พ่ายรักเจ้าสาววันไนท์ฯ

ตอนที่3

หนึ่งทุ่มตรง

ณ.ร้านอาหารญี่ปุ่น

"เรื่องจริงเหรอคะที่พี่เจตต์จะแต่งงาน?"

"ใช่ เราคงต้องเลิกกัน ความจริงแล้วเราควรจะเลิกกันนานแล้ว ที่พี่ยังส่งเสียเลี้ยงดูวาอยู่เพราะตอนนั้นวายังเรียนไม่จบ แต่ตอนนี้วาเรียนจบมีงานทำแล้วด้วย ต่อไปนี้เราอย่าติดต่อกันอีกเลยนะ"

"ไม่นะพี่เจตต์"

เอวาส่ายหน้าปฎิเสธคำบอกเลิกเป็นพันวัล

"พี่ขอให้วาเจอคนดีๆนะ"

เจตต์เอื้อมมือไปแตะบนหลังมือของเอวาเบาๆ หญิงสาวหน้าหวาน ผมยาวสลวยบุคลิกดูเรียบร้อยน่าทะนุถนอม เริ่มมีน้ำตารื้นออกมาคลอหน่วย

"เราคบกันแบบเดิมไม่ได้เหรอคะ วาจะอยู่ในที่ของวา"

"ไม่ได้ครับ เพราะพี่ไม่ได้รักวาแบบนั้นแล้ว"

"พี่เจตต์"

เอ่ยออกมาพร้อมกับหยดน้ำตาที่ไหลร่วงลงมาอาบแก้ม เจตต์หยิบทิชชู่ส่งให้เธอ

"พี่ต้องไปแล้วล่ะ หวังว่าวาจะเข้าใจพี่"

เจตต์ลุกขึ้นขยับเก้าอี้ออกแล้วเดินออกมาทันที เขาไม่อยากเห็นน้ำตาของเอวากลัวว่าจะใจอ่อนและตัดเธอไม่ขาดสักที

เรื่องแต่งงานกับลูกสาวท่านทูตเขารู้มาสักพักแล้ว และก็ไม่ได้ขัดใจผู้เป็นมารดาด้วย แต่งๆไปอยู่กันไม่ได้ก็ค่อยเลิกกัน ให้เหตุผลว่าเข้ากันไม่ได้ อย่างที่คู่สามีภรรยาสมัยนี้ชอบเอามาอ้างกัน

ส่วนตัวแล้วเจตต์ไม่รู้จักว่าที่เจ้าสาวของตัวเองสักนิด รู้แต่เพียงว่าเป็นลูกสาวท่านทูตที่ประจำอยู่ที่กรุงวอชิงตันสหรัฐอเมริกาและท่านทูตเกริกพลก็เป็นถึงเพื่อนรักของผู้เป็นบิดาของเขา

การหมั้นกันตั้งแต่เยาว์วัยโดยที่ผู้ใหญ่เป็นคนกะเกณฑ์เอาไว้แล้วเลยยากที่จะปฎิเสธ เจตต์ไม่อยากทำให้สองตระกูลต้องมามัวหมองกันเพราะเรื่องนี้ด้วย

มิรา นรากุล เขารู้จักเพียงแค่ชื่อของเธอเท่านั้น ได้รับข่าวสารอยู่บ้างก็จากเพื่อนสนิทของเขาก็คืออาจารย์พนา นรากุล แต่ไม่เคยรู้จักหน้าค่าตาและเขาก็ไม่สนใจที่จะรับรู้ด้วย ถึงอย่างไรอีกไม่นานมิราก็จะต้องกลับมาเพื่อตบแต่งเข้าตระกูลทินราชของเขาอยู่ดี สวยหรือไม่สวยนิสัยดีหรือว่าแย่เขาก็ไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธทั้งนั้น

"พี่เจตต์อย่าเพิ่งไป"

เอวายังตามมากอดเขาจากข้างหลัง

"ปล่อยพี่นะวา"

เจตต์ปลดมือที่กอดเขาแน่นจากข้างหลังออก

"วาไม่อยากเลิก วายังรักพี่เจตต์อยู่ ได้โปรดอย่าเลิกกันเลยนะคะ"

เอวายังคงสะอื้นตัวโยนสองแขนยังคงกอดรัดเขาไว้แน่น โดยไม่รู้ว่ามีหญิงสาวรูปร่างเพรียวในชุดเดรสสายเดี่ยวเปรี้ยวจี๊ดยืนกอดอกจ้องมองอยู่ไม่ห่าง

"มีแฟนแล้วงั้นเหรอ?"

มิราเดินผ่านมาเห็นทั้งคู่เข้าเต็มเปา จบกันผู้ชายในฝันของเธอ มีเจ้าของเสียแล้วอย่างนั้นเหรอ แล้วเรื่องเมื่อคืนนี้

"ห้ะ!"มิรารู้สึกตกใจพร้อมกับยกมือขึ้นปิดปากเมื่อความคิดหนึ่งผุดเข้ามาในสมอง

"หรือว่าเราจะเป็นชู้กับแฟนชาวบ้าน โอ้!ไม่นะมิรา เธอเคยตั้งปณิธานเอาไว้นี่นาว่าจะไม่ยุ่งกับแฟนชาวบ้าน "

มิรารีบหันหลังหลบกะทันหันเมื่อเห็นว่าทั้งคู่แยกกันแล้ว และคุณวันไนท์ของเธอก็กำลังเดินผ่านมาทางที่เธอยืนอยู่พอดี

ผ่านไปประมาณห้านาทีเมื่อแน่ใจว่าไม่มีใครแล้วมิราเลยหันกลับมา

มิราหันหลังกลับมาก็ต้องพบว่าผู้ชายร่างสูงโปร่งประมาณร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตรยืนกอดอกจ้องเธออยู่ก่อนแล้ว

"คุณ!"

มิราถึงกับสะดุ้ง อุตส่าห์หลบแล้วแท้ๆ

"คะ..เรียกฉันเหรอ?"

คนหน้าสวยทำเป็นตีมึนใส่เขา

"แล้วตรงนี้มันมีใครอีกมั้ยล่ะ?"

"จะไปรู้เหรอ ก็เมื่อกี้คุณยืนอยู่กับแฟนนี่นา"

"แฟน อ้อ แอบมองสอดส่องเรื่องของชาวบ้านอยู่เหรอ?"

"ไม่ได้สอดส่อง แต่มีบางคนประเจิดประเจ้อยืนกอดกันให้ดูเอง"

พูดเสร็จมิราก็ตั้งใจจะเดินผละออกไป

หมับ!

แขนของเธอถูกเขาดึงรั้งเอาไว้โดยคนตัวสูงกว่าที่ยืนจ้องเธอราวกับจะกลืนกินเข้าไป

"ก่อนที่จะไปหาลูกค้าที่ไหน รบกวนช่วยรับเงินจากผมไปด้วย"

มิราหันกลับมามองเขาตาเขียวปั๊ดที่เขายังคงคิดว่าเธอคือสาวขายบริการอยู่

"ฉันไม่ได้ขายบริการ ก็บอกแล้วไงว่าให้ทาน แต่เอะ! สนุกร่วมกันก็แฟร์ๆดีนี่นา"

หน้าสวยเชิ่ดขึ้นเล่นลิ้นใส่เขา

"เป็นผู้หญิงแบบไหนกัน?"

"แบบไหนก็ไม่เท่าคุณหรอก มีแฟนอยู่แล้วแต่ไปนอนกับผู้หญิงอื่นมันน่ารังเกียจ"

พูดเสร็จมิราก็รีบเดินชิ่งหนีเขาอย่างเร็ว แต่คนขายาวกว่าก็ยังคงก้าวตามมาติดๆเช่นกัน

"นี่คุณ หยุดเดี๋ยวนี้!"

มิราเปลี่ยนเป็นวิ่งเมื่อเขายังตามมา

"จะตามมาทำไมเล่า?"

"เรายังคุยกันไม่รู้เรื่อง"

"ฉันไม่คุยกับแฟนชาวบ้าน"

เจตต์วิ่งตามมาทันและคว้ามือของเธอเอาไว้ได้ ก่อนที่จะลากกลับมาที่รถ โชคดีว่าแถวลานจอดรถไม่มีคนพลุกพล่านไม่งั้นคงได้เห็นคนหนุ่มสาวคู่หนึ่งกำลังวิ่งไล่จับกันนัวเนียอยู่ริมฟุตบาทข้างลานจอดรถของร้านอาหารญี่ปุ่นชื่อดัง

พลั่ก!

ประตูรถถูกเปิดออก

"ขึ้นไปนั่งบนรถ"

เจตต์ยัดเธอเข้าไปนั่งในรถก่อนที่เขาจะขึ้นตามไปนั่งประจำที่คนขับเตรียมเหยียบคันเร่งเพื่อออกรถทันทีที่เครื่องยนต์ของรถเริ่มทำงาน

"นี่คุณ! ลักพาตัวเหรอ ช่วยด้วยค่ะ"

"จะร้องทำไม?"

"คุณนี่มันหน้าไม่อายเพิ่งแยกกับผู้หญิงของตัวเองแท้ๆยังมาลากผู้หญิงอีกคนขึ้นรถ"

มิราเกรี้ยวกราดใส่เขาไม่หยุด อุตส่าห์หลงชอบ เกลียดนักคนเจ้าชู้ หน้าสวยหงิกงออย่างไม่พอใจเป็นที่สุด

"แฟนอะไรกัน ผมไม่มีแฟนมีแต่...เรื่องนั้นช่างเถอะ อย่างไรซะคุณต้องรับเงินจากผม"

คำพูดของเขาที่บอกว่าไม่มีแฟนทำให้อารมณ์ของมิราอ่อนลง แต่หน้าของเธอก็ยังคงความบึ้งไว้อยู่ไม่อยากให้เขารู้ว่าเธอนั้นรู้สึกอย่างไรในตอนนี้ หัวใจที่มันเต้นรัวกับมือเท้าของเธอที่เย็นเชียบ มันเป็นอาการที่แสดงออกมาให้ตัวเธอรู้ได้อย่างชัดเจนว่าเขามีอิทธิพลกับเธอแค่ไหน

"เอะ!นี่คุณมองสารรูปฉันหน่อยได้มั้ย เสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้า นี่มันแบรนด์เนมทั้งนั้น คุณมองไม่ออกเหรอว่าฉันน่ะรวย ไม่ได้ต้องการเงินของคุณสักบาท บอกแล้วไงว่าสนุกร่วมกัน"

"สนุกร่วมกันใช่มั้ย ดีเลยพอดีผมอยากสนุกกับคุณอยู่พอดี"

เจตต์มองมิราด้วยสายตาวาววับจนหญิงสาวรู้สึกขนลุกซู่ อยากไปก็อยากไปอยู่หรอกนะแต่ว่าเธอออกจากบ้านไม่ได้บอกพี่พนาของเธอนี่สิ พี่เธอรู้เข้าว่าเธอหนีออกมามีหวังคงได้กลายร่างเป็นอสูรร้ายเต็มตัวแน่ๆ

เพราะช่วงนี้เธออยู่ในช่วงถูกคุมประพฤติเนื่องจากต้องเตรียมตัวเข้าพิธีวิวาห์อีกไม่กี่เดือนนับจากนี้

บิดาของมิราเข้าใจผิดว่าชาร์ลเพื่อนสนิทของมิราที่อเมริกาคือแฟนของเธอ

เนื่องจากเกรงว่ามิราจะหนีกลับไปหาชาร์ลอธิบายเท่าไหร่ว่าเป็นเพียงเพื่อนสนิทกันพวกท่านก็ไม่ฟัง

ถึงกับตัดบัตรเครดิตและยึดเงินในบัญชีธนาคาร ทำให้มิราต้องอยู่ในโอวาทชั่วคราวพอไม่มีเงินก็ไปไหนไม่ได้นอกจากตระเวนอยู่ตามร้านอาหารในกรุงเทพฯเท่านั้น

"วันนี้ฉันไม่ว่าง จอดรถเดี๋ยวนี้ฉันจะกลับบ้าน"

"งั้นบ้านอยู่ไหนเดี๋ยวผมจะไปส่ง"

"ฉันกลับเอง กรุณาจอดรถด้วยค่ะ"

เจตต์จอดรถให้หญิงสาวตามคำสั่ง มิรารีบเปิดประตูรถชิ่งลงจากรถเขาทันทีไม่ใช่อะไรหรอกกลัวใจอ่อนตอบตกลงปลงใจไปกับเขา

เจตต์เลื่อนกระจกรถลงเพราะเพิ่งจะนึกได้ว่าลืมถามชื่อของเจ้าหล่อน อย่างน้อยเขาก็ควรมีข้อมูลของผู้หญิงที่เขาเคยนอนด้วยเอาไว้บ้าง

"เดี๋ยวก่อนสิ คุณชื่ออะไร?"

มิราไม่ตอบแต่แลบลิ้นใส่เขาแทนพร้อมกับกระโดดหนีขึ้นรถแท็กซี่ไป

ทำเอาเจตต์ถึงอึ้งกับการกระทำของหญิงสาวเพราะไม่เคยพบเจอผู้หญิงแบบนี้มาก่อน แต่กระนั้นริมฝีปากหยักก็เผลอกระตุกยิ้มออกมาอย่างขันๆกับอาการคล้ายลิงหลอกเจ้าของเจ้าหล่อนเมื่อสักครู่

"ผู้หญิงบ้าอะไร ไม่เคยพบเคยเจอ"

เจตต์รีบหุบยิ้มเมื่อรู้ตัวว่าเผลอคลี่ยิ้มออกมาซะกว้าง ปกติเขาไม่เคยยิ้มแบบนี้กับใครมาก่อน ต่อหน้าคนอื่นเขาคือผู้ชายที่มีบุคลิกนิ่งสุขุม เคร่งขรึมและเย็นชาไร้ซึ่งอารมณ์ขันใดๆ