ระยะเวลาผ่านไปหลายสัปดาห์ฉันกับพี่เวกัสก็ยังตัวติดกันตลอด เขามารับส่งฉันไปมหาวิทยาลัย แถมตอนนี้ยังเพิ่มเวลามารับมาส่งฉันไปทำงานพาร์ทไทม์อีก ฉันรู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่สุด ราวกับมีราชรถรูปหล่อเป็นของตัวเองเลย
ครืดดดดด ~
ฉันรีบละสายตาจากเจ้าทิกเกอร์ลูกชายสุดรักที่กำลังนอนอ้อนอยู่บนตัว ก่อนที่จะรีบเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มือถือพร้อมกับรอยยิ้มที่ยังบานหวานบนใบหน้ากดรับปลายสายที่เป็นพี่ชายทันที
พี่นาวิน
"คิดถึงน้องเหรอคะ"
รีบกรอกเสียงหวานเอาใจอันดับแรก ช่วงนี้ทำงานเรียนสลับกันแบบนี้ ไม่ค่อยมีเวลากลับบ้านต้องรีบใช้ลูกอ้อนก่อนที่พี่นาวินจะถือโอกาสบ่นฉันก่อน
(ไม่ต้องอ้อน พี่รู้นะว่ากำลังหนีความผิด)
"แหะ! รู้ทันสะแล้วพี่ชายเรา"
(ไม่ได้จะโทรมาบ่น)
"ไม่บ่นแล้ว มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ? โทรมาแต่เช้าเลย"
(Happy Birthday น้องสาวสุดที่รักของพี่) ทันทีที่พี่นาวินบอกฉันก็รีบผละใบหน้าออกมาดูหน้าจอโทรศัพ
