"ครับ ให้ผมนั่งเป็นเพื่อนไหม" ชายหนุ่มยิ้มถามนิชาอีกครั้ง เป็นรอยยิ้มที่ดูออกว่าเขากำลังเข้ามาด้วยจุดประสงค์อะไร นั้นจึงทำให้นิชาอึกอักแล้วกำลังจะพูดตอบเพื่อปฏิเสธ
"ไม่จำเป็น ตรงนี้มีคนนั่งแล้ว" เสียงนั้นไม่ใช่เสียงของเธอ นิชาที่กำลังจะอ้าปากตอบรีบเบนสายตาไปมองคนที่ตอบแทน ก่อนที่จะเห็นว่าเป็นเวกัสที่ยืนล้วงกระเป๋าหนึ่งข้างขณะที่อีกข้างกำลังถือถุงอะไรบางอย่างในมือ เขายืนมองชายชุดดำด้วยสายตาราบเรียบ และไม่ละสายตาไปไหนเหมือนกำลังจ้องกดดันให้อีกฝ่ายหนีไปเอง
"วิศวะคันนู้นไม่ใช่เหรอครับ" ชายหนุ่มอีกคนเลิกคิ้วถามอย่างตั้งใจกวน
"…" เวกัสยืนเงียบไม่ยอมตอบ ชนไหล่สูงที่ยืนแล้วมานั่งด้านข้างนิชาทำราวกับอีกคนเป็นธาตุอากาศ
"เฮ้ย…กวนxีนเหรอ!" ชายชุดดำเซไปตามแรงกระแทก ก่อนที่จะรีบถกแชนเสื้อขึ้นหมายจะกระชากตัวเวกัส
แต่แล้ว…
"เกิดอะไรขึ้นวะ!?" ไม่ทันได้แตะถึงตัว อยู่ๆ ก็มีชายอีกคนที่พึ่งก้าวบันไดขึ้นร
