บทที่ 01 เวกัส
1296 Words
บรื้นนนนนนน!
เสียงเหยียบคันเร่งของรถหรูสีดำที่ถูกตกแต่งมาเพื่อการแข่งขันเป็นอย่างดีดังขึ้นเพื่อต้องการทดลองรถก่อนการแข่งขัน ดวงตาคมกริบของคนภายในรถปรายตาไปมองคู่แข่งผ่านหมวกกันน็อกสีดำขาว ก่อนที่จะหันกลับมาตั้งสมาธิกับเส้นทางตรงหน้า แล้ว…
ปั๊ง!
เสียงปืนยิงขึ้นฟ้าดังขึ้นเป็นสัญญาณออกรถพร้อมกับธงสีดำขาวสะบัดโบกอย่างแรงโดยหญิงสาวที่แต่งตัวเซ็กซี่ที่อยู่ตรงกลางระหว่างรถสองคัน
บรื้นนนนน!
รถแข่งทั้งสองพุ่งตัวออกพร้อมๆ กัน ผ่านเส้นทางของสนาม คนด้านในเหยียบคันเร่งจนเกือบมิดไมล์ ไม่วายที่จะเหลือบมองไปคู่แข่งด้วยหางตา แล้วจัดการเหยียบคันเร่งให้เร็วขึ้นกว่าเดิม
"กูลงแสนนึงข้างไอนาวิน" เสียงของคีริวเอ่ยขณะที่สายตายังคงจ้องมองหน้าจอภาพการแข่งขันของน้องชายในกลุ่มที่เป็นเจ้าของสนามจัดการลงแข่งด้วยตัวเอง
"สองแสนข้างไอเวย์" กระทั่งเสียงทุ้มของคีรันเอ่ยตอบน้องชายฝาแฝด เรียวปากยกยิ้มพิงหลังนั่งดูการแข่งขันสุดดุเดือดด้วยความสบายใจ
"นั้นก็ศึกเพื่อนรัก นี่ก็ศึกสายเลือด กูต้องสนใจอันไหนก่อนดี" ไลก้าเอ่ยขึ้นทั้งที่สายตาเขายังคงสนใจเพื่อนตัวเองที่อยู่ในสนามด้วยความใจจดใจจ่อ ตอนนี้พวกเขากำลังรวมตัวกันอยู่ที่สนามแข่งของเวกัส ทว่ากลับเฝ้าดูการแข่งขันจากในห้องของเขา ไม่ได้ออกไปดูข้างนอกเพียงเพราะอากาศที่ร้อนระอุ...
"เงียบๆ ดิไอเหี้x แม่งกินกันไม่ลงเลย..." เพิร์ธเอ่ย ขณะที่สายตาก็จดจ้องไปที่เพื่อนรักในสนามที่กำลังอยู่ในช่วงของโค้งสุดท้าย รถแข่งทั้งสองคันยังคงตีคู่สูสีกันจนแทบแยกไม่ออก
กระทั่ง...
บรื้นนนนน!
เสียงเหยียบคันเร่งในช่วงโค้งสุดท้ายเหยียบจนมิดไมล์ รถแต่งคันหรูสีดำพุ่งตัวไปข้างหน้าแซงรถอีกคันท่ามกลางสายตาลุ้นระทึกของใครหลายๆ คนที่กำลังจดจ้องการแข่งขัน
"เชี้ย...." คีริวสบถออกมา มองหน้าจอตาค้างกับความใจกล้าบ้าบิ่นในการเหยียบคันเร่งขณะที่รถกำลังเข้าโค้ง มันเสี่ยงต่อการหลุดโค้ง ทว่าคนแข่งกลับไม่สนใจเลยสักนิด จนสุดท้าย...รถคันนั้นก็พุ่งเข้าเส้นชัยอย่างฉิวเฉียดกับคู่แข่งจนได้
"วู้วว...ไอเวย์ชนะ" ไลก้าตะโกนลั่นออกมาด้วยความดีใจที่สุดท้ายเพื่อนรักของเขาก็ชนะ ต่างจากคีริวที่กุมขมับกับพนันที่ลั่นออกไป
"คำไหนคำนั้น" คีรันยักคิ้วใส่น้องชายฝาแฝดอย่างคนเหนือกว่า ก่อนที่จะหันไปหาคนที่เดินเข้ามาใหม่ภายในห้อง
"ไอเxี้ยไม่น่ารับคำท้า เสียเวลาชิบหาย" เวกัสเดินเข้ามาด้วยชุดของนักแข่งเต็มยศ เขาถอดถุงมือแข่งออกขณะที่เรียวปากหนาบ่นอุบอย่างไม่สบอารมณ์ เหงื่อไหลเต็มกรอบหน้าคมคาย และยังมีอารมณ์ขุนเคืองกับคู่แข่งในสนาม
"ใช้อะไรคิด ถ้าเมื่อกี้หลุดโค้งขึ้นมาจะทำยังไง" เสียงเข้มของวอมที่เป็นพี่ชายของเขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยพอใจ เวกัสถือว่าเป็นคนที่สุดโต่ง เขาสามารถทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ได้ในสิ่งที่เขาต้องการ
"แต่มันก็ไม่ได้เกิดขึ้น" เวกัสตอบอย่างไม่รู้สึกรู้สา เขายักไหล่ให้พี่ชายแล้วถอดชุดแข่งออกจากตัว
"กูรู้ว่าอยากชนะแต่มึงก็หัดกลัวตายบ้างสิวะ" วอมตะคอกเสียงใส่ ภายในห้องเงียบกริบ เมื่อพี่ชายที่มีอายุมากสุดเริ่มจริงจังขึ้นผิดนิสัยปกติของเขา
"เฮียเป็นหมอก็รักษาดิ"
"ไอเวย์!..."
"เออๆ คราวหลังจะระวัง" เวกัสตอบปัดๆ ลึกๆ เขาก็รู้ว่าพี่ชายหวังดีและเป็นห่วง ทว่าเขาเป็นคนห้วนๆ แสดงออกความรู้สึกมากสุดได้เท่านี้ ซึ่งวอมเองก็รู้นิสัยของน้องดีจึงยอมสงบสติอารมณ์ลง ขณะที่เวกัสที่ถอดชุดเสร็จก็เดินเข้าไปนั่งลงรวมกลุ่มกับพี่น้องที่สนิทกัน
ครืดดดด!
แต่แล้วอยู่ๆ ประตูกระจกของห้องสำนักงานที่พวกเขารวมตัวกันก็ถูกเปิดออกด้วยเฟรมที่เป็นลูกน้องคนสนิทของเขาที่ไว้ใจให้ดูแลสนามตอนที่เขาไม่อยู่
"มีอะไร" เวกัสปรายตาไปมองยังเฟรมที่ทำสีหน้าลำบากใจ
"ฝั่งนู้นไม่พอใจครับ มันให้ผมมาตามเฮียให้ออกไปเคลียร์"
"ไม่พอใจเxี้ยไร!?"
"มันบอกว่าเฮียโกงครับ"
"ไอเxี้ยนี่...ไม่ยอมจบ!" เวกัสสบถด้วยความหัวเสีย เขาที่พึ่งนั่งลงได้แค่ไม่กี่นาที เหงื่อที่ผุดเต็มกรอบหน้ายังไม่ทันแห้ง จึงยิ่งทำให้หงุดหงิดเข้าไปใหญ่ที่ต้องออกไปเคลียร์ปัญหาซ้ำซากที่โดนจนรู้สึกชิน
"ไอก้ามึงออกไปเคลียร์แทนกูที" เขาหันมาทางไลก้าที่นั่งเล่นเกมในโทรศัพท์อย่างไม่สนใจ
"อดีตเพื่อนรักมึง มึงก็ออกไปเคลียร์เองสิวะ"
"ไอก้า!"
"มึงเห็นไหมว่ากูเล่นเกมอยู่ ถ้ามึงไม่ไป มึงก็ให้ไอเพิร์ธไปดิ" ไลก้าตอบปัดๆ อย่างไม่สนใจ
"ไอเxี้ย กูก็เล่นอยู่กับมึงไหมไอสัส" เพิร์ธเอ่ยขึ้นอีกคน ทุกคนที่อยู่ในห้องต่างพากันทำธุระของตัวเองโดยที่ไม่มีใครสนใจปัญหาของเขาเลยสักคน
"ใครออกไปเคลียร์กูยกของเดิมพันให้" เวกัสตะโกนดังเพื่อให้ทุกคนได้ยิน
"กูไปเอง...ไหนใครทำเพื่อนกูวะ!" ก่อนที่ไลก้าจะดีดตัวจากโซฟาทิ้งโทรศัพท์เครื่องหรูอย่างไม่ไยดีทันทีที่ได้ยินข้อเสนอของเพื่อนสนิทที่พอใจเขาอยู่ไม่น้อย
"ไอก้ามึงไปแล้วใครจะเล่นกับกู" เพิร์ธโวยวายเงยหน้าออกจากหน้าจอโทรศัพท์
"ปล่อยให้แม่งแพ้ไปเถอะ ช่วงนี้ป๊ากูกำลังหักค่าขนมอยู่พอดี" ไลก้าพูดจบก็เดินออกจากห้องไปกับเฟรม ดวงตาคมของเวกัสจึงหลับตาพิงโซฟากว้างเพื่อไล่ความเหนื่อยล้า
ครืดดดด!
"เชี้ย...อะไรนักหนาวะ!" ร่างหนาสบถเสียงดังออกมาอีกครั้ง เมื่อคราวนี้โทรศัพท์เครื่องหรูของเขากลับดังขัดจังหวะการพักสายตา มือหนาจึงเอื้อมไปคว้าเจ้าปัญหาขึ้นมาเปิดดูด้วยความโกรธและฉุนเฉียว
วาริน
ทันทีที่เห็นปลายสายที่เป็นน้องสาวแท้ๆ ใบหน้าหงุดหงิดก็ค่อยๆ เริ่มจางหายไป เขาพยายามปรับอารมณ์ของตัวเองชั่วครู่ก่อนที่จะรีบกดรับสายทันที
(เฮียเวย์ขา...) ปลายสายกรอกเสียงหวานกว่าปกติ การกระทำนี้ดูไม่อยากว่ากำลังออดอ้อนเพื่อต้องการอะไรบางอย่างอีกเช่นเคย
"…"
(วันนี้วากลับกับเพื่อนได้ไหมคะ?)
"ไม่ได้!" ทว่ากลับไม่ได้ทำให้คนตัวสูงยอมใจอ่อนเลยสักนิด เขาหวงน้องสาวยิ่งกว่าไข่ในหิน และไม่มีทางที่เขาจะให้เด็กมัธยมปลายปีสุดท้ายต้องไปใครที่ไม่ใช่เขาแน่นอน
(เฮีย...แต่วานัดกับเพื่อนไว้แล้ว)
"ไม่ได้ก็คือไม่ได้ไงตัวเล็ก เลิกเรียนแล้วใช่ไหม"
(ใกล้แล้วค่ะ เฮียไม่ให้วาไปจริงๆ เหรอ) วารินเอ่ยเสียงหงอย
"รอตรงนั้น เดี๋ยวเฮียไปรับ"
ติ๊ด.
ว่าจบมือหนาก็เลื่อนกดตัดสาย ก่อนที่จะหยัดตัวยืนขึ้นจากโซฟาแล้วเอื้อมไปหยิบกุญแจรถหมายจะเดินออกไป
"ไปไหน?" วอมเอ่ยถามน้องชาย
"ไปรับวารินที่โรงเรียน" เวกัสพูดจบก็เดินออกจากห้องไปในทันที ความเหน็ดเหนื่อยที่มีไม่สามารถห้ามความหวงเกี่ยวกับเรื่องของน้องสาวตัวเล็กได้สักนิด
- Writer
