พ่อบุญทุ่ม

จอง

โรคจิต อีตาผอ.นี่โรคจิตเกินไปแล้ว พาเพลินสะบัดตัวตั้งใจออกห่าง แต่ทว่ากลับถูกผอ.หนุ่มกักขังเธอเอาไว้ในอ้อมแขนแกร่ง เขาโน้มใบหน้าหล่อเหลาเข้าใกล้เธอเพียงนิดแล้วสูดดมกลิ่นหอมของเธอเข้าปอดต่อหน้าต่อตาเธอ อี๊

"ระ ... โรคจิต ออกไป ไม่งั้นเพลินจะ ..."

จะอะไรดีวะ แจ้งตำรวจ เออใช่เธอจะแจ้งตำรวจคอยดูสิ พาเพลินมองใบหน้าของ ผอ.หนุ่มเธอกัดปากเบาๆ อย่างใช้ความคิดในตอนที่ไทก้ายกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งเพื่อเป็นคำถาม

" ... " คิดจะขู่เขาเหรอ จะโดนอะไรบ้างยังไม่รู้ตัวเลย แล้วยังจะมาขู่เขาจนหางตั้ง

"จะอะไรครับ"

ไทก้าพูดกระซิบประชิดริมฝีปากอวบอิ่มทำให้พาเพลินรับรู้ได้ถึงลมร้อนที่เป่าออกมา กลิ่นมิ้นต์ผสมกับกลิ่นบุหรี่มันทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ

"จะแจ้งความ"

เขาพูดพร้อมกับวางมือหนาข้างที่ว่างบนต้นขาขาวอวบของเธอ ใบหน้ากวนบาทาแสดงออกถึงความไม่เกรงกลัว ยิ่งแตะเธอ ยิ่งรู้สึกว่าร่างบางกำลังสั่นเทิ้ม เขาก็ยิ่งอยากแตะลึกเขาไปอีก

"ปะ ... ปล่อยเพลินนะคะผอ."

"ปล่อยตรงนี้มันจะเลอะเอานะ แต่ถ้าเธอต้องการฉันก็จัดการให้เธอได้"

"มะ ... ไม่ใช่นะคะ ยะ ... อย่านะ"

"หึ"

ผอ.หนุ่มยกยิ้มพึงพอใจที่ได้เห็นอาการสยบของหญิงสาวตรงหน้า เพราะปกติเธอไม่เคยแม้แต่จะพูดกับเขาดีๆ ด้วยซ้ำ และใช่ ครั้งนี้เขาเสียสามล้าน เสียด้วยความเต็มใจ โดยมีความหึงหวงซ่อนอยู่ในนั้นโดยไม่รู้ตัว

"จูบฉัน"

" ... " บะ ... บ้าไปแล้วอีตานี่นิ! พาเพลินเบือนหน้าหนี เธอไม่มีทางทำอย่างนั้นแน่ ไม่มีวัน ทำไมเธอต้องทำแบบนั้นด้วย

"ถ้าไม่จูบฉัน ฉันจะจูบเธอ"

"เพลินไม่ทำ ปล่อยได้แล้วค่ะ แล้วต่อไปนี้ห้ามเรียกเพลินมาทำอะไรบ้าๆ แบบนี้อีกนะคะ"

ไทก้าลูบต้นขาอวบของเธอในขณะที่มองดูอาการบิดเร้าร่างกายของเธอไปมาเธอหนีบต้นขาเอาไว้อย่างแน่นหนาราวว่าเป็นสิ่งหวงห้ามไม่ให้ใครเข้ามาใกล้ และเธอคงไม่รู้ว่าไอ้อาการแบบนี้ของเธอมันทำให้เขาแทบคลั่งเลยละ เขายิ่งอยากเข้า อยากแตะ อยากสัมผัส

"ไม่เคย?"

คิดจะขโมยความซิงของเธอไปละสิ ฝันไปเถอะตาแก่ตัณหากลับ พาเพลินยกยิ้มแล้วเปลี่ยนท่าทีราวกับเป็นผู้หญิงกร้านโลกที่เน่าเฟะ

"กี่คนแล้วนี่ เพลินก็ไม่ทันได้นับ"

ไม่คิดว่าเธอจะตอบเขาแบบนี้ไม่เคยคิดเลยไทก้าจ้องหน้าเธอนิ่งหากที่เธอพูดมาเป็นความจริงเขาก็ไม่สนหรอกนะ เขาไม่สนอดีตของเธอเขาสนแค่เขาต้องได้เธอ เอาสิจะเสียเท่าไหร่ก็ยอม

"งั้นเหรอ งั้นแปลว่าฉันก็ไม่ต้องเกรงใจแล้วสินะ"

เห้ย! เป็นอย่างนี้ได้ไง อีตาบ้านี้จะเอาเธอให้ได้เลยใช่ไหมเนี่ย พาเพลินเริ่มทำตัวไม่ถูกเมื่อไทก้าเริ่มขยับแว่น เขาไม่ได้สายตาไม่ดีเพียงแค่ใส่แว่นกรองแสงเท่านั้น และเธอไม่รู้

พาเพลินรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีเธอคิดว่าหากดึงแว่นเขาออกเขาต้องมองอะไรลำบากแน่ๆ เธอจึงดึงแว่นตาของไทก้าออกด้วยความรวดเร็วจนมันร่วงลงพื้น หมายจะวิ่งออกไปทางประตูแต่ไทก้ากลับคว้าแขนของเธอไว้ ได้ไงวะ! สายตาไม่ดีไม่ใช่หรือไง

"ปะ ... ปล่อยนะไอ้ ...!"

"ก็เอาสิเพลิน ถ้าเธอด่าฉันฉันจะจูบเธอ ถ้าเธอตบฉันฉันก็จะจูบเธอ ถ้าเธอหนีหน้าฉันฉันจะตามหาเธอ และถ้าฉันเจอเธอมันจะไม่จบแค่จูบแน่ๆ"

เขาพูดพร้อมกับรั้งร่างเธอให้กลับเข้ามาสู่อ้อมแขนแกร่งของเขาอีกครั้ง ใบหน้าของเขาประชิดใบหูเล็กของเธอ ไทก้าบิดยิ้มพึงพอใจก่อนที่จะใช้มือหนาเชยคางมนของเธอขึ้นอีกครั้ง

"พรุ่งนี้ เช็คสามล้านจะวางอยู่บนโต๊ะฉัน เธอต้องมารับไปเอง และถ้าเธอไม่มาฉันจะทำทุกทางเพื่อยัดมันให้เธอ"

"คุณเป็นบ้าอะไรของคุณ เพลินไปทำอะไรให้ ทำไมคุณถึงต้อง ..."

" ... " พูดยังไม่ทันจบดี พาเพลินก็ต้องเงียบลงในทันทีเพราะไทก้ากำกังมองหน้าเธอแปลกๆ ไม่สิ เขาไม่ใช่แค่มองหน้า แต่เขากำลังมองมันลงไปในตำแหน่งที่ต่ำกว่าลำคอ

"ว้ายยย! หันหน้าไปเลยนะ"

เม็ดกระดุมนักศึกษาของเธอหลุดออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ คาดเอาไว้ว่าน่าจะตอนที่กำลังดิ้นหนีเขาอย่างแน่นอน ให้ตายเถอะ

"จะอายทำไม ไม่เห็นจะมีเลย ฉันว่ายกทรงยี่ห้อนี้มันโฆษณาเกินจริงนะ"

"ปากหมา" เธอว่าให้อย่างเจ็บแสบกล้าพูดมาได้ว่าเธอไม่มี เธอน่ะมีเยอะแต่มันอาจจะซ่อนรูปไปบ้างเท่านั้นเอง

"เพลิน ฉันโตกว่าเธอนะ"

"ก็คุณทำตัวไม่น่าเคารพ"

"โอเค ยอม ฉันยอมเธอหมดนั่นแหละ"

เขาพูดพร้อมกับพ่นลมหายใจออกมาไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเด็กที่ชอบตั้งแง่กับเขา ไทก้าถอดเสื้อสูทของตัวเองออกแล้วเอามันมาคลุมไหล่ให้เธอมือหนาก็ยังเชยคางมนของเธออยู่แล้วทำสีหน้าล้อเลียนว่าเธอไม่ได้มีมากมายเหมือนอย่างที่โพสรูปลงไป แม้ในใจตอนนี้ของเขามันกำลังเต้นระรัวก็ตาม ไม่มีบ้าอะไรใหญ่ฉิบหาย

"ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอกน่า ถ้าเธอไม่สมยอม"

"คุณเพิ่งขโมยจูบฉัน"

"ขโมยอะไร อย่ามาพูดมั่ว ฉันไม่เคยทำแบบนั้น"

แล้วไอ้ที่จูบเธอจนปากเปื่อยมันหมายความว่ายังไงหะ! เธอไม่ได้พูดเธอแค่ด่าเขาทางสายตาเฉยๆ แต่เหมือนคนที่อาบน้ำร้อนมาก่อนเธอจะรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรเขาจึงก้มลงกระซิบแผ่วเบาข้างใบหูของเธอ

"ไม่ได้เรียกว่าขโมยจูบ เขาเรียกว่าจอง จองก่อนแล้วค่อยตีตราทีหลัง"

"ไอ้บ้ากาม" พาเพลินเบิกตาโตขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดของเขา ใช่เธออยากออกไปจากห้องนี้ใจจะขาดเธอรู้สึกเหมือนถูกเขาคุกคามทางสายตาอยู่ตลอดเวลา

"ยอมรับ เมื่อก่อนฉันบ้ากามกับผู้หญิงทุกคนนั่นแหละ แต่ตอนนี้ฉันคิดว่าฉันจะหยุดแล้วหละ"

ใบหน้าหวานเริ่มแดงระเรื่อเขาพูดเหมือนกำลังจีบเธอ บ้าบอไม่จริงหรอกเขาน่าจะอายุพอๆ กับแฟนของพลอยไพลิน และเขาก็คงจะมีคนของเขาอยู่แล้ว อีกอย่างเธอไม่ชอบคนแก่

"เพลินจะกลับแล้วค่ะ"

"กลับพร้อมกัน เดี๋ยวฉันไปส่ง"

"ไม่ต้องหรอกค่ะ มันไม่เหมาะสม คุณเป็นถึงผู้อำนวยการมหา'ลัย เพลินเป็นแค่นักศึกษา"

พาเพลินทำท่าจะถอดสูทคืนผอ.หนุ่มแต่เขากลับถลึงตาใส่ เขายังจับข้อมือของเธอเอาไว้แน่น แล้วเดินไปปิดคอมพิวเตอร์ตามด้วยเช็กความเรียบร้อยจูงมือเธอเดินออกมา เมื่อถึงหน้าประตูพาเพลินสะบัดมือเขาออก ข้างนอกคนอยู่เยอะแยะเขาจะทำอะไรตามใจไม่ได้

"วันนี้เป็นนักศึกษาไปก่อน อีกไม่นานเดี๋ยวเลื่อนขั้นให้"