43.เปิดใจ
1047 Words
ความเดิม-"พี่อันกำลังดูถูกตัวเองนะครับ คนที่รู้ดีที่สุดคือตัวพี่เองว่าพี่เป็นยังไงไม่ใช่เหรอครับ ทำไมต้องกดตัวเองเพราะคำพูดของคนที่ไม่รู้จักเราดีพอ คนที่พี่ควรแคร์คือเฮียกิจต่างหาก แล้วตอนนี้คนที่เคยดูถูกพี่ก็เป็นแค่คนชราที่มีโรคภัยรุมเร้า ไหนจะไข้ใจจากความรู้สึกผิดที่เกาะกินใจเพราะคิดว่าตัวเองเป็นสาเหตุที่ทำให้ลูกชายเสียผู้เสียคนกินเหล้าเมามายจนหมดสติเกือบยื้อชีวิตไว้ไม่ทัน นี่ก็เป็นบทเรียนราคาแพงของท่านแล้วนะครับ พี่อันจะอภัยให้คนชราคนนั้นได้มั๊ยครับ ทานที่อานิสงส์แรงที่สุดคืออภัยทานนะครับ" ปกรณ์พยายามหว่านล้อมขนาดยกคำพระคำเจ้ามาข่ม
.........................................
"ค่ะ พี่จะพยายามหาเหตุผลมาข่มนะคะ พี่ก็ไม่อยากโกรธเกลียดใครอีกต่อไปแล้ว แค่ทุกวันนี้ก็มีความสุขดี น้องเอ๋ยเป็นทุกสิ่งทุกอย่างของพี่แล้ว" อรัญญาตอบอย่างปลง ๆ
"ครับ ผมยินดีด้วยนะครับที่พี่ปล่อยวาง น้องเอ๋ยเค้าอยากมีพ่อแม่พร้อมหน้าพร้อมตานะครับ เค้าก็เหมือนเด็กทั่ว ๆ ไปที่รอเติมเต็ม ทุกครั้งที่ผมไปรับน้องมาจากมหาวิทยาลัยเค้าจะขอให้ผมพาไปที่สนามเด็กเล่นบ้าง ผ่านโรงเรียนอนุบาลก็ขอให้หยุดดูบ้าง พี่รู้มั๊ยครับน้องบอกว่ายังไง น้องบอกว่าอยากดูเด็ก ๆ ที่เวลาพ่อกับแม่มารับกลับบ้านครับ แล้วผมได้ยินน้องพึมพำว่า (จะมีวันนั้นบ้างมั๊ยนะ) ออกจากปากน้องบ่อย ๆ ครับ" ปกรณ์เล่าจากส่วนลึกและแอบใส่สีตีไข่บ้างเล็กน้อยแต่ก็อยู่บนพื้นฐานแห่งการมีมูลความจริงทั้งสิ้น
อีกด้านของคนที่มาจากในครัว
"คุณแม่ขา น้องเอ๋ยล้างเก็บจานชามเรียบร้อยแล้วค่ะ เดี๋ยวน้องเอ๋ยพาบุญเก็บไปเดินเล่นหน่อยนะคะ" เด็กสาวเอ่ญเชิงเป็นการขออนุญาตมารดา
"อย่าไปไกลนะลูกระวังงูเงี้ยวเขี้ยวขอด้วยมันค่ำแล้ว พาน้องเดินอยู่ในบ้านเรานี่แหละ" อรัญญาบอกลูกสาวยิ้ม ๆ
"ได้ค่ะคุณแม่ ไปแค่ตรงนี้เอง" ปะ บุญเก็บ ไปเดินเล่นกัน ใส่สายจูงก่อนน๊า...เสียงเด็กสาวที่ดังมาจากที่ไกลออกไปเพราะเธอกำลังสับเท้าตามเจ้าสุนัขเกินอวบที่กำลังควบวิ่งอย่างเพลิดเพลินกับบรรยากาศยามเย็นที่แดดร่มลมตก
หึหึ เด็กไม่รู้จักโต สิบแปดย่างสิบเก้าแล้วยังวิ่งเล่นเป็นเด็ก ๆ อีก..อรัญญาเอ่ยยิ้มอย่างเอ็นดูลูกสาว
"พี่อันครับ ผมเห็นทีต้องกลับเสียทีครับ ผมยังอยากให้น้องเอ๋ยมีพ่อแม่ครบอยู่พร้อมหน้าพร้อมตาอยู่นะครับ และทางนั้นพร้อมจะยอมทุกอย่างขอแค่พี่อันให้อภัย"
"......" อรัญญาเงียบ
"ผมลานะครับ สวัสดีครับ"
"สวัสดีค่ะ" อรัญญาเอ่ยยิ้ม ๆ {ขอบคุณนะ} ในวงเล็บพูดในใจ
หลังจากเอ่ยลาผู้ใหญ่ของบ้าน ปกรณ์เดินไปทักทายเจ้าสุนัขเกินอวบและร่ำลาคนของใจเป็นที่เรียบร้อยแล้วจึงเดินไปขึ้นรถคันหรูและขับออกไป
เขาได้แต่หวังไว้ในใจลึก ๆ ว่ามารดาของสาวเจ้าคงจะใจอ่อนในสักวัน และวันนั้นจะเป็นวันที่เขาจะแนะนำตัวเองกับครอบครัวของน้องอีกครั้งในฐานะคนรักของอัญญารินทร์ที่เขาเฝ้าคอยปกป้องคุ้มครองอย่างเงียบ ๆ มาตั้งแต่น้องยังใช้คำนำหน้านามว่าเด็กหญิงเท่านั้นเอง
@บ้านสหศิลป์ปรีชา
ชายหนุ่มขับรถเข้ามาถึงในบ้านเขาจอดรถที่โรงเก็บและเดินลงจากรถเข้ามาในบ้านแต่ดูเหมือนสมาชิกในบ้านยังไม่แยกย้ายกันไปไหนหรือจะรอฟังข่าวจากเขาอยู่กันหนอ
"กลับเสียค่ำเลยตากร กินข้าวมาหรือยัง" กรพัฒน์เอ่ยถามลูกชายหลังเห็นลูกชายเดินเข้าบ้านมา
"เรียบร้อยมาจากบ้านน้องแล้วครับ"
"แม่น้องเป็นยังไงบ้าง อ่อนลงบ้างหรือยัง" กรพัฒน์ถามต่อ
"ก็อ่อนลงไปเยอะครับ ลำพังกับเฮียกิจพี่อันไม่เท่าไร แต่กับลุงเปรมชัยนี่ซิ คล้ายยังมีอะไร ๆ ต่อกันอยู่"
"เวลาเท่านั้นแหละลูก แล้วเรื่องของเรากับหนูเอ๋ยล่ะไปถึงไหนแล้ว" กรพัฒน์เปลี่ยนคำถามบ้างเพราะรู้สึกอึดอัดแทนเพื่อนรุ่นพี่ที่นับถืออยู่เหมือนกัน
"ก็ดีครับน้องน่ารักเชื่อฟังแล้วก็ไม่ดื้อเลยครับ แต่น่าสงสาร"
"ยังไงเหรอกร"
"เวลาผมไปรับน้องที่มหาวิทยาลัยชอบขอให้ผมจอดรถที่สนามเด็กเล่น ดูพ่อแม่ที่เค้าพาลูก ๆ มาเล่นน่ะครับ ผมเห็นแล้วก็สงสารผมมองออก"
"เฮ่อ..มันต้องมีวันนั้นซิน่า เดี๋ยวพ่อจะพูดกับเฮียชัยอีกทีนะ เฮียแกควรจะออกหน้าเสียที ในเมื่อแกเรียนผูกแกก็ต้องเรียนแก้ซิ ไม่มีใครไปบังคับปากให้ดูถูกลูกสะใภ้แกนี่นา บางทีปัญหาที่ว่ายากอาจจะเป็นปัญหาที่แก้ง่าย ๆ ก็ได้นะลูก"
"ผมก็คิดแบบนั้นครับ ทิฐิ คำเดียวจริง ๆ" ปกรณ์เอ่ยแบบปลง ๆ
อีกด้านของผู้มาใหม่
"ให้ม้าช่วยคุยกับคุณแม่ของน้องเอ๋ยให้มั๊ย เผื่อบางทีผู้หญิงกับผู้หญิงคุยกันน่าจะเขาใจอะไรกันง่ายขึ้นก็ได้นะ" เป็นปาริดาที่เอ่ยขึ้นหลังจากที่ยืนฟังเงียบ ๆ อย่างเปิดเผยอยู่สักพักใหญ่
"ผมยังไม่กล้าผลีผลามอะไรมากไป เพราะครอบครัวเราออกตัวอะไรมากไม่ได้น่ะซิครับ ทางบ้านลุงเปรมชัยต่างหากที่มีน้ำหนักมากกว่าเรา" ปกรณ์เอาเหตุผลเข้าแย้ง
"อืม ป๊าเห็นด้วยนะ มันถึงเวลาที่เฮียชัยแกต้องเปิดใจกับลูกสะใภ้ของแกเสียที ป๊าไม่ไหวแล้วเหมือนกัน นี่แหละน๊า ไม่รู้ไปหาคำพูดมาจากไหนซิ ดูถูกเค้าสารพัดแล้วเป็นไงล่ะ" กรพัฒน์ได้แต่บ่นเพื่อนรุ่นพี่ที่นับถืออย่างเข่นเขี้ยว
- Writer
