พ่อบุญทุ่ม

รุก

ชีวิตผอ.หนุ่มที่โสดและรวยมากอย่างเขาทำไมถึงต้องมานอนฝันว่าได้ใกล้ชิดกับผู้หญิงคนหนึ่งได้ทุกวันทุกคืนขนาดนี้นะ แล้วที่น่าเจ็บใจที่สุดสำหรับเขา คือขนาดในฝันก็ยังทำได้แค่จูบ ไม่ได้จิ้ม ไทก้าหันไปมองโทรศัพท์มือถือของตัวเองแล้วอยากจะจับเอามันปาไปนอกห้อง เพราะมันทำให้เขาต้องตื่นจากฝันที่แสนหวานนี้

ผอ.หนุ่มก้มมองส่วนล่างของตัวเองที่มันตั้งพร้อมรบคงจะค้างจากในฝันสินะ เห็นทีเขาต้องใช้นารีทั้งห้าช่วยเหลือมันแล้วละ ไม่งั้นวันนี้ไปทำงานไม่ได้แน่ คิดได้อย่างนั้นไทก้าก็รีบลุกขึ้นพลางใช้สายตามองดูเวลา ไม่น่าจะทัน เอาวะ ลองอดทนสักวันแล้วกัน ถ้ามีเวลาค่อยไปต่อในห้องน้ำที่ทำงาน

ครืด~ ครืด~ ครืด~

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นในเวลาเจ็ดโมงเช้า พาเพลินยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองที่กำลังส่งเสียงร้องดังรบกวนเวลานอนของเธอ

"ฮัลโหล"

(ตื่นได้แล้ว) หัวคิ้วขมวดเข้าหากันยุ่งใครกันช่างกล้าโทรมากวนเธอในเวลานี้ นี่ไม่รู้ใช่ไหมว่าเธอต้องนอนให้ครบ 8-12 ชั่วโมงนะ เออ ไม่สิจำผิด เธอต้องนอนให้ครบ 6-8 ชั่วโมงนะ

"ครายอ่า โทรมากวนแต่เช้าเลย"

(ให้ตายเถอะ วันนี้เธอมีเรียนนะฉันอุตส่าห์มารับ)

พาเพลินเลื่อนโทรศัพท์ออกมาดูหน้าจอเมื่อเห็นเป็นเบอร์ของไทก้า เธอรีบดีดตัวลุกขึ้นทันทีไอ้โรคจิตนั่นจะมาทำไม

"คะ ... คุณว่าไงนะคะ"

(ฉันกำลังจะถึงคอนโดเธอในอีก สิบนาที)

เขาย้ำอีกครั้ง พาเพลินหันไปดูนาฬิกาที่หัวเตียง เหมือนเธอจำได้รางๆ ว่าวันนี้เธอมีเรียนตอนบ่ายแล้วอีตาผอ.นี่มาทำไม

"คุณมาทำไมเพลินไปเองได้ค่ะ"

(เหลืออีก เจ็ดนาที นี่ถ้าฉันไปถึงแล้วไม่เจอเธอฉันจะขึ้นไปตามเธอถึงห้องเลยนะ)

พาเพลินเบิกตาโตขึ้นเมื่อได้ยินไทก้าพูดออกมาแบบนั้น เจ็ดนาทีเธอจะไปแต่งตัวทันได้ยังไงนี่มันแกล้งกันชัดๆ แล้วทำไมเธอต้องเร่งตามที่เขาพูดด้วยเนี่ย

"อร๊าย จะไปทันได้ยังไงเล่าอีตาบ้า"

(อีกหกนาที)

พาเพลินรีบกดวางสายแล้วพาตัวเองไปอาบน้ำทันที ที่นอนอะไรก็ยังไม่ได้เก็บอีกทั้งนี่เป็นครั้งแรกที่เธออาบน้ำเร็วขนาดนี้ เมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำเธอหันไปดูนาฬิกาอีกครั้งเห็นว่ามันเกินจากสิบนาทีที่เขาเร่งแล้วแต่ก็ไม่เห็นว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นเธอจึงไม่เร่งเวลามาแล้วแต่งตัวตามปกติเหมือนที่เธอทำ ซึ่งแน่นอนว่าดาราอย่างเธอก็ต้องใช้เวลาในการบำรุงผิวพรรณของตัวเอง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

หืมมม เอาจริงดิ พาเพลินในชุดคลุมอาบน้ำหันไปที่ประตูห้องขณะที่มือเรียวยังถือตลับแป้งอยู่เลย เธอไม่ยอมไปเปิดประตูเพราะตอนนี้ยังแต่งตัวไม่เรียบร้อย แต่ก็เร่งมือในการแต่งหน้าขึ้นอีกนิด

ลิปสติกสีชมพูระเรื่อกำลังถูกปาดลงที่กลีบปากอวบอิ่ม ไม่นานนักเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้นขัดอีกครั้ง พาเพลินสะดุ้งเล็กน้อยหันไปทางประตูเธอตัดสินใจเดินไปที่ประตูแล้วเปิดมันออกโดยลืมส่องดูที่ตาแมวว่าเป็นใคร

"ผอ. อ่ะ!"

ไอศกรีมรสวานิลลาถูกยัดใส่ปากเธอเมื่อตอนที่ไทก้าเดินสวนเข้ามาในห้องของเธออย่าถือวิสาสะ ทำให้พาเพลินต้องรีบงับเอาไว้อย่างไม่ทันตั้งตัว

"ค่อยๆ กลืนสิ เลอะหมดแล้ว"

เธอถลึงตาใส่เขาโดนที่ผอ.หนุ่มหันมาใช้เพียงนิ้วหัวแม่มือเช็ดที่ขอบปากของเธอเบา พูดไม่ได้ละสิของเขาน่ะใหญ่กว่าของที่เธอคาบไว้อีกนะ

"ฉันบอกเธอแล้วใช่ไหม ว่าถ้าไม่เจอเธอฉันจะขึ้นมาบนห้องเธอ"

พาเพลินรีบกินไอศกรีมจนหมดแล้วเดินไปทิ้งไม้ที่ถังขยะหลังบ้านก่อนจะหันมาถามเขาอย่างสงสัย

"ผอ.ขึ้นมาได้ยังไงคะ แล้วรปภ."

พูดยังไม่ทันจบพาเพลินก็ต้องอ้าปากค้างเมื่อเห็นไทก้าหยิบแบงก์ห้าร้อยออกมาโชว์นั่นหมายความว่าเขายักเงินให้รปภ.ที่นี่งั้นเหรอ ที่นี่มันจะปลอดภัยจริงไหมเนี่ย ขนาดแค่นี้เขายังขึ้นมาได้

"เพลิน ไหนหันหน้ามาดูใหม่หน่อย"

"มีอะไรคะ เพลินขอไปแต่งตัวก่อนนะคะ ผอ.รอตรงนี้นะ"

ไทก้าใช้มือหนาเชยคางมนขึ้นเล็กน้อย แล้วรั้งเอวบางของเธอเข้าหาตัวก่อนจะปล่อยมือออกแล้วล้วงมือลงกระเป๋ากางเกงหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดรอยเปื้อนลิปสติกที่เป็นทางยาวอยู่ที่ใบหน้าของเธอออกเบาๆ สองสายตาประสานกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ หัวใจของเธอเริ่มเต้นแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน การกระทำของเขาทำเอาพาเพลินถึงกับนิ่งไปสองมือเรียวยกขึ้นผลักแผงอกแกร่งของเขาให้ออกห่างแล้วรีบเดินเข้าห้องนอนของตัวเองไปในทันที

พาเพลินหย่อนสะโพกนั่งลงที่ขอบเตียงมือเรียวของเธอยกขึ้นกุมที่หน้าอกข้างซ้ายตรงตำแหน่งของหัวใจมันเต้นอย่างถี่รัวเธอหันไปมองดูใบหน้าของตัวเองผ่านกระจกเงาตอนนี้มันกำลังแดงปลั่งลามไปจนถึงใบหูและลำคอ

"บ้าจริงเลิฟซีนกับผู้ชายหล่อๆ พระเอกแถวหน้ามาตั้งเท่าไหร่จะมาตายเพราะคนแก่อย่างผอ.จอมหื่นนั่นเหรอ"

เธอยกสองมือตบไปที่ใบหน้าของตัวเองเบาๆ เพื่อเรียกสติก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ แล้วเดินไปแต่งหน้าแต่งตัว

ไทก้าก้มหน้ามองผ้าเช็ดหน้าของตัวเองก่อนจะระบายยิ้มออกมาบางๆ เขาเดินไปนั่งรอเธออยู่ที่โซฟาหน้าทีวีแล้วยกผ้าเช็ดหน้าผืนเมื่อครู่ขึ้นสูดดมเบาๆ

"มองใกล้ ยิ่งโคตรน่ารัก ตัวก็หอมจะไม่ชอบได้ไงวะ"

ผอ.หนุ่มมองไปทางประตูห้องนอนก่อนจะใช้สายตาสำรวจไปที่ห้องของเธออีกครั้งถึงว่าจัดได้แบบน่ารักอบอุ่นสมวัยเธอ ในห้องมีแต่ของดีและรูปของเธอเต็มไปหมด

แกร่ก~

"เพลินมีเรียนตอนบ่ายนะคะผอ."

"รู้แล้ว"

"แล้วจะรับมาทำไมคะเนี่ย เพลินไม่ได้ให้มาสักหน่อย"

"ก็ทางผ่าน"

ทางผ่าน! ผ่านยังไงไม่ทราบย่ะ ได้ข่าวว่าบ้านเขาอยู่คนละทางกับคอนโดเธอเลยด้วยซ้ำ ไทก้าหยัดกายลุกขึ้นมองการแต่งตัวของเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า

"ไม่มีกระโปรงที่ยาวกว่านี้แล้วเหรอ"

"เออ ..."

"เสื้อมันฟิตไปปะ ผิดระเบียบมหา'ลัย"

"คะ ... คือ"

"โอ้โห แล้วมันบางมากด้วย นี่ไปเรียนนะไม่ได้ไปหาผัว"

ไทก้าถือวิสาสะใช้สายตาสำรวจร่างกายของหญิงสาวก่อนที่จะจับเธอหมุนตัวไปมาเพื่อดูความเรียบร้อย

"ไปเปลี่ยน"

"ผอ.คะไปกันเถอะค่ะ"

"ไปเปลี่ยน"

เขากดเสียงต่ำก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาอีกครั้งด้วยท่าทางยียวน ตอนนี้เธอเหมือนเด็กที่กำลังถูกผู้ปกครองสอบอยู่ต่างหากละ พาเพลินปั้นหน้าบึ้งตึงยืนจังก้ากอดอกอยู่ต่อหน้าเขาเธอต้องการให้เขารู้ว่าเขาไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับเธอ

"ไม่เปลี่ยน เพลินเป็นของเพลินแบบนี้ ผอ.อย่ามายุ่ง"

ไทก้าเลียริมฝีปากของตัวเองสายตาจ้องไปที่เธออย่างหื่นกระหายชนิดที่ว่าใครมองก็รู้ว่าเขาต้องการอะไร ไทก้าหยัดกายลุกขึ้นยืนจนเต็มความสูงเดินเข้ามาหาเธอช้าๆ ก่อนจะหยุดอยู่ตรงหน้าเธอใช้สายตาลวนลามเธออีกครั้ง

"มองเพลินแบบนั้นหมายความว่ายังไงคะ"

"ช่วงนี้ฉันของขาด ถ้าเธอไม่เปลี่ยนฉันก็พร้อมเติมนะ"