เมียยอดยาหยี

ไร้เดียงสาก็มารยาเป็น

"ผมต้องโทรแจ้งคุณพ่อของหยี ว่าหยีแอบหนีมาที่นี่" โจนาสพูดพลันล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง

"ยะ! อย่านะคะ คือ...คุณพ่อต้องมารับหยีกลับไปแน่ๆ คุณหมออย่าเพิ่งบอกคุณพ่อนะคะ" ร่างบางเดินตรงเข้ามาหยุดตรงหน้า และแย่งเครื่องมือสื่อสารออกจากมือของเขา ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกันกับมีสายเรียกเข้าพอดี

แก้วเจ้าจอมไม่ได้ตั้งใจจะมองดูภาพผู้หญิงที่ปรากฏบนหน้าจอสมาร์ตโฟน ทว่าตอนนี้เธอกลับจำหน้าหล่อนได้ขึ้นใจแล้ว

'นอร่า...หรือว่าจะเป็นแฟนคุณหมอ' เธอคิดในใจ พร้อมกับยื่นมือถือคืนให้โจนาส

"ฮัลโหล" เขารับสายและพูดเป็นภาษาอังกฤษ

"โจนาส ทำอะไรอยู่คะ" เสียงของหญิงสาวปลายสายทำให้ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกใหญ่

"ตอนนี้ผมยุ่งอยู่ คุณมีธุระอะไรหรือเปล่าครับ?"

"นอร่าจะโทรมาขออนุญาตคุณเข้าไปเอาของที่บ้านที่ประกาศขายค่ะ พอดีลืมของไว้ที่นั่น"

"ตามสบายเลยครับ แต่ผมไม่รู้ว่ามันจะเหลืออยู่หรือเปล่า เพราะผมคิดว่าผมเก็บทุกอย่างที่นั่นทิ้งจนไม่น่าจะเหลืออะไรแล้วนะ" โจนาสหมายถึงเยื่อใยที่เขาไม่มีเหลือให้เธอเช่นเดียวกัน

แก้วเจ้าจอมยืนฟังอยู่ด้านหลังก็พอจะเดาออกว่านายแพทย์ไม่ค่อยอยากคุยกับคนปลายสายมากนัก หญิงสาวจึงแกล้งยื่นปลายเท้าไปเตะขาโต๊ะเข้าอย่างแรง

"โอ๊ย! คุณหมอ เจ็บจังเลยค่ะ" โจนาสได้ยินเสียงของแก้วเจ้าจอมจึงรีบวิ่งเข้าไปหา ร่างบางกำลังทรุดตัวนั่งลงกับพื้น สีหน้าเหยเกราวกับเจ็บปวดเป็นอย่างมาก

"หยี หยีเป็นอะไรหรือเปล่า?" เขารีบวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะเพราะความเป็นห่วงเด็กสาว ในขณะที่แฟนเก่ายังคงอยู่ในสาย

"เสียงใครคะ โจนาส นั่นเสียงผู้หญิงที่ไหนคะ" นอร่าถือสายรออยู่ครู่ใหญ่ทว่าไม่มีเสียงตอบกลับ จากนั้นหล่อนจึงตัดสายไปด้วยความหงุดหงิด

"โอ๊ย! เบาๆ" แก้วเจ้าจอมจ้องมองโจนาสด้วยแววตาเป็นประกาย ไม่คิดว่าเขาจะเป็นห่วงตนถึงขนาดนี้ ในขณะที่สายตาแหลมคมกำลังสำรวจข้อเท้าเรียวเล็กว่ามีรอยช้ำตรงไหนหรือเปล่า

"ข้อเท้าไม่ได้พลิก แค่เดินซุ่มซ่ามชนขาโต๊ะ" ร่างสูงกำยำหยัดกายยืนขึ้น และประคองร่างเล็กกะทัดรัดให้ลุกยืนเช่นเดียวกัน

"ขอบคุณค่ะ แต่ว่าอย่าเพิ่งบอกคุณพ่อนะคะว่าหยีอยู่ที่นี่" แก้วเจ้าจอมส่งสายตาอ้อนวอน โจนาสจึงได้แต่พยักหน้ารับแม้จะไม่ต้องทำเช่นที่เธอขอก็ได้

"นั่งรอตรงนี้แหละ ถ้าเจ็บหรือปวดตรงไหนให้บอกนะ" เขาประคองร่างเล็กไปนั่งลงบนโซฟาในห้องรับแขก จากนั้นร่างสูงจึงเดินเข้าไปในห้องครัว

หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

"หอมจัง..." เเก้วเจ้าจอมสูดกลิ่นอาหารที่ลอยมาเตะจมูกด้วยสีหน้าเคลิบเคลิ้ม เธอมองออกไปนอกห้องรับแขกก็เห็นว่าโจนาสกำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่ จึงตัดสินใจลุกขึ้นเดินออกไปหาเจ้าของบ้าน

"ชอบทานสเต๊กหรือเปล่า?" ชายหนุ่มถามพลางส่งยิ้มมาให้ ในขณะร่างเล็กเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า

"ชอบสิคะ แต่ว่าเวลาทานต้องไปทานที่ร้านบ่อยๆ ไม่ได้ทำทานเองที่บ้านแบบนี้หรอกค่ะ"

"ผมไม่ค่อยชอบไปทานอาหารที่ร้าน ส่วนมากจะชอบทำเองมากกว่า" เขาพูดพลางขยับเก้าอี้ออกให้เธอ แก้วเจ้าจอมจึงทิ้งตัวนั่งลงพร้อมกับจ้องมองอาหารตรงหน้าด้วยความรู้สึกหิว โจนาสเดินอ้อมไปนั่งลงเก้าอี้ของตนเอง

"ทานสิ เดี๋ยวจะเย็นหมด"

"มื้อนี้เป็นอาหารมื้อเที่ยงหรือมื้อเย็นคะ นี่เพิ่งจะบ่ายสี่โมงเอง" เธอถามเขาและเริ่มลงมือทานสเต๊กหน้าตาน่าเอร็ดอร่อย

"ไม่รู้สิ แต่มื้อนี้เป็นมื้อแรกของวันเลยนะ แต่จริงๆ แล้วการทานอาหารให้ตรงเวลาเป็นเรื่องสำคัญมากนะครับ" แม้จะบอกคนอื่นในฐานะที่เป็นหมอเช่นนั้น แต่ตนกลับทำไม่ค่อยได้

"ค่า คุณหมอ แล้วทำไมวันนี้ยังไม่ได้ทานอะไรเลยล่ะคะ?"

"ขี้สงสัยจริงเชียว" ถึงจะว่าอย่างนั้นแต่ก็ไม่ได้รู้สึกรำคาญที่เธอถามหลายคำถาม

"ขอโทษค่ะ" หญิงสาวทำหน้ามุ่ย

"เเต่ผมชอบเด็กขี้สงสัยนะ เขาว่าเป็นเด็กฉลาด" คำพูดของโจนาสทำให้ใบหน้าจิ้มลิ้มผุดยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง

"จริงๆ ผมมาจากอังกฤษ เพิ่งถึงกรุงเทพฯ เมื่อเช้าแล้วก็นั่งเครื่องบินมาที่เชียงใหม่เลย"

"อังกฤษ? แล้วทำไมถึงมีของสดทำอาหารคะ?" คิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน

"ช่างสงสัยจริงๆ ด้วย ฮ่าๆๆ" นายแพทย์หนุ่มหัวเราะชอบใจ

"หยีแค่แปลกใจนี่คะ"

"บ้านหลังนี้ลูกพี่ลูกน้องของผมเป็นคนอยู่ เขาเตรียมทุกอย่างไว้ให้เพราะรู้ว่าผมจะกลับบ้าน จริงๆ แล้วบ้านหลังนี้เป็นบ้านคุณแม่ของผม แต่ว่าท่านเสียไปเมื่อสิบหกปีที่แล้ว และตอนนี้คุณพ่อของผมก็เพิ่งเสียไป ผมก็เลยอยากย้ายกลับมาอยู่ที่นี่" โจนาสเล่าให้ฟัง ทำให้แก้วเจ้าจอมถึงกับหน้าเสียเพราะรู้สึกสงสารเขาจับใจ

"เสียใจเรื่องคุณแม่กับคุณพ่อคุณหมอด้วยนะคะ"

"ครับ"

"แล้ว...คุณหมอไปคุยกับคุณพ่อเรื่องที่จะมารักษาหยีตอนไหนคะ?" เด็กสาวช่างสงสัยยังคงตั้งคำถามต่อ

"เดือนที่แล้วผมกลับมาเยี่ยมที่นี่ แล้วก็มีโอกาสได้ฟังเรื่องของหยีจากคุณพ่อของหยีครับ ตอนนั้นไม่รู้ว่าอะไรที่ทำให้ผมตัดสินใจรับงานนี้ จากนั้นผมก็กลับไปเคลียร์งานอีกหนึ่งเดือนก่อนที่จะย้ายกลับมาอยู่ที่นี่" โจนาสยิ้มออกมา คิดไม่ถึงว่างานที่เขารับมาจะเป็นเช่นนี้

"คุณคงผิดหวังสินะคะที่ไม่ได้รักษาคนบ้า แต่ว่าหยีแกล้งบ้าให้คุณหมอต่อได้นะคะ" คำพูดของแก้วเจ้าจอมทำให้โจนาสหัวเราะร่าออกมา เขาไม่ถือสาคำพูดของเธอ สองหนุ่มสาวนั่งทานอาหารและพูดคุยกันจนเวลาล่วงเลยมาถึงห้าโมงเย็น

"ให้ไม่เกินหกโมงเย็นนะครับ เดี๋ยวจะไปส่งที่บ้าน" โจนาสถือแก้วน้ำส้มเดินเข้ามาหาแก้วเจ้าจอมในห้องรับแขกในขณะที่หญิงสาวกำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่

"แต่ยังไม่อยากกลับเลย..." เธอทำหน้ามุ่ย

"ไม่ได้ครับ ถ้าเกิดว่าคุณพ่อคุณแม่ของหยีกำลังตามหาอยู่ ป่านนี้ท่านคงเป็นห่วงแย่แล้ว เดี๋ยวผมจะช่วยพูดให้หยีไม่ต้องโดนดุนะครับ" เขาพูดในขณะที่ทิ้งตัวนั่งลงข้างกายคนตัวเล็ก

"ก็ได้ค่ะ แต่ว่าขอถามอีกคำถามได้ไหมคะ?"

"ไหนๆ ก็ถามมาทั้งวันแล้ว ถามอีกคำถามคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง" โจนาสวางมือของตนลงบนศีรษะทุย ก่อนที่จะขยี้ผมหญิงสาวเบาๆ ด้วยความเอ็นดู

"คุณหมอ...มีแฟนหรือยังคะ?" คำถามของเด็กสาวทำให้รอยยิ้มบนใบหน้าหล่อคมคายค่อยๆ จางหายไป ชายหนุ่มพอจะมองสายตาของแก้วเจ้าจอมออกว่าเธอกำลังหมายถึงอะไร ทว่าตอนนี้เขากลับไม่ต้องการให้เด็กสาวคิดอะไรกับตนมากเกินกว่าคุณหมอกับคนไข้

โจนาสครุ่นคิดอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนที่จะตัดสินใจอะไรบางอย่างในใจ และจ้องมองใบหน้าจิ้มลิ้มด้วยแววตาสุดยากจะคาดเดา

อ่านจบแล้วขอคอมเมนต์มาเป็นกำลังใจให้ปันหยีด้วยนะคะ ขอบพระคุณค่ะ