้แม้แต่ละอองเดียว”
ดอนคาร์ลสั่งเสียงเข้ม ความเจ็บปวด บาดแผลที่กลัดนองอยู่ในใจทุกวี่ทุกวัน อันมีสาเหตุมาจากผ***วยานรกร้ายแรง ซึ่งทำเงินจำนวนมหาศาลให้กับคนขาย และให้โทษร้ายแรงถึงชีวิตสำหรับผู้เสพมัน เป็นเหตุผลสำคัญที่ทำให้เขาเกลียดและต้องการกำจัดเ*****นให้หมดไปจากองค์กรของตนเอง
- Writer
