"วันนี้ฉันให้อภัยรุ่นพี่แบบร้อยเปอร์เซ็นต์เลย รู้สึกกระชุ่มกระชวยจริงๆ" พลอยไพลินเอ่ยขึ้นขณะที่เดินขนาบข้างกับนิชา โดยที่ดวงตากลมโตก็กวาดมองผู้คนรอบๆ ข้างที่กำลังหันมาสนใจทางพวกเธอสองคนที่สวมชุดแตกต่างไปไม่ต่างกัน
"เราว่ารีบเถอะ เดี๋ยวก็โดนลงโทษอีก" นิชาควงแขนเพื่อนสนิทหมายให้รีบเดินไปทำธุระให้เสร็จเร็วๆ
"วิศวะรับน้องกันโหดจัง" ทว่าเมื่อได้ยินเพื่อนพูดดังนั้น นิชาก็ค่อยๆ ลดฝีเท้า หันไปมองตามสายตาของพลอยไพลิน ก่อนที่จะยืนนิ่งแล้วมองกิจกรรมการรับน้องของคณะวิศวกรรมศาสตร์ที่เธอเดินมาทำธุระในตอนนี้
"พี่ระเบียบที่ยืนตรงกลางนั้นใช่พี่เวกัสปะ" นิชาเพ่งมองตามที่พลอยไพลินบอก แต่เมื่อรู้สึกไกลไปจนมองไม่ค่อยเห็น พลอยไพลินก็รีบดึงแขนเพื่อนให้เข้าไปใกล้แถวมากขึ้น
"ใช่จริงด้วย พี่เวกัสเป็นพี่ระเบียบเหรอเนี่ย แต่หน้าพี่เขาก็ให้อยู่นะ ถึงจะหล่อ แต่เวลาหน้านิ่งน่ากลัวสุดๆ เลย"
"เราว่ารีบไปเถอะ เราต้องไ
