ไม่รู้ว่าหลับไปนานแค่ไหน ณัฐวรรธณ์ตื่นขึ้นมาอีกทีก็เห็นวีธรานั่งฟุบหลับอยู่ข้างกาย ข้างๆตัวมีกะละมังพร้อมผ้าชุบน้ำวางอยู่ แม้ว่าตอนที่ไข้ขึ้นเขาจะสะลึมสะลือแต่ก็จำได้ดีว่าวีธราดูแลเขาเป็นอย่างดี
ฝ่ามือหนายกขึ้นลูบผมของหญิงสาวเบาๆ เผลอส่งสายตาอ่อนโยนออกมาอย่างไม่รู้ตัว สิ่งที่วีธราทำให้เขาทำให้ความขุ่นข้องที่มีต่อเธอเริ่มลดน้อยลงไป
"วรรธณ์.."
"ขึ้นมานอนบนเตียงให้ดีเถอะ"
วีธรารีบเอามืออังหน้าผากตรวจเช็คอุณหภูมิพิษไข้บนร่างกายของเขา
"ไข้ลดแล้วค่ะ"
"ขอบคุณ..ที่ดูแล"
เอ่ยขอบคุณเสียงแผ่ว ความรู้สึกบางอย่างที่ยากจะอธิบายแทรกซึมเข้ามากลางใจ
"เดี๋ยววีวี่ไปหาอะไรมาให้คุณกินรองท้องก่อนนะคะ"
รีบลุกขึ้นกุลีกุจอเก็บของอุปกรณ์ที่ใช้ในการช่วยให้ไข้เขาลดใส่ภาชนะ ณัฐวรรธณ์แอบชำเลืองมองใบหน้าสวย การกระทำของวีธราทำให้เขารู้ว่าแท้จริงแล้ววีธรานั้นเป็นห่วงเขาแค่ไหน
"ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวผมลงไปทานที่โต๊
