บทที่ 2
1287 Words
“ไหนบอกว่าจะกลับดึกไงลูก แต่นี่ละครหลังข่าวยังไม่จบเลยนะลูก” เสียงแหบแห้งตามวัยของคุณป้าวัย 68 ปี ที่เลี้ยงหล่อนมาตั้งแต่เล็กเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นเธอเดินหน้าตึงเข้ามาในบ้านชั้นเดียวขนาดเล็กที่เธอและป้าอาศัยอยู่ตั้งแต่เธอจำความได้ ตั้งแต่เล็กจนโตก็มีแค่ป้าคนเดียวเท่านั้นที่เลี้ยงดู ส่วนพ่อกับแม่นั้นไม่เคยรู้เลยว่าพวกท่านเป็นใคร หน้าตายังไง เท่าที่จำได้ชีวิตนี้มีแค่ป้าชบาเท่านั้น ส่วนพ่อกับแม่เป็นใคร เธอไม่สนใจหรอก เพราะท่านทั้งสองไม่ได้เลี้ยงดูเธอมา ถ้าพวกท่านต้องการคงไม่นำมาทิ้งไว้ที่หน้าบ้านของป้าชบาแน่นอน
“ก็เจอพวกบ้ากามน่ะสิป้าชบา คิดดูสิคะป้าจะให้หนูสองหมื่นห้าให้หนูไปนอนกับมัน หน้าตาก็ดีแต่ความคิดต่ำตมมากค่ะ” มัลลิกา เลิศยศ หรือเพื่อน วัย 27 ปี หญิงสาวร่างเล็กไซซ์มินิที่คนเขานิยมเรียกกันเอ่ยขึ้นด้วยท่าทางหงุดหงิด ยิ่งนึกถึงหน้าของผู้ชายแปลกหน้าก็ยิ่งหงุดหงิดจนอยากกลับไปถีบให้ล้มแล้วกระทืบให้หมดสติจริงๆ
“อย่าไปสนใจเลยลูก ก็เป็นเรื่องปกติถ้าไปที่แบบนั้น แล้วเนี่ยไปอาบน้ำนอนเถอะลูก เห็นว่าพรุ่งนี้ต้องไปซื้อชุดเตรียมไปสัมภาษณ์งานที่ฟาร์มกุลธีร์ไม่ใช่เหรอลูก ป้าดีใจที่เพื่อนลาออกจากงานในกรุงเทพแล้วกลับมาหางานทำที่บ้านเรา มาอยู่กับป้า อยู่ใกล้ป้า ป้าจะได้ไม่ต้องเป็นห่วง”
“หนูทำงานที่กรุงเทพตั้งแต่เรียนจบเพราะอยากมีเงินเก็บเพื่อจะได้ย้ายกลับมาอยู่กับป้าชบา และระหว่างที่หางานรองานจะได้มีเงินไว้ใช้สอย อีกอย่างป้าชบาก็อายุเยอะแล้ว เพื่อนไม่อยากให้ป้าไปขายขนมในตลาดค่ะ เพื่อนเป็นห่วงป้า”
“ทูนหัวของป้า ไปอาบน้ำเถอะลูก ป้าก็จะไปนอนแล้วเหมือนกัน อีกแค่ไม่กี่ตอนละครก็จะจบแล้ว”
“จ้ะป้า” สาวร่างเล็กหน้าเด็กกว่าวัยลุกขึ้นเดินไปยังห้องพักส่วนตัวของตัวเอง บ้านหลังนี้แม้จะขนาดเล็กแต่ว่าก็จัดสรรพื้นที่ได้ลงตัวเป็นระเบียบเรียบร้อยดี ห้องนอน ห้องครัว ห้องนั่งเล่นที่เป็นห้องเดียวกับห้องรับแขกที่จัดแต่งน่ารัก
ด้วยประสบการณ์ทำงานเป็นผู้จัดการโรงแรมมาสองปี ทำให้เธอกล้าที่จะไปสมัครงานในตำแหน่งผู้จัดการฟาร์มกุลธีร์ ที่เป็นฟาร์มโคกระบือที่ใหญ่ที่สุดของจังหวัดสุพรรณบุรี ซึ่งไม่ได้ไปสมัครแค่ที่นี่ที่เดียว แต่ก็หวังว่าจะได้ทำงานที่ฟาร์มแห่งนี้ เพราะใกล้บ้านที่สุด เดินทางไปไม่ถึงสิบนาทีก็ถึงฟาร์มแล้ว และที่สำคัญคือเงินเดือนก็เยอะด้วย
วันนี้ทั้งวันคมธรรมนั่งเหม่อใจลอยตลอด จนทำให้หมูและเข้มนั้นนั่งมองลูกพี่ของตัวเองที่ตอนนี้นั่งตากแดดอยู่ในสนามหญ้าที่คนงานกำลังตัด แดดร้อนก็ร้อน แต่ทำไมเจ้านายถึงนั่งตากแดดอยู่ได้ตั้งนานสองนานแบบนี้ และผิวที่ครามเข้มด้วยแดดนั้นก็อาบท่วมไปด้วยเหงื่อไคล เสื้อลายสก็อตที่ปลดกระดุมออกสองเม็ดบนนั้นก็เปียกชื้นแนบไปกับเนื้อตัวของเจ้าของเสื้อ กางเกงยีนส์ตัวเก่งขาดขา ขาดเข่าก็เปรอะเปื้อนไปด้วยดิน
“มึงว่าลูกพี่เป็นอะไรวะไอ้หมู” เข้มถามเพื่อนรักที่นั่งใต้ต้นมะขามข้างๆ ตัวเองขึ้น เพราะมันเองก็ไม่เข้าใจลูกพี่ของมันเหมือนกัน
“กูก็ไม่รู้ว่ะ ลูกพี่เป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อเช้าที่เข้ามาในฟาร์มแล้วว่ะ ขนาดตอนหมอควายมาฉีดยาให้ควายเมื่อเช้า ลูกพี่ก็คุยกับหมอแบบเบลอๆ”
“หรือเพราะเมื่อคืนลูกพี่ไม่ได้นอนกับผู้หญิงคนนั้น ลูกพี่เลยซึมวะ”
“มึงก็พูดไป ไม่ได้ไปนอนกับผู้หญิงคนนั้น แต่ไปนอนกับผู้หญิงที่เจ๊แดงจัดให้ไหมวะ”
“เออ...ก็จริงว่ะ ลูกพี่ได้ปล่อยน้ำอยู่ งั้นตัดไป แต่ว่าลูกพี่เหม่ออะไรวะ กูไม่เข้าใจ”
“กูด้วย” แล้วหมูกับเข้มก็เงียบนั่งมองลูกพี่ของมันที่ตอนนี้ลุกขึ้นแล้วและล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงยีนส์ตัวเกงออกมากดรับสายแล้วก็เดินเร็วๆ ออกจากสนามหญ้าทันที
คมธรรมเดินเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ที่อยู่ในเขตของฟาร์มกุลธีร์ แต่เขาก็ไม่ค่อยได้มานอนค้างที่บ้าน ด้วยความที่ชอบความเป็นส่วนตัว เขาจึงนอนค้างที่กระท่อมหลังเล็กๆ ที่ติดกับคอกกระบือที่รักของเขามากกว่า ได้ใกล้ชิดกับลูกๆ ของเขาและชอบบรรยากาศบ้านทุ่งในยามค่ำคืนด้วย
“มาบ้านได้แล้วเหรอตาหอย” ทันทีที่เห็นลูกชายคนโตเดินเข้ามาในบ้านห้องนั่งเล่น ปรียาวรรณก็อดถามลูกชายสุดที่รักและอดเหน็บไปในประโยคไม่ได้
“มาก็ดีเลย มาฟังแม่เขาบ่นเลยไอ้ตัวดี” คมศรซึ่งนั่งไขว่ห้างข้างๆ ภรรยาเอ่ยขึ้นพร้อมกับยักคิ้วส่งให้ลูกชายคนโต
“ช่วงนี้ในฟาร์มงานยุ่งนี่ครับ หอยเลยจำเป็นต้องค้างที่กระท่อม” เดินไปนั่งเบียดผู้เป็นแม่บนโซฟาพร้อมกับโอบกอดและหอมแก้มท่านแรงๆ และคนเป็นแม่ก็ดิ้นขัดขืนเบี่ยงหน้าหลบ
“อี๋! เนื้อตัวมอมแมมน่ะหอย ไปอาบน้ำเลยนะ” จากตอนแรกจะบ่นก็ลืมไปเลย แค่ลูกชายออเซาะอ้อนเข้าหน่อย นางก็ไม่โกรธไม่งอนลูกชายแล้ว
“ครับผม แล้วนี่ไอ้หมีกับน้องสะใภ้ใกล้ถึงรึยังครับแม่”
“น้องของลูกบอกว่าไม่เกินยี่สิบนาทีจะมาถึง”
“โอเคครับ เดี๋ยวผมไปอาบน้ำแต่งหล่อรอต้อนรับมันก่อน ตั้งแต่มีเมียเป็นตัวเป็นตน มันก็ไม่ค่อยดูแลตัวเอง ผมบอกมันแล้วว่าอย่าคิดมีเมีย แต่มันก็ยังไม่เชื่อพี่ชายอย่างผม”
“น้องน่ะคิดถูกที่มีเมีย ส่วนเราเถอะเมื่อไหร่จะมีสักที แม่กับพ่อก็เห็นแต่ลอยไปลอยมา ระวังเถอะจะติดโรคเข้าสักวัน”
“ผมใส่ถุงยางครับแม่” ตอบแล้วรีบลุกขึ้นเดินเร็วๆ ออกจากห้องนั่งเล่น ขืนช้ากว่านี้ได้โดนผู้เป็นแม่บ่นแน่นอน
“ดูสิคุณ ลูกชายของคุณ” ปรียาวรรณเอ่ยกับสามีพร้อมชี้มือไปทางลูกชายที่เดินเร็วๆ จากไป
“ลูกคุณเหมือนกันนั่นแหละ”
คมศรพูดขำๆ ทั้งสองมีลูกชายสองคน คนโตชื่อคมธรรม คนที่ห่ามๆ จากไปเมื่อกี้ และแน่นอนว่าหน้าตาถอดแบบมาจากเขาเป๊ะๆ เหมือนเขาสมัยหนุ่มๆ ไม่มีผิด ส่วนลูกชายคนเล็กชื่อปาณัสม์ รายนั้นถอดแบบเครื่องหน้าผิวพรรณขาวผ่องเหมือนแม่มาทุกอย่าง ลูกทั้งสองเป็นความรักความภาคภูมิใจของเขาและภรรยา ถึงแม้ว่าคมธรรม ลูกคนโตจะไม่ค่อยฉลาด เรียนไม่เก่งเหมือนคนเป็นน้อง แต่ถนัดใช้กำลัง ส่วนปาณัสม์ ลูกชายคนเล็ก รายนั้นฉลาด เรียนก็เก่ง ไม่ถนัดใช้กำลังเหมือนคนพี่ และเป็นหนุ่มเจ้าสำอางแตกต่างจากคนพี่ที่เป็นขาลุย คมศรจึงวางมือและมั่นใจว่าฟาร์มกุลธีร์ที่ยกให้ลูกชายคนโตนั้นดูแลจะไปได้ไกล ถึงแม้จะไม่ฉลาด แต่ถ้าเป็นเรื่องโค กระบือ คมธรรมไม่แพ้ใครเลยทีเดียว
- Writer
