“ครับผมจะบอกท่านให้มากราบขอโทษท่านทั้งสองที่พูดจาล่วงเกินยี่หวา และผมขอโอกาสแก้ตัวอีกครั้ง ผมรักยี่หวาครับ” คิมหันต์คลุกเข่าลงทั้งสองข้าง ก้มหน้าลงเพื่อขอโอกาสจากพ่อกับแม่ของเธอ
“เรื่องนี้แม่คงต้องให้ยี่หวาต้องตัดสินใจเอง”
ท่านพูดกับลูกสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ต่างจากเมื่อครู่ ท่านภูริพงษ์สวัสดิ์เองก็พยักหน้าเป็นเชิงอนุญาต ให้ลูกสาวคิดและตัดสินใจเรื่องนี้เอง
“เรื่องของเรามันคงเป็นไปได้ยากค่ะ หวาคงไม่สามารถร่วมชีวิตกับคุณแม่คุณที่มีจิตใจคับแคบ ยึดติดกับความคิดของตัวเอง และมองคนที่ด้อยกว่าเป็นเพียงเสนียดจัญไร ถ้าคุณสามารถเปลี่ยนความคิดท่านได้ คุณค่อยกลับมาคุยกับหวาแล้วกันค่ะ แต่หวาไม่รับปากนะคะว่าจะกลับไปคบกับคุณ ชีวิตคนเราต้องเดินต่อค่ะ หวาอยากลองเปิดใจคบหากับคนอื่นๆบ้าง” ยี่หวาพูดด้วยดวงตาแน่วแน่ ต่างจากคิมหันต์ที่ฟังแล้วหัวใจเต้นระรัว ทั้งเจ็บปวด โกรธเคือง และโมโห
อยากลองเปิดใจคบหาค
