9
มื้อเที่ยงของเรา
บุญสิตาแทบจะอยู่ไม่เป็นสุข เมื่อถูกศิลาดลโทรศัพท์ตามให้ไปหาที่โรงสีตอนพักเที่ยง ระยะห่างจากห้างสรรพสินค้าไปโรงสีนั้นก็เพียงแค่สองกิโลเมตรเท่านั้นเอง แต่หญิงสาวไม่อยากไปเพียงแค่เขาอยากมีเพื่อนกินข้าวเที่ยงแค่นั้น
“พี่ศิลาบุญไม่ไปได้ไหม บุญไม่ได้พักเที่ยงเหมือนพี่ศิลานะคะ แล้วแต่ละวันก็พักไม่เหมือนกันด้วยตามสถานการณ์ในแต่ละวัน” หญิงสาวพยายามบอกเหตุผลของเธอให้เขารู้
“มากี่โมงก็ได้ พี่จะรอกินข้าวพร้อมหนูบุญ” อีกคนก็เอาแต่ใจตัวเอง ศิลาดลติดงานจนไม่มีเวลาแวะไปหาบุญสิตาตั้งหลายวัน ทั้งคิดถึงและอยากเห็นหน้า
“แต่ว่ากว่าจะไปกว่าจะกลับก็หมดเวลาพักของบุญพอดี”
“ขี่มอเตอร์ไซค์มาแป๊บเดียวเอง” เขาบอกแบบคนเห็นแก่ตัว ก่อนจะได้ยินเสียงถอนหายใจหนักๆ ของหญิงสาว เหมือนจงใจให้เขาได้ยินด้วย
“ถ้าไม่อยากมาหาพี่ก็ไม่เป็นไร เ
