44.เพื่อนใหม่
1032 Words
@คณะบริหาร@มหาวิทยาลัยJ
อัญญารินทร์ที่ลงจากรถได้ก็รีบสับเท้าไปหาคนที่เธออยากรู้จักทันที
"เธอ จำเราได้มั๊ย เราชื่อเอ๋ยจ้ะ"
"อ่อ จำได้ เราชื่อบีจ้ะ วันนั้นขอบคุณมากนะ ว่าแต่เธอเรียกเรามีอะไรเหรอ"
"อ๋อ ก็อยากมาถามดูน่ะว่าเป็นยังไงบ้างแล้ว ไปหาหมอหรือยัง" อัญญารินทร์ตอบยิ้ม ๆ
"ยัง พี่ชายจะโทรไปถามที่โรงพยาบาลตามนามบัตรนั้นก่อน แล้วค่อยพาไป"
"อืม รีบ ๆ ไปก็ดีนะ เราเป็นห่วง"
"เธอเรียนคณะนี้เหรอ" กานต์ธิดาถามขึ้นเพราะเริ่มจะชอบเพื่อนใหม่คนนี้แล้วซิ
"ใช่ แต่ไม่ใช่บัญชีนะ เกี่ยวกับเรื่องการวิเคราะห์การลงทุนน่ะ"
อะแอ้ม!!....(เสียงไอกระแอมจากคนที่ยืนฟังอยู่สักพัก)
"อ้อ บี เราขอแนะนำคุณอาเรานะ นี่คุณอานัท คนที่พาเธอไปส่งโรง'บาลวันนั้นไง"
"สวัสดีค่ะ" กานต์ธิดายกมือกระพุ่มไหว้ผู้มาใหม่อย่างนอบน้อม
"อืมเป็นยังไงบ้างล่ะ ไปหาหมอหรือยัง"
".........." กานต์ธิดาไม่พูดต่อได้แต่ยิ้มแหย ๆ ตอบกลับไป
"อาไปก่อนนะ เดี๋ยวเย็นนี้อามารับไปบ้านคุณปู่ เรียนเสร็จก็นั่งรอแถว ๆ หน้าคณะนี่แหละ"
"ได้ค่ะคุณอา สวัสดีค่ะ" อัญญารินทน์ตอบเสียงใส พร้อมกับยกมือกระพุ่มไหว้
ด้านคนที่บอกว่าจะไปยังคงไม่ไปเสียที ยังคงเมียง ๆ มอง ๆ อีกคนอยู่สักพักและตัดสินใจหันหลังกลับมาที่รถและขับออกไป เพราะเขามีงานที่ต้องสะสางอยู่ไม่น้อยเหมือนกัน
ตัดมาที่อัญญารินทร์เห็นว่าผู้เป็นอาขับรถออกไปแล้วจึงหันมาคุยกับเพื่อนใหม่ต่อ
"ได้ข่าวว่าเธอเรียนเอกบัญชีเหรอ เก่งจัง คงเครียดมากเลยซินะ" อัญญารินทร์เอ่ยถามอย่างอยากสร้างสัมพันธ์
"ก็ชอบตัวเลขน่ะ ไม่ได้เก่งอะไรหรอก เรื่องภาษาเราไม่เก่งเลย" กานต์ธิดาตอบยิ้ม ๆ
"เราก็ไม่ถนัดบัญชีเหมือนกัน เอาเป็นว่าเรามาเป็นเพื่อนกันดีมั๊ย จะได้ผลัดกันติวในวิชาที่ตัวเองอ่อนไง" อัญญารินทร์เสนอ
"ดีซิ เราจะได้มีเพื่อน" กานต์ธิดาเอ่ยอย่างกระตือรือร้น เพราะเธอไม่มีเพื่อนเลยรู้สึกดีใจที่มีคนหยิบยื่นไมตรี
"เราก็ไม่มีเพื่อนเหมือนกัน เอาโทรศัพท์เธอมาซิ" อัญญารินทร์แบมือขอโทรศัพท์จากอีกฝ่าย
"นี่จ้ะ" กานต์ธิดาปลดล็อคหน้าจอและยื่นโทรศัพท์มือถือให้อีกฝ่าย
"นี่เบอร์เรานะ ส่วนที่ทักแช็ทไปนั่นไลน์เรา บันทึกไว้เลยนะ โทรไปต้องรับด้วยล่ะ" อัญญารินทร์เอียงคอสิ่งยิ้มเก๋ให้เพื่อนใหม่อย่างน่ารัก
"อืม ได้ซิ ขอบใจนะที่เป็นเพื่อนกับเรา" กานต์ธิดาเอ่ยจากใจจริงเพราะดู ๆ แล้ว จะมีแต่คุณหนูหรือคนรวย ๆ มาเรียนเสียส่วนใหญ่
"เราซิต้องขอบใจเธอที่ยอมเป็นเพื่อนกับเรา ว่าแต่วันนี้ได้กินอาหารเช้ามาหรือยังล่ะเธอน่ะ"
"กินมาแล้ว เพราะต้องกินยาหลังอาหารเช้า" กานต์ธิดาตอบอย่างแสนซื่อ (ถ้าไม่มียาหลังอาหารเช้าก็ไม่กินข้าวเช้าไง)
"ดีแล้ว ถึงไม่มียาก็ต้องกิน มื้อเช้าสำคัญนะ"
"อืม รู้แล้วต่อไปนี้คงต้องกินแล้วแหละ"
หลังทำความรู้จักกันอย่างเป็นทางการสองสาวจึงพากันเดินกระหนุงกระหนิงขึ้นชั้นเรียนของใครของมันไปและนัดกันไว้ว่าจะมากินมื้อเที่ยงด้วยกันและนั่งรอผู้ปกครองมารับที่หน้าคณะด้วยกัน
@เวลา 15.15 น.
บี..บี.. ทางนี้" อัญญารินทร์โบกมือพร้อมกับร้องเรียกเพื่อนใหม่ ส่วนคนที่ถูกเรียกโบกมือตอบกลับให้เช่นกัน
"รอนานมั๊ย วันนี้อาจารย์อัดสาระสำคัญหนักเลย ช่วงบ่าย" กานต์ธิดาบ่นอืด
"เราก็พึ่งลงมาเหมือนกัน ไม่นานหรอก ยังไงก็ต้องรอคุณอาเราอีก แล้วเธอล่ะใครมารับ"
"พี่ชายบอกว่าจะมารับน่ะ" กานต์ธิดาตอบอย่างซื่อ ๆ แต่แท้จริงแล้วพี่ชายเธอยังติดลูกค้าอยู่เลยและไมมีปลีกตัวออกมาได้
สักพักเสียงสายเรียกเข้า
กานต์บุรุษ: บีเลิกเรียนหรือยัง รอพี่อยู่ที่นั่นนะ อย่ากลับเอง พี่ติดลูกค้าแล้วจะรีบไปรับ
กานต์ธิดา: ได้ค่ะพี่เอ ไม่ต้องรีบนะคะ เดี๋ยวหนูนั่งรอที่หน้าคณะนี่แหละค่ะ
กานต์บุรุษ: ครับ งั้นแค่นี้ก่อนนะ แล้วสัญญาณก็ถูกตัดไป
ส่วนอัญญารินทร์ที่ได้ยินเสียงสนทนาของคนในสายอยู่อดห่วงเพื่อนใหม่ไม่ได้จึงตัดสินใจเอ่ยออกมา
"พี่ชายติดงานเหรอ เราจะให้คุณอาขับรถไปส่งเธอที่บ้านก่อนดีมั๊ยจะได้พักผ่อน พี่ชายเธอยังติดงานอยู่เลยไม่ใช่เหรอ" อัญญารินทร์เอ่ยอย่างห่วง ๆ ตัวก็ผอมแห้งไม่รู้น้ำหนักถึง 40 กิโลหรือเปล่า
"ไม่เป็นไรหรอก เรารอพี่เอดีกว่าเดี๋ยวพี่มาแล้วไม่เจอ" กานต์ธิดาปฏิเสธอย่างละมุนละม่อม
"งั้นไม่เป็นไร เดี๋ยวเรารอเป็นเพื่อนนี่แหละ" อัญญารินทร์ยืนยันกระต่ายขาเดียว สักพักเธอเหลือบไปเห็นใครอีกคนที่อุ้มเจ้าสุนัขตัวนั้นที่เธอเคยช่วยไม่ให้ถูกรถเหยียบเมื่อหลายเดือนที่แล้วแต่เธอยังจำเจ้าของสุนัขได้ติดตา
"เอ๋ย เธอรู้จักเค้าเหรอ" กานต์ธิดาเอ่ยถามเพื่อนสาวทันทีเพราะหญิงสาวที่อุ้มสุนัขแสนสวยนั้นคือดาวมหาวิทยาลัยที่ฮ็อทที่สุดนั่นเอง
"ไม่รู้จักหรอก แต่เค้าสวยดีนะ ดูท่าทางคุณหนูชัด ๆ เลย แต่เห็นทีไรก็อุ้มน้องหมาทุกทีเลย บ้านนางคงไม่มีคนดูแลน้องมั๊ง" อัญญารินทร์เดาไปเรื่อย
"ไม่รู้ซิ ไม่ค่อยเจอนางเท่าไร นางออกจะเก็บตัวนะ" กานต์ธิดาเอ่ยตามความรู้สึก
- Writer
