การสูญเสียที่ไม่คาดคิด (ความเศร้าของหนูพาย) #2
926 Words
พระพายไม่รู้ว่าเธอรู้สึกไปเองหรือไม่… แต่วันนี้คุณปู่ดูตื่นตระหนก!
ชายชรามองดูถนนในบริเวณนี้ที่รถไม่เยอะเท่าด้านหน้าโรงเรียนแต่ก็ขับกันด้วยความเร็วไม่น้อย เขารอจนแน่ใจว่าปลอดภัยแล้วจึงก้าวข้ามทางม้าลายมาหยุดอยู่ที่เกาะกลางถนน
เบื้องหน้าเขา อีกฟากหนึ่งของถนนคือร่างบางของหลานสาวตัวน้อยในชุดพละของโรงเรียน ชายสูงวัยพยักหน้าให้กับหลานด้วยรอยยิ้ม ลอบสูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อไม่ให้เธอเห็นความไม่สบายใจของตน เขาอาจจะกังวลมากเกินไปตามวิสัยของคนชราก็ได้ ทว่าหลาย ๆ อย่างที่เกิดขึ้นตอนนี้นั้นกำลังทำให้เขารู้สึกไม่ไว้วางใจ
นายดำรงกลัวเหลือเกิน… กลัวว่าจะมีอันตรายเกิดขึ้นกับหลานสาวผู้เป็นแก้วตาดวงใจของเขา เขาสูญเสียลูกชายและลูกสะใภ้ไปแล้ว… ดังนั้นเขาจะไม่ยอมสูญเสียพระพายไปอีก!
เลนถนนนั้นว่างเปล่าอีกทั้งใต้ฝ่าเท้าของเขายังเป็นทางม้าลายสีขาวสลับดำ ชายชราผู้ระมัดระวังความปลอดภัยในทุกย่างก้าวนั้นขณะนี้กำลังสาวเท้าเข้าไปหาหลานสาวผู้เป็นที่รัก
แต่ทันใดนั้นเอง…
โครม!
ร่างของชายสูงวัยเรือนผมสีดอกเลากระเด็นออกไปนอกทางม้าลายที่วาดไว้ให้คนก้าวเดิน รถกระบะคันใหญ่สีดำสกปรกไม่มีแม้แต่ป้ายทะเบียน ติดฟิล์มหนาจนทึบทะมึนไปทั้งคันแล่นผ่านร่างของนักธุรกิจใหญ่ที่ร่วงตกกระแทกพื้นอย่างแรงไปโดยไม่แม้แต่จะผ่อนชะลอความเร็วลงหรือจอดรถเพื่อลงมาดูเหตุการณ์แสดงความรับผิดชอบแม้แต่น้อย ครั้นเมื่อถึงทางแยกเบื้องหน้ารถกระบะคันดังกล่าวก็เลี้ยวหายวับไปทันที
ทิ้งไว้เพียงเสียงกรีดร้องระงม… และร่างอาบเลือดไร้วิญญาณของชายชราผู้เปรียบดั่งที่พึ่งสุดท้ายของพระพาย
พลันโลกทั้งใบของพระพายถล่มทลายลง ณ ตรงนั้น เธอกอดร่างของปู่ไว้ด้วยสองแขน ร่ำร้องไห้ปานจะขาดใจ สะอึกสะอื้นเปล่งวาจาด้วยน้ำเสียงแห้งแล้งขาดหายเป็นห้วง
“คุณปู่… ฮึก! คุณปู่ของหนูพาย…”
ผิวหนังเหี่ยวย่นของท่านยังอุ่นอยู่… อุ่นเหมือนกับว่ายังมีชีวิต อุ่นเหมือนทุกครั้งที่พระพายกอดท่านเอาไว้ในยามร้องไห้ เด็กสาวได้แต่นึกในใจว่าทุกอย่างไม่ใช่เรื่องจริง อีกเดี๋ยวคุณปู่ของเธอก็จะฟื้นขึ้นมาและกอดเธอเอาไว้ เขาจะบอกกับเธอว่าอย่าร้องไห้เหมือนกับทุก ๆ ครั้ง
ช่วงเวลาหลังจากนั้นทุกอย่างก็เต็มไปด้วยความวุ่นวาย ทั้งเสียงไซเรนของรถตำรวจและรถพยาบาล ชาวบ้านที่มามุงดู แม้กระทั่งนักข่าวที่กำลังจับตาดูความเคลื่อนไหวของนักธุรกิจใหญ่แห่งครอบครัวเทพหัสดีภักดิ์ ทว่าทุกอย่างพร่ามัวไปทั้งหมดด้วยม่านน้ำตาที่เอ่อล้นไปรอบดวงตาอันบอบช้ำ
เจ้าหน้าที่ที่มาถึงจุดเกิดเหตุเตรียมทำหน้าที่ของตนเอง แม้จะรู้สึกสงสารเด็กสาวที่เป็นลูกหลานของผู้ตายอย่างจับใจ แต่การที่เธอเอาแต่กอดร่างอันไร้ชีวิตเอาไว้อยู่แบบนี้… ก็ไม่อาจทำให้เขาฟื้นขึ้นมาได้! พวกเขาก้าวเข้าไปยังพื้นที่เกิดเหตุเพื่อกันตัวเด็กสาวออกมา…
สายลมยามเย็นพัดผ่านมาอย่างเย็นเยียบทั้ง ๆ ที่ในยามกลางวันยังร้อนระอุ พระอาทิตย์ค่อย ๆ เคลื่อนคล้อยลงไปตามมุมตึกของกรุงเทพมหานคร คล้ายกับแสงตะวันอันสว่างไสวในชีวิตของพระพายที่ได้มืดดับลงแล้ว
เสียงเบรกของรถสองสามคันดังขึ้นก่อนที่จะมีเสียงเปิดประตูรถออกมา ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่คนหนึ่งกำลังเคลื่อนตัวเข้าไปตรงที่เกิดอุบัติเหตุ เขารีบเดินเข้าไปหาเด็กสาวด้วยความสงสาร ได้ยินเสียงร้องไห้คร่ำครวญของเธอบาดลึกไปถึงหัวใจเขา ใบหน้าที่เรียบสนิทนั้นไม่มีใครคาดเดาได้ว่าเขาเป็นใครและมาทำอะไรตรงนี้
ภาพเบื้องหน้ากรีดแทงหัวใจของชายหนุ่มราวกับอาวุธแหลม เขาเห็นเด็กสาวกำลังร่ำไห้กอดร่างไร้วิญญาณของญาติที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวของเธอ ทันใดนั้นอันเดรก็เดินฝ่าเจ้าหน้าที่ที่กำลังล้อมจุดเกิดเหตุนี้ไว้อย่างไม่สนใจไยดี จุดหมายของเขามีเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้นคือเธอ… ร่างสูงสมส่วนในชุดสูทสีดำเนี้ยบกริบคุกเข่าลงข้างร่างบางที่สั่นเทาแล้วจึงโอบแขนรอบตัวเธอช้า ๆ
ท่ามกลางความหนาวยะเยือกที่เกิดขึ้นในหัวใจของพระพายนั้น… อยู่ ๆ ก็มีความอบอุ่นบางอย่างเกิดขึ้นรอบตัวเธอ เริ่มจากอ้อมแขนแข็งแกร่งที่โอบประคองร่างบางเอาไว้อย่างช้า ๆ
“หนูชื่อหนูพายใช่ไหมครับ” น้ำเสียงอุ่นทุ้มเรียกสติของเธอกลับคืนมา เด็กสาวผมสั้นประบ่าในชุดกีฬาโรงเรียนมัธยมเงยดวงหน้ามอมแมมเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบน้ำตาขึ้นมามองเขา ดวงตาใสราวกับลูกแก้วเปล่งประกายดังดวงแก้วสีน้ำตาลคู่นั้นบอบช้ำร้าวรานและค่อนข้างจะเลื่อนลอย เธอไม่ตอบคำถามเขา ทว่าพยักหน้าเบา ๆ แทน “ไม่เป็นไรนะคะหนูพาย… ไม่เป็นไร”
……
ฝากพี่อันเดรกับหนูพายด้วยนะคะ ฝากปาคอมเมนท์ด้วยนะคะ เดี๋ยวอัพรัว ๆ เลยค่ะ
- Writer
