8.ค้นหา
1121 Words
ด้านกรพัฒน์
ชายวัยหกสิบต้น ๆ มาถึงที่นัดหมายก่อนเวลานิดหน่อย เขาเลือกมุมที่เป็นที่ส่วนตัวพอประมาณ เมื่อมาถึงเขาได้สั่งเครื่องดื่มและอาหารไว้รออีกคนแล้ว
สักพักก็เห็นผู้มาใหม่
"เฮีย...ทางนี้ครับ" กรพัฒน์ยกมือขึ้นเป็นสัญญาณให้คนที่มาใหม่มองเห็นเขาง่ายขึ้น
"อ้าว มังกร มานานหรือยัง เฮียมาสายหรือเปล่า"
"ไม่นานครับ ผมเลือกที่จะมาก่อนเวลาเอง นี่น้ำเก๊กฮวยเย็นชื่นใจครับ เดี๋ยวอาหารคงมา"
"อ้อ ขอบคุณมาก..(เปรมชัยจิ๊บน้ำเก๊กฮวยเบา ๆ) ว่าธุระของนายมาซิ มีเรื่องอะไรเหรอ ถึงได้นัดเฮียมา"
"จะว่ามีก็มีละครับ แต่ผมไม่รู้จะเริ่มต้นเล่ายังไงนี่ซิ"
"พูดมาเถอะ นายไปรู้อะไรมาเหรอมังกร เฮียเดาไม่ผิดใช่มั๊ย"
"ครับ ผมแค่สงสัย ถ้าข้อสงสัยของผมมันเลอะเทอะก็ถือเสียว่าเรามาเปลี่ยนบรรยากาศนั่งคุยกันก็แล้วกัน"
"ได้ซิ จะเป็นไรไป"
"คืออย่างงี้ครับเฮีย เมื่อวันหยุดที่ผ่านมาเจ้าลูกชายคนเล็กของผมมันไม่ว่างไปแจกทุนการศึกษานักเรียนที่ครอบครัวเคยไปแจกอยู่ทุกปี ก็เลยโทรให้ให้ตัวใหญ่มาแจกแทน บังเอิญว่าไปพบเด็กทุนคนนึงครับถูกเพื่อนแกล้งขังที่ห้องเก็บของล็อคแม่กุญแจจากข้างนอกอย่างอุุกอาดเลยครับ เค้าก็เลยเรียกให้ลูกน้องมาช่วย ต้องใช้เครื่องตัดเหล็กถึงช่วยออกมาได้ พอเห็นหน้าเด็กนั่นเท่านั้นแหละมันเกิดห่วงใย ฝากดูแลเป็นการใหญ่ เห็นว่าสงสาร ถูกชะตาว่างั้น แต่ที่สำคัญเด็กนั่นมีหน้าตาละม้ายคล้ายกับหลานนี่ซิครับ ผมถึงสงสัยว่า....(กรพัฒน์หยุดเว้นไว้สักระยะ) เปรมกิจอาจจะมีลูก"
"เฮ๊ย เป็นไปได้ไง ก็ผู้หญิงคนนั้นบอกว่าจะทำแท้งแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่กับใครสักคนนิ่ ไม่ใช่ป่านนี้มีครอบครัวใหม่ไปแล้วมั๊ง"
"เฮียครับ เรื่องมันก็มาขนาดนี้แล้วผมอยากให้เฮียเห็นหน้าเด็กคนนั้นเสียก่อนนะครับ เอาเป็นว่าวันพรุ่งนี้เราไปเจอเด็กนั่นหน่อยเป็นไง เผื่ออะไร ๆ มันจะกระจ่างขึ้น อีกอย่างถ้าข้อสงสัยของผมเป็นจริง ก็เท่ากับว่า เฮียมีหลานสาวที่น่ารักแถมเรียนเก่งที่หนึ่งของสายชั้น ม.3 เพียงแค่อายุ 14 ย่าง 15 ปี เท่านั้นเองนะครับ"
"ห๊ะ 14 ปีเหรอ"
"ได้งั้นนายส่งโลเคชั่นมาเลย แล้วเราไปพบเด็กคนนั้นพร้อมกัน เฮียพร้อมแล้ว ถ้ามันจะทำให้เจ้ากิจมันดีขึ้น เฮียยอม เฮียอยากชดใช้ความผิดที่เฮียเคยทำไว้กับมันเหมือนกัน"
"ครับ..อาหารมาพอดี กินกันก่อนเถอะครับ อาหารที่นี่เค้าอร่อยสุดแล้วสำหรับผม"
"อือ เฮียก็ว่างั้น" (สองคนจัดการอาหารตรงหน้าจนเกลี้ยงไม่ห่วงซิกแพ็คซึ่งไม่มีมันมานานแล้ว เมื่อกินเสร็จเรียบร้อยจึงต่างคนต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน)
.............................
เช้าวันเปิดเรียน
@โรงเรียนสหศึกษาระดับกลางในชุมชน
กรพัฒน์โทรออก: เฮีย ผมมาถึงแล้วนะครับ ผมจอดรถอยู่หน้าตึกอำนวยการนะครับ
เปรมชัย: ออ เฮียก็มาถึงพอดี เฮียเห็นรถนายแล้ว เจอกัน
กรพัฒน์: ครับเฮีย กดวางสาย
สักพัก หลังจากวางสายไป กรพัฒน์ลงจากรถมายืนรอเปรมชัยบริเวณใกล้ ๆ
"เฮียครับ ทางนี้ครับ ผมจะพาเฮียไปพบท่านผู้อำนวยการเพื่อคุยเรื่องเด็กนั่น ทำทีว่าอยากให้ทุนการศึกษาเด็กนั่น พอดีเป็นคำสั่งของได้เจ้าตัวใหญ่มันสั่งมาด้วยน่ะครับ"
"เอ้าเหรอ"
"แล้วเราก็ใช้โอกาสนี้ในการเจอเด็กไงครับ แล้วเฮียจะเห็นเอง"
"ได้ มังกร งั้นนำไปซิ"
"ครับ"
อีกด้านผู้อำนวยการกำลังคร่ำเคร่งกับเอกสารกองโต
"อ้าว.....สวัสดีครับเสี่ยกรพัฒน์ ไม่ทราบว่ามีอะไรให้ผมรับใช้ครับ" ชายวัยกลางคนกล่าวต้อนรับอย่างกระตือรือร้น
"เอ่อ พอดีผมมีเรื่องอยากขอความอนุเคราะห์จากท่าน ผอ.น่ะครับ............." (กรพัฒน์เล่าถึงเหตุการณ์วันที่ครอบครัวของเขามาแจกทุนการศึกษาแล้วพบกับเหตุการณ์ไม่ดีเข้า)
"เหรอครับ ทางผมไม่ได้รับการร้องเรียนหรือแจ้งเรื่องอะไรเลยนะครับ แต่เด็กคนนี้เรียนดีมาตลอดตั้งแต่ชั้น ม.1 เลยนะครับ ได้ทุนมาทุกปี เสียอย่างเดียว ค่อนข้างเงียบ ดูขรึมจนเกินเด็ก แต่ทำกิจกรรมให้ความร่วมมือดีมาก ทำงานจริงจัง เห็นครูประจำชั้นรายงานมาว่าอยู่กับแม่สองคนนี่ครับ"
"เหรอครับ....คือทางครอบครัวของผมต้องการจะสนับสนุนเรื่องการศึกษาให้เด็กคนนี้น่ะครับ อยากให้เรียนระดับ ม.ปลายที่โรงเรียน M ท่าน ผอ.พอจะช่วยโน้มน้าวเด็กคนนี้ให้ผมหน่อยได้มั๊ยครับ" กรพัฒน์พูดตรงประเด็น
"ถ้าเป็นการส่วนตัวก็ได้อยู่ แต่ถ้าเป็นในนาม ผอ.โรงเรียนแห่งนี้ ก็ไม่เหมาะเพราะผมก็ไม่อยากให้เด็กเรียนดีกระเด็นไปอยู่ที่อื่นเหมือนกัน แต่เอาเป็นว่าเพื่อมิตรภาพที่ดีที่เสี่ยมีต่อผมและโรงเรียนเสมอมาผมจะช่วยพูดให้ เดี๋ยวผมจะให้คนไปเรียกเด็กมาให้ แต่ขอเป็นตอนเที่ยงได้มั๊ยครับ กลัวจะรบกวนเวลาเรียนของแกน่ะครับ"
"ได้เลยครับ ผอ. แค่นี้ก็ดีโขแล้วครับ"
"งั้นเสี่ยมีธุระอะไรก็ไปทำก่อนเลยนะครับ เจอกันที่ห้องนี้ตอนเที่ยงเป็นไง"
"ได้เลยครับ งั้นผมไปก่อน เดี๋ยวมาใหม่นะครับ/ปะเฮีย"
@เที่ยงวันเมื่อถึงเวลานัดหมาย
กรพัฒน์ และเปรมชัย กลับมาที่ห้อง ผอ.อีกครั้ง และมีเด็กหญิงหน้าตาน่ารักนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
"สวัสดีค่ะคุณลุง" อัญญารินทร์ยกมือกระพุ่มไหว้ผู้มาใหม่ตามคำบอกเล่าของ ผอ.
"สัวสดีค่ะหนูอัญญารินทร์ สบายดีนะคะ" กรพัฒน์เอ่ยทักทายนักเรียนทุนของเขาอย่างเป็นมิตร
"สบายดีค่ะ" อัญญารินทร์ยกมือไหว้อีกคนที่นั่งข้าง ๆ ผู้ให้ทุนของเธอ
"อัญญารินทร์ นี่คือเสี่ยกรพัฒน์ที่มาแจกทุนให้เราทุกปีท่านอยากจะให้ทุนเราได้เรียนในโรงเรียนมัธยมปลาย M ต่อน่ะ สนใจมั๊ย" ผอ.กล่าวยิ้ม ๆ ด้วยเมตตา
"สนใจค่ะ แต่หนูอยากเรียนมัธยมปลายที่นี่ดีกว่าค่ะ น่าจะประหยัดกว่าที่นู่น" อัญญารินทร์พูดอย่างซื่อแต่ซ่อนแววตาเศร้าเอาไว้แต่ปิดไม่มิด
- Writer
