31.ร้อนรน
1060 Words
ปกรณ์พาร์ท
วันที่รอคอยก็มาถึงผมได้ข่าวว่าคนตัวเล็กสอบได้คะแนนดีได้โควต้าสาขาการเกี่ยวกับการวางแผนการเงินและการลงทุน มหาวิทยาลัยJ ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงในประเทศ ผมเฝ้ารอคนตัวเล็กติดต่อกลับมาจนแทบจะอดใจไม่ไหว เราะสาขานี้ต้องใช้งบประมาณใช่ย่อยอยู่เหมือนกัน อีกทั้งวัสดุอุปกรณ์การเรียน และอีกอย่างที่ผมคิดไว้ในใจ รถยนต์ ผมต้องสอนคนตัวเล็กขับรถยนต์ก่อนเป็นอับดับแรก ใช่น้องต้องมีใบขับขี่ ผมพอจะยิ้มออกแล้วครับ แต่งานนี้ต้องมีผู้ช่วยอีกแล้วครับ เมื่อคิดได้ดังนั้นจึงดำเนินการทันที
........................................
สายโทรออกบิดา
กรพัฒน์: คร๊าบลูก
ปกรณ์: ป๊าคร๊าบ มีเรื่องเล่าให้ฟัง
กรพัฒน์: อะไรอีกคร๊าบ
ปกรณ์: น้องสอบได้โควต้าคณะบริหารมหาวิทยาลัยJ
กรพัฒน์: คร๊าบ กุรู้แล้ว กระชับเลยคร๊าบ หรือไม่เมิงก็เดินมาคุยกับกุเลยคร๊าบลูก
ปกรณ์: ฮ่า ฮ่า ฮ่า ลืมไปว่ากลับมาอยู่บ้านแล้ว คิดว่าตัวเองอยู่เมืองนอก เดี๋ยวลงไปคร๊าบ
สักพักปกรณ์ก็ลงมาชั้นล่าง ตรงมาที่ห้องนั่งเล่นเห็นมารดานั่งดูรายการทีวีอยู่แต่ไม่พบผู้เป็นบิดา เขายกยิ้มกว้างเข้าไปหามารดาทันทีพร้อมกับเอ่ยถาม
"ป๊าละครับม๊า"
"เรือนสุขใจ" ปาริดาหันมาตอบลูกชายยิ้ม ๆ แล้วหันไปมีสมาธิกับรายการทีวีต่อ ปกรณ์ยกยิ้มมุมปากเอ็นดูมารดาที่ติดรายการทีวียังกะสาว ๆ ที่ติดซีรีย์ จากนั้นเขาตรงไปยังเรือนสุขใจทันที่ (เรือนสุขใจคือสวนเล็ก ๆ ของผู้เป็นบิดาและมารดาซึ่งแบ่งโซนไว้ ซึ่งประกอบไปด้วยเรือนกล้วยไม้ และดอกไม้นานาพันธุ์ของบิดา เรือนสมุนไพร และผักกินได้อีกหลายชนิดของมารดา วัน ๆ ทั้งสองจะอยู่ที่เรือนสุขใจนี้เสียเป็นส่วนใหญ่)
"ทำอะไรอยู่คร๊าบป๊า" ปกรณ์เอ่ยทักทายผู้เป็นบิดาด้วยน้ำเสียงอ้อนสุดฤทธิ์
"ลงกุหลาบใหม่" กรพัฒน์ตอบสั้น ๆ ในขณะกำลังใช้พลั่วเล็ก ๆ พรวนดินเพื่อเตรียมแปลงกุหลาบ
"พันธุ์อะไรบ้างครับ"
"พลูม มองเคอร์"
"โห ถ้าออกดอกคงหอมฟุ้งไปถึงข้างในบ้านเลยซิครับ หึ"
"อืม ก็ตั้งใจให้เป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว อีกหน่อยถ้าออกดอกจะได้ตัดให้ลูกสะใภ้ช่วยเอาไปใส่แจกันในบ้านให้" กรพัฒน์พูดยิ้ม ๆ ส่วนคนฟังเข้าใจความหมายของบิดาทั้งหมด
"ป๊าขอบคุณนะครับ"
"อืม..มีอะไรก็ว่ามาซิ ได้ข่าวว่ากำลังจะขึ้นปีหนึ่งแล้วหนิ แล้วยังไงอีกล่ะ"
"ก็อยากให้น้องรับทุนน่ะครับ สงสารพี่สะใภ้ พี่อันทำงานหนักมาก กลับบ้านค่ำทุกวัน ขับรถก็คันเก่า ๆ จะดับกลางสี่แยกวันไหนก็ยังไม่รู้ ผมอยากให้พี่แกเก็บเงินไว้ออกรถใหม่ ส่วนค่าเรียนของน้องผมจะรับผิดชอบเองทั้งหมดครับ" ปกรณ์ระบายความในใจทั้งหมดให้บิดาฟัง
"ในฐานะอะไรล่ะ แล้วแม่หนูเอ๋ยรู้หรือยังว่าแกเป็นใคร เกี่ยวข้องอะไรกับเขา ทีสำคัญแกเคยเจอแม่เขาสักครั้งไหม" กรพัฒน์ใส่มาเป็นชุดหลังจากเงียบไปพักใหญ่
"......" ไม่มีคำพูดใดจากปากของชายหนุ่มนอกจากความเงียบ นี่คือปัญหาที่ยังเป็นปมต่างหาก ใช่ ในฐานะอะไรล่ะ เขาจะอุปถัมภ์คนตัวเล็กในฐานะอะไร แม่ของเด็กจะคิดยังไงถ้าเขาเสนอไป นี่คือปัญหาที่เขายังคิดไม่ตกเสียที
"ป๊ารู้ว่าลูกหวังดี และอยากจะช่วยคนรัก แต่ลูกต้องเข้าใจสถานการณ์ด้วยนะ ถ้าแม่ของน้องเอ๋ยรู้ความจริงขึ้นมากรคิดว่าเขาจะรู้สึกยังไง ใช่เรื่องทุนการศึกษา กรทำได้ในนามของมูลนิธิครอบครัวเรา แต่เรื่องอื่นป๊าว่าเราคงเข้าไปแทรกแซงไม่ได้ ให้เป็นเรื่องของครอบครัวโน้นเถอะ อย่างน้อยเราก็ได้ทำแล้วในส่วนของเราแล้ว" กรพัฒน์แสดงเหตุผลในส่วนของตนให้ลูกชายได้ฟังอย่างราบเรียบและปกรณ์เองก็เห็นด้วยทุกอย่างที่บิดากล่าวมาแต่ก็ยังเป็นห่วงคนตัวเล็กอยู่ดี
...................................................
ปกรณ์พาร์ท
วันนี้เป็นวันคนตัวเล็กอยู่บ้านคนเดียวอีกหนึ่งวันผมรู้สึกกระวนกระวายใจยังไงบอกไม่ถูก ดูจะเดือดร้อนกว่าคนเป็นพ่อเป็นปู่อีกก็ว่าได้มีตัวช่วยเดียวที่พอจะช่วยได้คือเฮียกิจ แต่ก็นั่นแหละครับ ลุงชัยก็อยู่ในภาวะซึมเศร้ารู้สึกผิดเสียมากมายกับลูกสะใภ้และหลาน ส่วนเฮียกิจก็ป่วยหลังภาวะโรคหลอดเลือดสมองนั่นอีก ก็ไม่เต็มร้อยเท่าไร แต่ก็ยังดีที่พี่แกพร้อมให้ความร่วมมือทุกอย่างแม้จะเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าขนาดไหนก็ไม่บ่น ผมต้องกระเตงเฮียกิจไปหาน้องอีกตามเคย เฮ๊อ.........ในที่สุดผมก็ต้องไปหาน้องจนได้
....................................................
@บ้านกาลเวหล
....โฮ่ง ๆ โฮ่ง ๆ......(เสียงสุนัขเกินอวบเห่ากรรโชกเมื่อเห็นว่ามีใครมาจอดรถที่หน้าประตูรั้ว
"ขอโทษทีครับเฮียกิจผมเปลี่ยนรถ เจ้าบุญเก็บคงจำเสียงรถคนนี้ไม่ได้ เดี๋ยวผมลงไปเจรจาหน่อยนะครับ เฮียนั่งรออยู่ในรถก่อนนะครับ ขางนอกอากาศมันร้อน" ว่าแล้วชายหนุ่มก็เปิดประตูรถเดินฉับ ๆ ไปที่หน้าประตูรั้ว เพื่อส่งเสียงและเอาหน้าหล่อ ๆ ไปให้เจ้าตูบเกินอวบเห็นจะได้เลิกเห่าเสียที
อีกด้านของคนที่อยู่ด้านใน
"..บุญเก็บ เห่าใครเหรอ เสียงดังเกินไปแล้ว ไหน เห่าอะไร..." อัญญารินทร์ในลุคหน้าสด มัดผมยกสูงแล้วขมวดไว้กลางศีรษะ ส่งให้เห็นต้นคอระหง ก้นเต่าสวย ทำให้คนมองเกิดอาการหงุดหงิดชอบกล
..ฮู่ ฮ่า ๆ อิ๋ง ๆ ฮู่ ฮ่า ๆ ... (จ้าสุนัขเพศเมียเกินอวบกระดิกหางพร้อมกับทักทายผู้มาใหม่เพราะเกิดจำได้ขึ้นมาแล้ว
"สวัสดีบุญเก็บ เรียกพี่สาวเธอมาเปิดประตูให้ผมหน่อยครับ เร็ว ๆ นะครับ" ปกรณ์พูดจาล้อเลียนพยักเพยิดกับสุนัขแสนรู้ไปพลางแก้เบื่อไปเพลิน ๆ ดี
..หู้ว...เอร๋อ.....ฮู่ ฮ่า....
- Writer
