“เอ่อ...” ทำไมใจฉันเต้นแรงแปลกๆ อะ เป็นบ้าหรือไงยัยออย!
“ผมเอาไปทิ้งให้ คุณออยไปล้างมือล้างหน้าเถอะครับ วันนี้คุณท่านทั้งสองไม่กลับบ้านนะครับ”
“ขะ ขอบใจ” ไม้ฉีกยิ้มกว้างให้ฉันพลางหอบหิ้วพลาสติกออกไปทิ้งให้ ส่วนฉันก็ขึ้นห้องมาล้างหน้าที่เลอะสีเล็กน้อยกับมือที่ถูไปมาพลางนึกไปถึงใบหน้าหล่อเหลาที่โน้มมาใกล้และใช้นิ้วโป้งปาดบนแก้ม สัมผัสนั้นยังคงไม่จางหายไปเลยแม้แต่นิด ที่สำคัญเลยนะทำไมฉันรู้สึกใจเต้นแรงก็ไม่รู้ จะให้เขามายั่วแบบนี้ไม่ได้นะออย! ไม่ๆ เลิกคิดเดี๋ยวนี้นะ
(“ก็ถ้าแกสงสัยว่าเขาอ่อยแกไหมก็พิสูจน์สิ”)
“ยังไงอะมน” ค่ำคืนนี้มาถึงฉันนอนเล่นอยู่บนเตียงโดยคุยคอลกับเพื่อนสาวคนสนิทและเล่าให้ฟังเกี่ยวกับเรื่องนายไม้ บอดี้การ์ดสายยั่วคนนั้น เพื่อนก็สงสัยไม่ต่างจากฉัน เห็นปะฉันไม่ได้คิดไปเองไง
(“ให้เขามาเป็นแบบเปลือยให้แกวาดไง”)
“จะบ้าเหรอ!” ฉันตวาดใส่เพื่อนเสียงดังจนมนหัวเราะชอบใจ
(“เรา
