สองวันต่อมา เตียวหยวนหยวนพบความผิดปกติหลายสิ่ง เมื่อหมี่หลิงเข้ามาบอกว่า ของในเรือนวัตถุดิบไม่เพียงพอ และขาดการส่งจากร้านในเมือง
“ทั้งแป้ง ข้าวสาร แล้วก็เกลือ อีกน้ำตาลด้วย ดูเหมือนว่ามีคนกว้านซื้อไป”
“เป็นผู้ใดถึงใช้ข้าวของมากมายจนขาดตลาด ยามนี้ไม่มีภัยสงครามสักหน่อย”
หมี่หลิงถอนหายใจออกมาหลายเฮือกติดๆ กัน
“เพราะทหารที่มาอยู่ตีนเขาของหมู่บ้านเราอย่างไรล่ะเจ้าคะ พวกเขาใช้ของมากมายเหลือเกิน และพวกพ่อค้าหัวไว หาวิธีจะกักตุนสินค้าเพื่อขายให้กองทัพ ของที่เคยมีก็ร่อยหรอ ผู้คนเริ่มตื่นตัว บางพูดคุยกันว่า มินานคงได้แทะเปลือกไม้กิน!”
“แบบนี้มันไม่ถูกต้อง” เตียวหยวนหยวนไม่เข้าใจเรื่องนี้ แต่จากสายตาคนนอก นางย่อมรู้ว่าสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมกระทบนางโดยตรง
สาวใช้ไม่รู้จะเอ่ยคำใด นางจนปัญญา ทว่าจะให้ของขาดจากเรือนวัตถุก็ไม่ได้ ด้วยคนในสกุลเตียวต้องกินต้องใช้ ยังมีลูกหลานของบ่าวที่ต้องเบิกของ
