ร่างกำยำเอนกายลงที่หมอนนุ่มโดยมีหญิงสาวร่างเล็กที่เพิ่งหายป่วยดึงผ้าห่มนวมผืนหนาขึ้นมาคลุมร่างเขาไว้ ไทก้านอนอมยิ้มบ่งบอกถึงความสุขที่มีเขาจับมือของเธอเอาไว้ไม่ยอมให้เธอห่างตัว
"อย่าไปไหนนะ"
"วันนี้เพลินหยุดจะไปไหนได้ละคะ"
"อยู่ข้างๆ ฉันนะ"
"นอนเถอะค่ะ"
ไทก้าจับมือของเธอเอาไว้แน่นพร้อมกับปิดเปลือกตาลงอย่างช้าๆ อยากจดจำภาพเธอในยามที่เธอดูแลเขาเอาไว้ไม่อยากให้มันจางหาย หัวใจแกร่งมันเต้นตึกตักเมื่อรู้ว่ามือที่เขาจับเอาไว้ สมยอมให้เขาจับแต่โดยดี
ดวงตากลมโตจ้องมองภาพชายหนุ่มที่นอนหลับใหลอยู่บนเตียงของเธอ เธอเผลอยิ้มเมื่อนึกถึงตอนที่เจอเขาแรกๆ เขาชอบทำตัวเหมือนโรคจิตตามติดเธอราวกับเป็นเงาตามตัว ตั้งแต่เจอกันครั้งแรกหน้าห้องน้ำหญิง เขาก็ตามติดเธอเสมอมา หากตัวไม่มาก็มักจะส่งของมาให้เธอแทน
เธอนั่งมองหน้าเขา มุมปากบางเผลอระบายยิ้มเมื่อไหร่กันนะที่เธอนั่งมองเขาแบบนี้อย่างไม่รู้สึกเบื่อ เมื่อไห
