พ่ายรักเจ้าสาววันไนท์ฯ

ตอนที่11

พ่ายรักเจ้าสาววันไนท์ฯ

11

สามวันต่อมา

ไร่นรากุล

รุ่งอรุณของวันใหม่ยามพระอาทิตย์กำลังจะโผล่ขึ้นมาจากขอบฟ้าแสงสีทองสว่างเริ่มส่องมารำไร มิราตื่นแต่เช้าเพื่อมารับอากาศอันบริสุทธิ์และสดชื่นสดใสหลังจากที่เมื่อคืนฝนตกหนักทั้งคืน

แต่วันนี้ตอนเช้าอากาศกลับเปลี่ยนเป็นสดใสในพริบตา หญิงสาวลูบท้องเบาๆทอดสายตาไปเบื้องหน้า ในมือถือแก้วนมสำหรับเจ้าตัวน้อยในครรภ์ สามวันแล้วที่มิราตื่นแต่เช้ามาอาบแสงแดดอ่อนๆของยามเช้าทุกวัน

ไร้ซึ่งวี่แววการติดต่อมาของว่าที่สามีและพ่อของลูกในอนาคตของเธอเลยแม้แต่นิด ถึงแม้สมองบอกให้หยุดคิดถึงแต่ใจดวงน้อยก็ทำไม่ได้สักที

"พี่ไม่เคยรู้สึกอะไรกับมิราจริงๆเหรอคะ ป่านนี้พี่จะตื่นขึ้นบนเตียงนอนของบ้านไหนนะ?"

แม้จะรู้ตัวว่าคิดถึงเขาแล้วจะทำให้ใจเจ็บ ก็ไม่สามารถห้ามใจของตัวเองไม่ให้คิดถึงไม่ได้

หญิงสาวเดินเล่นในไร่องุ่นที่ปลูกเรียงเป็นแถวยาวติดกับเนินเขาดูเขียวชอุ่มสบายตาสบายใจจนพอใจแล้ว กำลังจะเอี้ยวตัวกลับเพื่อจะเดินกลับบ้านพักของตัวเอง

"คุณหนู"

"อ้าว คุณดิน"

มิรายิ้มให้ดินผู้จัดการไร่หนุ่มหน้าใสตาชั้นเดียวรูปร่างสูงโปร่งตามฉบับของหนุ่มเหนือเชื้อสายจีน

"ผมเอาผลไม้ที่คุณหนูสั่งมาให้ครับ"

ดินชูตะกร้าใส่ผลไม้ที่เป็นผลผลิตจากไร่นรากุลทั้งหมด

"น่ากินจัง ขอบคุณคุณดินมากค่ะ วันนี้ในไร่เป็นอย่างไรบ้าง งานคงเหนื่อยน่าดูใช่มั้ยคะ"

มิราพูดกับดินด้วยน้ำเสียงไพเราะพร้อมกับรอยยิ้มมิตรไมตรี งานในไร่ทั้งหมดพนามอบให้ดินเป็นคนดูแล พนาจะมาที่ไร่ประมาณเดือนละครั้ง บางเดือนก็ไม่ได้มา เนื่องจากภารกิจที่กรุงเทพนั้นมีมากกว่า

ส่วนมิราเป็นแค่คนที่คอยรับเงินเดือนเฉยๆ ซึ่งบัญชีธนาคารต่างๆที่ถูกริบได้กลับคืนมาหมดแล้วเมื่อพ่อแม่ทราบว่าเธอตั้งครรภ์ คงกลัวหลานอดอยากกระมัง

มิราอมยิ้มออกมาเมื่อคิดมาถึงตรงนี้

'เจ้าเจตต์น้อย หรือมิราน้อยนะ'

"ไม่เหนื่อยเลยครับ แค่ยุ่งๆบ้างนิดหน่อย แต่เป็นเรื่องปกติมากๆครับ"

เสียงตอบของดินทำให้มิราตื่นจากภวังค์ความคิด

"ค่ะ"

มิราพยักหน้าพรางยื่นมือจะไปรับตะกร้าผลไม้จากดินเพื่อจะเอามาถือเอง

"เดี๋ยวผมถือไปส่ง มันค่อนข้างหนักน่ะครับ ได้ข่าวว่าคุณหนูกำลังท้องอยู่มันอันตราย"

ดินพยักเพยิดมาที่ท้องของมิรา มิรายิ้มมุมปากพยักหน้าขอบคุณเขาอีกครั้ง

"ขอบคุณค่ะคุณดิน งั้นไปกันเถอะค่ะ"

วันนี้หน้าตามิราดูสดใสขึ้น เนื่องจากอาการแพ้ท้องเริ่มที่จะทุเลาลงแล้ว เธอสวมชุดเดรสไหมพรมยาวถึงข้อเท้า แม้ว่าเธอกำลังจะตั้งครรภ์แต่รูปร่างของเธอก็ยังคงเพรียวสมส่วนเหมือนเดิม ดูไม่ออกแม้แต่นิดว่ากำลังตั้งครรภ์

ใช้เวลาไม่นานนักตั้งคู่ก็เดินมาถึงบ้านพักทรงสเปน บ้านหลังนี้เก่าแก่มากเพราะได้รับมรดกตกทอดกันมาหลายรุ่นแล้ว แต่ได้รับการบำรุงรักษาเป็นอย่างดีจึงยังดูใหม่อยู่เสมอ

"รถใครน่ะ?"

มิรารีบเดินเข้ามาในบ้านเมื่อเห็นรถJeepคันสีดำจอดอยู่หน้าบ้านหนึ่งคัน ซึ่งบ้านไม่ได้มีรั้วกั้น เพราะมันอยู่ในไร่ติดกับเนินเขา ถ้ามีรั้วมันจะทำให้เสียทัศนียภาพ

"มิรา ไปไหนมาพี่เตรียมอาหารเช้าเรียบร้อยแล้ว"

มิราตะลึงงันไปชั่วครู่ไม่คิดไม่ฝันว่าเขาจะตามมา เจตต์นั่นเอง เขากำลังตระเตรียมจัดอาหารเช้าอยู่บนโต๊ะ ดวงหน้ามีอิทธิพลต่อใจของเธอดูหล่อสดใสในชุดลำลองธรรมดาที่มองแล้วไม่ได้ดูธรรมดาเลย ถ้าเขาเดินลงไปในไร่สาวๆคงมองกันเกรียวกราว

'เขาจริงๆใช่มั้ย หรือว่าเราฝันไปอีกแล้ว'

เมื่อรู้ตัวว่าไม่ได้ฝัน มิรานึกอยากจะวิ่งเข้าไปซุกในอกกว้างของเขาด้วยรอยยิ้มกว้างแล้วบอกกับเขาว่า'คิดถึงนะคะ' แต่ทำได้แค่เพียงคิด ความเป็นจริงแล้วไม่ได้กล้าหาญชาญชัยขนาดนั้น

ดินเดินตามหลังเข้ามาพร้อมกับตะกร้าผลไม้

" สวัสดีครับคุณเจตต์ พอดีคุณพนาแจ้งมาแล้วครับว่าคุณจะมา"

ดินทักทายเสร็จก็วางตะกร้าผลไม้ไว้บนโต๊ะที่วางอยู่ตรงมุมห้องรับแขกก่อนจะเดินออกไป

เจตต์พยักหน้าตอบรับดินแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมา ใบหน้าหล่อที่ดูสดใสเมื่อสักครู่ดูตึงขึ้นมาในชั่วขณะ

มิราแอบเห็นแผลที่มุมปากของเขาแต่ไม่ได้ถาม เพราะคิดว่าเขาคงจะไปมีเรื่องตามผับตามบาร์มาตามประสาผู้ชายเเจ้าสำราญ

"มาทำไมคะ?"

"มาหาลูก"

เจตต์ตอบเสียงห้วนเพราะไม่พอใจที่เธอเดินกลับมาพร้อมผู้ชายคนอื่น

"ยังอยู่ในท้อง ไม่จำเป็นต้องมาหาก็ได้มั้งคะ "

มิราลูบท้องเบาๆพูดกับเจตต์ด้วยเสียงห้วนพอๆกัน เจตต์มองท้องของมิราที่กำลังลูบอยู่

"มากินข้าวต้มเถอะ พี่อุตส่าห์ซื้อมาฝากตอนเช้าตรู่เลย ลูกคงหิวแล้วล่ะ แม่มัวแต่ไปเดินชมนกชมไม้กับผู้ชายอื่นอยู่"

"คุณดินเป็นผู้จัดการไร่ มิราให้เขาเอาผลไม้มาให้ มิราอยากกินแค่นั้นเองค่ะ"

"ก็ไม่บอกจะได้ซื้อมาให้ไม่ต้องไปตัดจากไร่ก็ได้ ไม่รู้สุกพอกินได้หรือยัง ลูกของพี่ต้องได้กินของดีๆ"

"ค่า เป็นห่วงแต่ลูกนั่นแหละ ไม่เอาไปอุ้มท้องเองล่ะคะ?"

มิราอดที่จะรู้สึกหมั่นไส้ออกมาไม่ได้ คำก็ลูกสองคำก็ลูก แต่เอาเถอะอย่างน้อยเขาก็รักลูก ไม่รักแม่ก็ช่างเถอะ

"ห่วงหมดนั่นแหละ หัดอ่านแชทซะบ้างนะ จะได้รู้ว่าใครจะไปใครจะมา"

เมื่อเจตต์พูดถึงโทรศัพท์มิราถึงกับชะงักไป ใช่สิ! เธอลืมไปเลย ว่าล่าสุดเธอวางมันเอาไว้ตรงไหนแล้ว

"มิราไม่ได้จับมือถือเลยค่ะ ไม่รู้ว่าวางไว้ตรงไหนแล้ว"

พูดพรางนั่งลงตรงข้ามเขา สนใจกับโจ๊กตรงหน้า วันนี้อาการเหม็นอาหารเริ่มทุเลาลง เมื่อเห็นของกินตรงหน้าก็รู้สึกหิวขึ้นมาทันที ไม่แน่ใจว่าเพราะได้เห็นหน้าพ่อของลูกหรือเพราะว่ายาของหมอกันแน่ถึงได้อาการดีขึ้นกะทันหันแบบนี้

"เราจะอยู่กันสองสามวันแล้วค่อยกลับกันนะ"

"แต่มิราตั้งใจจะมาอยู่สองอาทิตย์ กลับบ้านไปก็หมกอยู่แต่ในห้อง รู้สึกอุดหู้ค่ะ"

"ใครบอกจะให้กลับไปอยู่บ้านล่ะ ไปอยู่คอนโดด้วยกัน พี่มีส่วนทำให้มิราท้องพี่ต้องรับผิดชอบดูแลมิราในฐานะพ่อของลูกอยู่แล้ว"

มิราถึงกับสะอึกกับคำว่า ในฐานะพ่อของลูก

'ทั้งหมดเขาทำเพื่อลูก'

"อืม อย่างนั้นก็ได้ค่ะ"

มิราไม่อยากทำตัวดื้อดึงมีปัญหาจึงตอบตกลงเขาไปง่ายดาย อีกใจก็อยากจะอยู่ใกล้เขานั่นแหละ ถึงแม้จะในฐานะพ่อและแม่ของลูกก็ตาม