“มึงก็ไม่เดินออกมาบอกพวกกูก่อน จะได้ไม่ต้องนั่งรอ” ไคโรบ่นทันทีเมื่อไวฟายโผล่หัวออกมาจากห้องนอน หลังจากที่ให้พวกเขานั่งรอเกือบหนึ่งชั่วโมงเต็ม ไวฟายเบะปากยักไหล่ด้วยท่าทีไม่ยี่หระ นั่งลงที่โซฟาตัวเดิม หยิบแก้วเหล้าขึ้นดื่มดับกระหาย
ดวงตาจ้องมองแก้วเหล้าในมือพลางสงสัย ทำไมเหล้าแก้วนี้ไม่หวานเหมือนมีอา ถ้าหวานเหมือนตัวเธอก็คงดี
“เป็นเหี้ยอะไร? เสียน้ำเยอะเหม่อลอยเลยดิมึง” คาร์เตอร์พูดขึ้นขณะที่ตายังจ้องอยู่ที่หน้าจอโทรศัพท์
“…” ไวฟายไม่ตอบเพียงแค่ส่งบุหรี่เข้าปาก ยกมือป้องจุดเปลวไฟที่ปลายบุหรี่แล้วสูบควันเข้าไปในปอดหนัก ๆ หลังจากเสียเหงื่อให้กับกิจกรรมเมื่อสักครู่
จากนั้นพวกเขาก็นั่งดื่มกันต่ออีกสักพัก ไวฟายก็พึ่งนึกขึ้นได้ว่าคนในห้องบ่นว่าหิวข้าว เขาจึงกดเข้าไปในแอปพลิเคชันกดสั่งอาหารมาให้เธอ ไม่รู้ว่าเธอชอบกินอะไร จึงกดสั่งมันทุกเมนูในร้านนั้น
“เหล้าหมดละงั้นพวกกูกลับก่อนนะ”
“ทำไมร
