การสูญเสียที่ไม่คาดคิด (ความเศร้าของหนูพาย) #4
935 Words
วันนี้สิ่งที่ท่านดำรงหวาดกลัวที่สุดก็ได้เกิดขึ้นแล้ว มันปวดร้าวเสียจนเขา… บุคคลที่ในโลกนักธุรกิจมอบฉายาให้ว่าเยียบเย็นไร้หัวใจยังรู้สึกแสบดวงตา
ใครมันช่างทำเรื่องชั่วช้าได้แบบนี้… เขาสัญญากับตัวเองว่าจะลากตัวพวกมันมารับโทษให้สมกับความเลวระยำที่มันทำกับครอบครัวของท่านดำรง เขามั่นใจว่าตัวเองจะแก้แค้นให้ท่านดำรงได้ถึงแม้ว่าตัวเองจะยังเป็นนักธุรกิจหน้าใหม่ก็ตาม หากตอนนี้อยู่ที่รัสเซียละก็ พวกมันต้องได้รับโทษสถานเดียวคือตาย… เพราะชีวิตต้องแลกด้วยชีวิต !
“หนูพาย… ฮึก!” พระพายตาวาวด้วยความตระหนก ก่อนจะปล่อยโฮร้องไห้อีกครั้งยามนึกถึงว่าคุณปู่ที่รักนั้นไม่ได้อยู่ข้าง ๆ เธออีกแล้ว “หนูพายไม่เหลือใครแล้ว ฮือ…”
“ไม่เป็นไรค่ะ หนูพายยังมีพี่ พี่มาหาหนูพายตรงนี้แล้ว… พี่จะดูแลหนูพายเอง!” น้ำเสียงจริงจังดังขึ้น คำสัญญาที่เขาให้ไว้กับท่านดำรงจะยังคงเป็นเช่นนั้น อันเดรค่อย ๆ พยุงเด็กสาวให้ลุกขึ้นยืนแล้วกันเธอออกมา พระพายซวนเซอย่างไร้ที่พึ่งเธอได้ยินสิ่งที่เขาบอกชัดเจน แล้วก็นึกสงสัยว่าทำไมกันนะ…ทำไมเขาถึงดีกับเธอแบบนี้ และต่อให้อยากจะถามเพียงใด ทว่าสภาพจิตใจที่เหนื่อยล้าเกินทนก็ทำให้เธอทำได้แค่ขยุ้มชายเสื้อของเขาเอาไว้ แล้วปล่อยให้เขานำทางเธอก้าวเดิน
อันเดรพยักหน้าให้กับเจ้าหน้าที่ แม้รู้ดีว่าคนเหล่านี้เป็นมืออาชีพและสามารถจัดการกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นได้ แต่เขาไม่อาจไว้วางใจให้ใครเข้าถึงตัวของพระพายได้อีกแล้ว
รถพยาบาลนำพาร่างของท่านดำรงไปเพื่อชันสูตร ระหว่างนั้นอันเดรจึงพาพระพายขึ้นมาบนรถของตนเองและสั่งให้คนขับรถขับตามไปยังโรงพยาบาล ในระหว่างเดินทางพระพายยังคงร้องไห้สลับกับเหม่อลอย คล้ายกับว่าเธอกำลังจมหายไปในภวังค์แห่งความเศร้าอย่างไรอย่างนั้น อันเดรจึงต้องคอยกอดเธอไว้ไม่ห่าง ก่อนจะยกตัวเธอขึ้นมานั่งบนตักแล้วโยกกล่อมเพื่อให้คลายความเศร้า
การกระทำของอันเดรสร้างความประหลาดใจให้อีวานลูกน้องคนสนิทอย่างมาก เขาอ้าปากค้างอยากจะถามว่าเหตุใดเจ้านายถึงแสดงท่าทางอ่อนโยนเช่นนั้นกับหลานสาวของท่านดำรงที่เพิ่งรู้จักกัน ทว่าสุดท้ายเขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา
ปกติแล้วอันเดรเป็นคนพูดน้อยและไม่เคยปล่อยให้ตนเองผูกพันกับใครเป็นพิเศษ แต่กับเด็กสาวในอ้อมแขนคนนี้นั้นต่างออกไป แม้ไม่มีคำพูดใด ๆ ส่งไปหามากมายนัก แต่เขาก็จะถ่ายทอดความห่วงใย เป็นหลักยึดอยู่ข้าง ๆ เธอเช่นนี้เสมอ
คนของเขาจัดการเรื่องเอกสารและค่าใช้จ่ายต่าง ๆ ในโรงพยาบาลให้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว และพวกเขาจะสามารถรับร่างของคุณดำรงกลับไปได้ในวันถัดไป ดังนั้นจึงเหลือเพียงเรื่องสุดท้ายของวันนี้ที่เขาต้องจัดการ…
พระพายดื่มนมที่อันเดรส่งให้ช้า ๆ รสชาติหวานละมุนและความอุ่นของนมช็อกโกแลตช่วยทำให้สติของเธอกลับคืนมาบ้าง ทว่ามีอยู่สองสิ่งที่เธอรับรู้ได้ในตอนนี้ คือ อย่างแรกคุณปู่ของเธอจะไม่มีวันหวนกลับมาแล้ว… และอย่างที่สองคืออ้อมกอดอันแสนอบอุ่นปลอดภัยของชายแปลกหน้าที่ปรากฏตัวขึ้นในช่วงเวลาอันแสนเลวร้าย ทั้ง ๆ ที่เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใคร
แต่ ณ เวลานี้… เธอกลับต้องการเขาเหลือเกิน!
“พี่เป็นใครคะ” ในที่สุดเสียงหวานก็ถามออกมาพร้อมอาการเคียงคอด้วยความสงสัยในตัวของชายหนุ่มที่น่าจะอายุมากกว่าเธอ
“เรียกพี่ว่าอันเดร พี่คือคนที่จะดูแลหนูพายต่อจากนี้ไป พี่รับปากกับท่านดำรงปู่ของหนูพายแล้ว” อันเดรตอบสั้น ๆ ตามวิสัยของเขา เรื่องคำอธิบายอื่น ๆ นอกเหนือจากนี้ค่อยให้ทนายของคุณดำรงเป็นผู้อธิบายกับเด็กสาวเองแล้วกัน
“แต่ว่า… ทำไม…” พระพายคิดแล้วก็ส่ายหน้าช้า ๆ พลางขมวดคิ้วมุ่นอย่างไม่เข้าใจ เขารู้จักกับคุณปู่อย่างนั้นหรือ
“รายละเอียดอย่างอื่นเอาไว้ทีหลัง คืนนี้หนูพายต้องพักผ่อนแล้ว” เขาเอ่ยนิ่ง ๆ พลางหงายมือยื่นมาเบื้องหน้าพยายามทำให้เธอผ่อนคลายมากที่สุด “มากับพี่เถอะนะครับ พี่จะพาหนูพายไปยังที่ปลอดภัย”
เมื่อวานนี้ในตอนที่คุณดำรงเอ่ยขึ้นถึงสัญญาข้อตกลงนั้น ลึก ๆ แล้วในใจของอันเดรรู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้ และตอนนี้ความรู้สึกนั้นก็ได้กลับมาอีกครั้ง…
จะเกิดอะไรขึ้นถ้าพระพายไม่เชื่อใจเขาและไม่ยอมไปกับเขา เขาจะต้องทำอย่างไร!
พระพายสบกับดวงตาสีน้ำเงินอันสงบนิ่งของร่างสูง ตอนนี้เธอไม่ได้รู้จักเขามากไปกว่าชื่อของเขา ทว่าในใจเธอกลับร่ำร้องบอกอะไรบางอย่าง มันบอกว่าให้เธอวางมือของตัวเองลงบนฝ่ามือใหญ่ด้วยความเชื่อใจ เพราะฉะนั้นนิ้วมือของเธอทั้งห้าจึงประสานเข้าไปในช่องว่างระหว่างนิ้วเขา…
- Writer
