25.กลับมา
1039 Words
ด้านปกรณ์ที่เรียนจบคอร์สพิเศษเฉพาะทางแล้วจึงเตรียมตัวกลับบ้านที่คิดถึง หนึ่งปีเต็ม ๆ ที่จากมา แม้เมื่อก่อนจะไม่ค่อยได้กลับบ้านเนื่องจากไปหัวหกก้นขวิดสัมมะเลเทเมาบ้างแต่นั่นมันอยู่ประเทศความรู้สึกมันต่างกันมากประกอบกับใครอีกคนคงครบ 18 ปี แล้วซินะ#คิดถึงจัง#
@สนามบินสุวรรณภูมิ
ปกรณ์เดินออกมายืนรอผู้มารับที่ช่องทางผู้โดยสารขาออก
"เฮียกร ๆ ทางนี้ครับ" ปพัฒน์ ยืนโบกมือหวอย ๆ และพยายามเขย่งเท้าขึ้นเพื่อให้พี่ชายสังเกตเห็นได้ชัดขึ้น ซึ่งเขายืนอยู่ด้านหน้าประชาชนทั้งปวง ทั้ง ๆ ที่ตัวเขาเองก็สูงเกือบจะสองเมตรอยู่แล้ว
ปกรณ์ยกมือขึ้นระดับศีรษะเป็นการบ่งบอกว่ากุเห็นมึงแล้ว เลิกโบกมือเสียทีเถอะกุอายเค้า ชาวบ้านเขามองแรงมึงอยู่ยังไม่รู้ตัวอีกเร๊อะ และเข็นสัมภาระตรงไปหาจุดที่น้องชายยืนอยู่ ส่วนผู้ติดตามของน้องชายรีบเข้ามายกมือสวัสดี พร้อมช่วยถือกระเป๋าสัมภาระอย่างกระตือรือร้น
"อืม เป็นไงบ้างเบียร์ไม่ได้เจอกันปีนึงหล่อขึ้นนะ หรือมีอะไรดีเหรอครับ" ปกรณ์แอบแซวลูกน้องของน้องชายอย่างเป็นกันเอง เพราะรักเหมือนน้องชายอีกคน
"คุณกรก็แซวซ๊ะผมเขินเลย มันก็มีบ้างละครับ หึ" บารมี พูดกลั้วหัวเราะ หลังจากนั้นทั้งสามก็พากันมาที่รถยนต์ของครอบครัว
@บ้านสหศิลป์ปรีชา
ปกรณ์เดินเข้ามาในบ้านด้วยความรู้สึกที่อบอุ่น ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมแม้แต่มุมวางแจกัน สวนหย่อมเล็กที่ไม่เล็กของป๊ามังกรยังคงเหมือนเดิม
"ยินดีต้อนรับกลับบ้านจ้ะลูกชาย หายไปนานเลย ม๊าคิดถึงรู้มั๊ย เจ้าพัฒน์ก็อยู่ทาง ส่วนกรก็อยู่นูนเลยนอกประเทศเลย ไหนจะป๊าของลูกอิก ก็ไปขลุกอยู่แต่กับเพื่อน ทิ้งม๊าให้เหงาคนเดียวเลย รู้งี้ทำเด็กหลอดแก้วเอาผู้หญิงสักสองคนไว้เป็นเพื่อนก็คงดี ไม่น่าเล๊ย"
"พรื่ด...."ปกรพ่นขำ คิดว่าจะดราม่าหนักหน่วงดันหักมุมเสียได้ นี่แหละมารดาของเขา
"ม๊าครับ ผมกับเฮียกรก็มาแล้วนี่ไงครับ คิดถึงฝีมือม๊าด้วยนะครับขอยำรสแซ่บ ๆ หน่อยนะครับ" ปพัฒน์อ้อนเบา ๆ
"ไม่ต้องมาอ้อนม๊าหรอก ได้ข่าวแว่ว ๆ มาว่าไม่กินข้าวที่บ้านเลยไม่ใช่เหรอ อย่าคิดว่าม๊าไม่รู้นะ" ปาริดากล่าวลอยลม
"ม๊า ยังไงม๊าก็คือม๊าที่ผมรักและเคารพสูงสุดนะคร้าบ" ปพัฒน์ยังหยอดได้อีก ปพัฒน์คิดในใจเพราะเขายังไม่ได้บอกใครทั้งนั้นแม้แต่คนในครอบครัว
"หึหึ" ปกรณ์ขำเบา ๆ แอบเดาในใจว่าน้องชายคงเจอคนนั้นแล้วเพียงแต่ยังไม่สะดวกเปิดเผยแค่นั้นเอง
อีกด้านของคนที่มาใหม่
"ว่าไงไอ้เสือ กลับมาได้เสียที ป๊าเบื่อที่จะวิ่งเป็นหนูติดจั่นให้แกแล้วนะ เรื่องของใครก็สานต่อเองแล้วกัน ป๊าเหนื่อยแล้ว" กรพัฒน์เอ่ยเสียงกร้าวหลังจากเดินเข้าบ้านมาได้ไม่กี่ก้าว
"สวัสดีครับป๊า คิดถึงครับ ขอกอดหน่อย" ปกรณ์อ้าแขนเดินเข้าไปหาบิดาทีเล่นทีจริง
"..........." กรพัฒน์ยืนยิ้ม อ้าแขนรอรับลูกชายด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
"ขอบคุณป๊านะครับที่ดูแลดวงใจของผม ผมรู้ทุกอย่างที่ป๊าทำ ขอบคุณครับ" ปกรณ์ยกมือกระพุ่มไหว้ที่อกของบิดาอย่างนึกขอบคุณอย่างที่สุด
"ตอนนี้เปรมกิจก็แข็งแรงมากขึ้นทั้งกายและใจ เราคงต้องเริ่มลงมือกันสักที ตอนนี้กลายเป็นว่า เฮียกิจของเราเป็นฝ่ายปลอบลุงเปรมชัยเสียเอง" กรพัฒน์เอ่ยเล่าเรื่องราวที่ลูกชายอาจจะพลาดเรื่องราวดี ๆ ไปเพราะความห่างไกล
"เหรอครับป๊า งั้นดีเลยครับ ผมจะเข้าทางเฮียกิจนี่แหละ ผมเห็นคลิปจากลูกน้องส่งไปว่าเฮียกิจแกไปเยี่ยมลูกสาวถึงบ้านเลยครับ เจ้าขนฟูก็ไม่มีปฏิกิริยาต่อต้านครับ" ปกรณ์เล่าไปยิ้มไป
"จริงเหรอลุก ดีเลย งั้นลูกพร้อมเมื่อไรเราไปเยี่ยมลุงเปรมชัยกับเฮียกิจกัน" กรพัฒน์ออกความเห็นเพราะใจร้อนเต็มทีได้ข่าวมาว่ามีหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ที่โรงเรียนมาขายขนมจีบให้ว่าที่ลูกสะใภ้ไม่ขาดสายเลย
"พรุ่งนี้เลยดีมั๊ยครับป๊า" ปกรณ์ที่ใจร้อนกว่าออกความเห็นเพราะเขาก็ได้ข่าวจากลูกน้องรายงานมาว่าคนตัวเล็กฮ็อทไม่เบาเหมือนกัน
"ได้ซิ ไอลูกชาย หาคำพูดไว้ดี ๆ แล้วกัน ทั้งพ่อทั้งปู่ ผ่านด่านนี้ไปได้ก็ครึ่งทางล๊ะ" กรพัฒน์พูดอย่างให้กำลังใจ
"ครับป๊า"
.......................................
@เช้าวันใหม่
ปกรณ์ตื่นสายกว่าปกติเล็กน้อยเพราะยังไม่ชินกับเวลาแต่ก็ถือว่าเช้าอยู่เพราะเป็นเวลา เกือบแปดโมงเช้า เขารีบทำธุระส่วนตัว อาบน้ำแต่งตัวในชุดอยู่บ้านแบบสุภาพ แล้วลงไปยังชั้นล่างของบ้าน
"ปกรณ์มากินอาหารเช้ามะลุก" คุณนายปาริดาเรียกลูกชายคนโตมารับอาหารเช้าที่เตรียมไว้เพราะทุกคนเรียบร้อยกันหมดแล้ว
"ผมตื่นสายไปหน่อยครับม๊า พอดีปรับเวลาไม่ได้ มาหลับเอาใกล้ ๆ เช้านี่เอง" ปกรณ์เอ่ยออกมาและตักเข้าต้มเข้าปากแล้วทำตาลุกวาว
"ทำไมเหรอ ตาลุกวาวเชียว อร่อยละซิ" คุณนายปาริดา แกล้งเย้า
"อร่อยครับ ม๊าทำอะไรก็อร่อยทุกอย่างแหละครับ รักม๊าที่สุดเลย" ปกรณ์ยิ้มน่ารักอย่างเอาใจผู้เป็นมารดา
"อย่ามาทำปากหวาน เมื่อวานยังเห็นกอดแต่ป๊าอยู่เลย" ปาริดาแกล้งเย้าลูกชาย
อีกด้านของผู้มาใหม่
"รีบกินเถอะ เสร็จแล้วก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียใหม่จะพาไปบ้านปู่ของหนูเอ๋ย" เป็นกรพัฒน์ที่พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงมั่นคงชัดเจน
- Writer
