“พี่ดามพ์ ใครสอนคำนั้นให้คะ”
ลูกไหมหัวเราะออกมากับคำพูดของดามพ์ หล่อนยกมือขึ้นปิดปากตาหยี ก่อนจะเช็ดน้ำตาออกจากหางตาของตัวเอง น้ำตา... ที่พยายามจะหลอกตัวเองว่ามันซึมออกมาเพราะหล่อนหัวเราะกับดามพ์...
“หืม คำไหน”
ดามพ์เงยหน้ายิ้ม
“สายแดกในตำนานน่ะค่ะ มันไม่เข้ากับพี่เลยนะ มันไม่ใช่คำสุภาพ”
“อ้าวเหรอ”
ดามพ์หน้าเหวอไปเลย
“ไอ้พลมันเคยสอนพี่ ไอ้นี่! แกล้งพี่อีกแล้ว”
“ว้าย!”
เสียงของสาวน้อยวัยใสที่สะดุดเท้าตัวเองแล้วขุนพลประคองไว้ มันบาดตาบาดใจจนลูกไหมหน้าตึง แต่ดามพ์ไม่ได้สนใจลูกค้าโต๊ะอื่น เขาคิดว่าเพราะพูดชื่อขุนพลออกมา ลูกไหมเลยมีอาการไม่พอใจ
“เอ่อ พี่ขอโทษนะ”
“คะ อะไรนะคะ”
หญิงสาวไม่ทันฟังในสิ่งที่ดามพ์พูด หล่อนมองเขาด้วยสีหน้าเหลอหลาจนดามพ์หันมองตามทิศที่หล่อนเหลือบมองบ่อย ๆ ด้วยความงุนงง แต่ที่ดามพ์ได้เห็น ก็แค่ผู้หญิงวัยกลางคนคนสุดท้ายของโต๊ะนั้นที่กำลังเดินตามคนอื่น ๆ ไปที่ปร
