“หวายังไม่ชินค่ะ” ยี่หวาตักข้าวสวยที่มีผัดผักราดอยู่ด้านบนเข้าปากเงียบๆ รสชาติอาหารที่เริ่มชิน มีเพียงแค่คำเรียกขานแทนตัวคิมหันต์เท่านั้น ที่เธอไม่ชินสักที
“อ่า อยากเรียกอะไรก็เรียก แล้วนี่คุยกับทางนั้นว่ายังไงบ้าง”
คิมหันต์ถามถึงเรื่องละคร ที่เธอบอกจะตัดสินใจอีกที หลังขาหายดีแล้ว เพราะมีข่าวว่าเธอเกิดอุบัติเหตุข้อเท้าเคลื่อน ทางนั้นเลยเลื่อนเปิดกล้องออกไป ซ้ำยังตัดสินใจบีบให้เธอเลือกบทรองแทนบทนางเองซะด้วย แม่งโคตรร้ายกับเธอเลย
“หวาคงไม่รับค่ะ” ยี่หวาหน้าเศร้าลง ตักข้าวกินต่อเงียบๆ เพื่อคิดหาทางออกใหม่ เธอเตรียมพร้อมสำหรับบทนั้นแล้ว อยู่ๆมาเปลี่ยนให้เธอได้บทที่ด้อยกว่าเธอรับไม่ได้ แม้จะเป็นที่ความผิดเธอส่วนหนึ่ง แต่เธอคิดว่ามันไม่ยุติธรรมเลย ถ้าจะไม่ให้เธอเล่น ก็คือไม่ต้องให้เล่นเลยสักบท ยังรู้สึกดีกว่า
“ก็ดี ไปเที่ยวไหม ถือซะว่าพักผ่อน”
คิมหันต์มองใบหน้าเศร้าหมองแล้วรู้สึกหดหู่ เ
