"คุณนั่นแหละเป็นบ้าอะไร"
พาเพลินจ้องหน้าไทก้าตาเขม็งก่อนจะมองซ้ายมองขวาแล้วเดินเข้าไปประชิดตัวเขา ไทก้าลอบสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ก่อนจะรีบลืมตาขึ้นเมื่อรู้สึกเจ็บปวดบริเวณสีข้าง
"โอ้ยยยยย! เธอมาหยิกฉันทำไมเนี่ย"
"หมั่นไส้นัก มาทำไมคะ แล้วเข้ามาได้ยังไงเพลินทำงานอยู่นะคะ"
"ทำงานอะไรอะ ก็ฉันเห็นเธอจับมือกับมันตานี่หวานเยิ้มเลยนะ"
"ตาเพลินจะหวานเยิ้มกับใครมันก็สิทธิ์ของเพลินไหมคะ"
ไทก้าใช้มือหนาเพียงข้างเดียวจับแขนเรียวของเธอแล้วดึงร่างบางเข้าหาตัวร่างกายของคนทั้งคู่แนบชิด ใบหน้าของทั้งเขาและเธอมีช่องว่างแค่เพียงอากาศรอดผ่าน
"จะ ... จะทำอะไรคะ ปล่อยเพลินนะ"
"เธอทำตาหวานเยิ้มได้แค่กับฉันคนเดียวเท่านั้น"
"ผะ ... ผอ. ปล่อยเพลินนะคะ"
"ให้ฉันปล่อยเธอเหรอเพลิน เธอรู้มั้ยว่าฉันต้องลำบากมากแค่ไหนที่ต้องมาหาเธอที่นี่"
ใช่เขาลำบากต้องตื่นแต่เช้าทั้งที่ไม่เคยตื่น ปกติตื่นเที่ยงโน่นวันนี้ตื่นตี
