เตียวหยวนหยวนหัวเราะไม่ออกร้องไห้ไม่ได้ มันคือสำนวนที่ผู้เขียนนิยมใช้กับตัวละครบ่อยครั้ง ยามนี้นางรู้ซึ้งแล้ว ด้วยบุรุษที่ถอดทั้งรูปร่างหน้าตากับน้ำเสียงของคนรักนางยืนอยู่ตรงหน้า
“ว่าอย่างไรเสี่ยวหยวน เกิดสิ่งใดถึงได้วิ่งวุ่นเช่นนี้”
จางเสิ่นถังถามเสียงอ่อนโยน ไม่ได้เจือความตำหนิ เขายังส่งสายตาห่วงใยต่อเตียวหยวนหยวนด้วย
“ขะ ข้า...เห็นงูเลยตกใจ”
“งูหรือ!”
คิ้วกระบี่เลิกสูง พร้อมส่งยิ้มกรุ้มกริ่ม ยามนี้นางล่วงรู้ว่า ‘งู’ ที่เขาต้องการสื่อให้นางล่วงรู้ คงหมายถึงสิ่งที่พ่นพิษอุ่นๆ ตรงกึ่งกลางลำตัวเขานั่นเอง
“เอ่อ มิทราบว่าท่านชาย มาได้อย่างไร”
“พี่เป็นห่วงเสี่ยวหยวน ร้อนใจเหลือเกิน ได้ข่าวว่าเมื่อคืนเกิดเรื่องกับเจ้า”
“ไม่ได้มีสิ่งใดต้องกังวล ข้ารับมือคนพวกนั้นได้” นางไม่ได้อวดเก่ง แต่หมายความตามที่พูด
“นับวันเจ้าจะขวัญกล้าเทียมฟ้ามากขึ้น” เขาว่าและยกมือ ข้างหนึ่งวางบนศีรษะนาง
