“ถ้ากลัว อย่าใส่เสื้อผ้าแบบนี้เข้ามาหาฉันอีก” คิมหันต์ตีความจากร่างกายที่สั่นนิดๆของเธอ มือหนารวบผมเธอขึ้น ไล้มือวนที่หลังคอขาวเนียน จูบซับเบาๆจนคนตัวเล็กขนลุกชูชัน มืออีกข้างเริ่มขยับลงด้านล่าง ดึงรั้งสะโพกเล็กให้แนบชิดยิ่งขึ้น บดเบียดตัวตนแข็งขืนเบาๆ ให้เธอรู้ว่าเขากำลังเป็นอะไร
“อ๊ะ! อื้อ” ยี่หวาครางแผ่ว เธอไม่เคยห้ามเขาเลยนะ ถ้าจะทำอะไรเกินเลยไปมากกว่านี้ แม้จะดูน่าอาย แต่เธอก็เป็นเพียงผู้หญิงคนนึง ที่มีอารมณ์ความต้องการ ไม่ต่างจากคนอื่นๆ
“เสียดายนะ เราต้องออกไปข้างนอก” คิมหันต์ผละออกอย่างแสนเสียดาย สายตามองร่างกายสั่นระริกที่อยู่ไม่ไกลนิ่งๆ เขาไม่มั่นใจว่าจะสามารถทะนุถนอมเธอได้เหมือนครั้งแรกไหม ต้องหักห้ามใจไว้ก่อน เพราะกลัวเผลอทำตามใจ จนเธอเจ็บ
“หวาไม่ไปได้ไหมคะ”
“ไม่ได้! ปล่อยเธออยู่คนเดียวได้ไง เดี๋ยวห้องเละ” คิมหันต์หมุนตัวยี่หวาให้หันมาหา ยิ้มให้นิดหน่อย ก่อนจะยกมือขยี้ผม
