ภากรแบกร่างอันสะบักสะบอมของตัวเองขึ้นมอเตอร์ไซค์คันโปรด แล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว ในใจร้อนเป็นไฟจากคำพูดของกำนันสมบูรณ์ ทั้งเรื่องหนี้หรือเรื่องได้เสียกับหลานชายกำนันสมบูรณ์ เขาบิดคันเร่งมาแบบคนลืมเจ็บ และรีบเดินเข้าไปในร้านเพื่อหาบุญสิตา
“อ้าว พี่โอ๋หน้าไปโดนอะไรมาพี่” มารียาทักทายเขาอย่างคุ้นเคย
“ช่างพี่เถอะมุ่ย แล้วพี่บุญอยู่ไหม”
“พี่บุญลางานจ้ะพี่โอ๋ เห็นว่าไม่สบาย”
“ไม่สบาย?” ‘…เจ้าศิลามันได้ยัยหนูบุญแล้วเพราะฉะนั้นเอ็งเลิกคิด’ คำพูดนี้ของกำนันสมบูรณ์ลอยเข้ามาให้เขาต้องสะดุ้งคิดไปในแง่ลบ หันหลังออกจากร้านในทันที
“แค่นี้เหรอพี่โอ๋ อะไรของเขา”
ภากรบิดคันเร่งตรงไปยังบ้านของคนเป็นเพื่อนด้วยความเร็วสูง เขาจอดรถไว้ใต้ต้นมะตาดแล้วรีบเข้าไปในตัวบ้าน เห็นยายศรีจันทร์นั่งปอกมะม่วงอยู่หน้าทีวี
“สวัสดีคร
