พ่อบุญทุ่ม

ง้อ

ใจร้อน! ใคร ใครใจร้อนเธอเหรอ บ้าไม่ใช่หรอกเธอจะใจร้อนได้ยังไงเธอกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันนะ พาเพลินเผลอตวัดสายตามองไทก้าที่กำลังกุมมือของเธอเอาไว้ทั้งสองข้าง เขาพยายามพรมจูบมือของเธอรัวๆ หวังให้เธอใจเย็นลงกว่านี้หน่อย

สีหน้าสลดที่แสดงออกมามันช่างแตกต่างจากภายในใจของเขาเหลือเกินเพราะตอนนี้ในใจของเขามันยิ้มกริ่มจนแย้มบานเป็นจานเชิงไปแล้ว

"ปะ ... ปล่อยนะคะผอ.เพลินไม่ได้ใจร้อนสักหน่อย"

"ไหนขอดูหน้าเด็กไม่ได้ใจร้อนหน่อยซิ"

มือหนาข้างหนึ่งเลื่อนลูบใบหน้าของเธอเบาๆ ส่วนอีกมือยังกุมมือเธอเอาไว้เขาจับให้เธอหันหน้ามาหาเขาโดยที่หญิงสาวก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร

"ฉันกับเขาไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันแล้ว เชื่อฉันนะ"

"ทำไมเพลินต้องเชื่อผอ.ด้วยละคะ"

เออ ใช่ ทำไมต้องเชื่อในเมื่อเขามัน อึ้ยยย ... เขามันจูโม่หยอดเหรียญชัดๆ ใครเดินผ่านหยอดเหรียญก็เอาหมดเลยมั้ง โมโห คิดแล้วก็โมโห ยิ่งนึกถึงสายตาของแม่น้ำพริกถ้วยเก่านั่นมันยิ่งทำให้เธอรู้สึก ... หวง!

ไม่จริง เธอไม่ได้หวงเขา พาเพลินเบิกตาโตขึ้นเมื่อกำลังตีกับตัวเองอยู่ในใจโดยที่ไทก้าก็มองสีหน้าหลากอารมณ์ของเธอที่แสดงออกมานิดหน่อย และเหมือนเขาก็รู้ว่าเธอกำลังทะเลาะกับตัวเองอยู่เขาจึงช่วยเสริมให้

"หึงแหละ เข้าใจแต่ช่วยฟังเหตุผลหน่อยได้ไหม ที่ฉันติดต่อเกว เอ้ย! เขา เอ้ย! มัน เอ้ย! เกวลินไป มันเพราะฉันจะยกเลิกสัญญานั่นให้เธอไง"

"แล้วทำไมต้องยืนเฉยๆ ให้เขากอดด้วยคะ"

ดวงตาใสซื่อมองไปที่ผอ.หนุ่มที่ตอนนี้เปลี่ยนจากลูบใบหน้าหวานของเธอแปรเปลี่ยนเป็นวางมือบนศีรษะเธอแทนเขาระบายยิ้มขยี้ใจออกมาให้เธอได้เห็นไม่นานนักเธอก็นึกขึ้นได้

ให้ตายเถอะ เธอทำตัวเหมือนเป็นเมียเขาเลย!

"เออ ... ไม่ต้องบอกค่ะ เพลินไม่อยากรู้ แล้วเพลินก็ไม่อยากให้ ผอ.มายุ่งกับเพลินอีกค่ะ เชิญผอ.ใช้ชีวิตโสดให้มีความสุขเถอะค่ะ"

พาเพลินสะบัดมือออกเธอเปลี่ยนมาเป็นกอดอกแล้วเชิดหน้าขึ้นแทนเธอจะไม่ยอมเสียตัวให้กับผู้ชายคนนี้เด็ดขาดแต่ไม่นานนักดวงตากลมโตของเธอก็เห็นอะไรบางอย่างข้างหน้า

คล้ายๆ กับคุณทนายการันต์ที่เดินอยู่ริมถนนกับผู้หญิงคนหนึ่งเขาจูงมือเธอเดินข้ามถนนไปจูบเธอสองทีส่งเธอขึ้นแท็กซี่แล้วโบกมือลา ไม่นานนักเขาก็โทรศัพท์ก่อนจะเปิดประตูรถแท็กซี่ที่เพิ่งมาจอดตรงหน้าแล้วมีผู้หญิงหุ่นนาฬิกาทรายเดินลงมาจูบเขาสองสามทีพร้อมกับใช้มือลูบเป้ากางเกงเขา แล้วเขาก็กอดเอวเธอไว้เดินหายเข้าไปใน เออ ... ในโรงแรม!

"เออ ... ผอ.คะ นั่นใช่ทนายการันต์รึเปล่าคะ"

ไทก้าที่กำลังง้อพาเพลินอยู่ก็หันไปตามนิ้วเล็กๆ ที่ชี้ไปที่ทางเข้าโรงแรม ชัดเลย พ่อปลาไหลเพื่อนเขาเนี่ยแหละแต่ยังไงดีละมันต้องทำอะไรชั่วๆ ให้พาเพลินเห็นแน่ เช่น ส่งหญิงเก่าไปแล้วรอรับหญิงใหม่หน้าโรงแรม

"จะ ... จำผิดรึเปล่าฉันไม่คุ้นเลยนะ"

ไม่ได้อยากจะโกหกหรอกแต่เขาว่ากันว่าผู้หญิงชอบเหมารวมว่าเพราะมีเพื่อนแบบนี้ไงนิสัยถึงเหมือนกันหมดอะไรทำนองนั้นเขาต้องกันเอาไว้ก่อนเปื่อเธอมารู้ที่หลังว่าเขากับการันต์เป็นเพื่อนกันจะได้ไปต่อได้ถูก

"หันมาคุยเรื่องของเราดีกว่า"

"ค่ะ เอ้ย! เรื่องของเราอะไรคะอย่ามามั่วนะ แล้วก็ส่งเพลินตรงนี้ก็ได้ค่ะเพลินไม่อยากเข้ามหา'ลัยไปพร้อมผอ."

ไทก้าพยักหน้ารับรู้แต่เขาไม่ได้ส่งเธอลงตรงนี้ เขากลับเหยียบคันเร่งออกมาทันทีเพราะหากชักช้าว่านี้ยัยม้าพยศของเขาคงกระโดดลงรถเพราะคิดว่าตัวเองเป็นยอดมนุษย์แน่ๆ

"นี่!"

"ชู่ว์ ไม่เอาน่า เสียงดังเดี๋ยวจับทำเมียบนรถนะ"

พาเพลินอ้าปากค้างจากที่จะโวยวายก็กลายเป็นเงียบกริบไทก้าเหลือบมองเธอเพียงนิดแกล้งเธอต่อด้วยคำพูดให้เธอเขินอาย

"มาเป็นเมียฉันนะ"

"ยะ ... หยุดพูดนะคะ"

"ไม่หยุด ฉันจูบจองไปแล้วก็ต้องเป็นเมียฉันสิ"

ใบหน้าหวานแดงซ่านเหมือนมีเลือดวิ่งวนไปทั่วใบหน้า เธอรับรู้ได้ถึงอาการหน้าแดงและร้อนผ่าวโดยไม่ต้องส่องกระจกเลยเชียวแหละ

เธอไม่ชอบคนแก่! ยัยเพลินสติ! ที่สำคัญเธอไม่ชอบเขา ไม่ชอบผู้ชายเจ้าชู้! แต่มันเขินจังเลยอ่ะมันเขินจนจะม้วนลงไปที่พื้นอยู่แล้ว คำพูดดิบห่ามของเขาแทนที่จะทำให้เธอโกรธ แต่เปล่าเลย เธอไม่ได้โกรธ

"อยากมีเมียยยยย"

"โอ้ย! งอแงเป็นเด็กติดขนมไปได้นะคะ"

"อยากติดนม" ไทก้ากระพริบตาถี่ๆ มองพาเพลินที่แสร้งนั่งหน้านิ่งเธอคงไม่รู้ว่าตอนนี้หน้าของเธอแดงขนาดไหน

"ผอ.คะช่วยทำตัวให้สมกับตำแหน่งผอ.ด้วยค่ะ เพลินเป็นนักศึกษา ส่วนผอ.เป็น ..."

"ผัวเพลิน" เธอโดนแย่งพูดเธอไม่ได้พูดเอง อีตาบ้ากามนี้กำลังหื่น 300% ใส่เธอและตลอดเวลาโดยไม่สนว่าตัวเองเป็นใครแล้วเธอเป็นใคร

"จิ๊!"

พาเพลินเลือกที่จะเงียบไม่ตอบโต้กับผู้ชายคนนี้ และเขาก็ชอบทำอะไรกวนประสาทเธออยู่ได้ เช่น ปรับแอร์ เปิดเพลง ฮัมเพลง มองเธอ จนคนถูกมองรู้สึกหงุดหงิด

- มหา'ลัย –

"ดีกันนะ"

อะไร! อะไรอีก พาเพลินนั่งกลอกตาไปมากับท่าทีออดอ้อนของผอ.หนุ่มตอนอยู่ข้างนอกทำไมไม่อ้อน มาอ้อนอะไรในรั้วมหา'ลัยย่ะ เธอหันมาถลึงตาใส่ผอ.หนุ่มอย่างลืมตัวก่อนจะชี้หน้าเขาอย่างขาดโทษแล้วเดินลงมาจากรถด้วยท่าทางสง่างามเฉกเช่นนางพญาเช่นเดิม

"น่ารักจังวะ"

ไทก้าพูดอยู่คนเดียวตอนอยู่ในรถเขายกสองมือของตัวเองขึ้นดมๆ ราวกับอยากจะกักเก็บกลิ่นเธอเอาไว้ เขายื่นแขนไปที่นั่งเบาะข้างๆ มันยังให้ความรู้สึกอุ่นอยู่เลยราวกับเธอยังนั่งอยู่ตรงนี้ไม่ได้ไปไหน

"ได้สักทีพ่อจะเป็นเด็กดี"

ร่างบางนั่งอยู่ใต้ตึกคณะเช่นเคยไม่นานนักดวงตาทั้งสองของเธอก็มืดสนิทลงก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักดังมาจากทางด้านหลัง

"ทายซิใครเอ่ย"

"มือป้อมๆ แบบนี้ น่าจะเป็น ..." พาเพลินยกมือขึ้นจับมือที่ปิดตาเธอเอาไว้ ก่อนจะลูบไปมาทำราวกับกำลังสำรวจอะไรบางอย่าง

"ยัยเตย"

"หูยเพลินอ่ะ รู้ได้ไงว่าเป็นฉันอะ"

"ก็นิ้วเธออ้วนนี้ยัยตัวกลม"

"เธอบูลลี่อ่ะ"

เตยหอมเดินไปนั่งฝั่งตรงข้ามของพาเพลินส่วนพลอยไพลินก็นั่งลงข้างๆ ของพาเพลินตามมาด้วยน้ำมนต์ที่เดินไปนั่งข้างเตยหอม ทั้งสามคนกำลังดูดโกโก้ชาไข่มุกอยู่ตรงหน้าเธอทำเอาดาราแถวหน้าถึงกับกลืนน้ำลายคงคออึกใหญ่เพราะอยากกิน

"ขอชิมมั่งสิ"

"แม่ดาราดัง จะมากินชาไข่มุกได้ยังไงย่ะ ได้ข่าวว่าพรุ่งนี้มีถ่ายโฆษณาชุดออกกำลังกาย จะไปโชว์เอวเอสหรือโชว์น้องพุงก็เลือกเอา!"

น้ำมนต์พูดขึ้นทำเอาพาเพลินหน้าสลดลง แต่คนที่หูผึ่งหน้าจะเป็นผอ.หนุ่มที่กำลังเดินผ่านกลุ่มของเธอขึ้นห้องทำงาน

"ชุดออกกำลังกาย! มันเปิดส่วนไหนบ้างวะ"