5
1595 Words
เธอป่วย... มินตราไม่ชอบอากาศหนาวๆ
แต่เขาแกล้งเธอด้วยการราดน้ำเย็นๆ ใส่เธอตอนนอนหลับอยู่ ความรู้สึกผิดทำให้เขาร้อนรนเป็นห่วงเธอเหลือเกิน
ร่างสูงรีบลงมาด้านล่าง บอกให้ป้าแก้วตาไปเช็ดเนื้อเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คนป่วย เขารีบโทร. ตามเพื่อนที่เป็นหมอให้มาดูอาการของมินตราทันที
ไม่นานณกรก็เดินทางมาถึงไร่เพื่อตรวจอาการของมินตรา ณกรเป็นเพื่อนสมัยเรียนของเจตน์ และยังรู้จักกับมินตราด้วย รู้จักกันตั้งแต่เด็กเลยก็ว่าได้
“เป็นไงบ้างวะ ตรวจคนไข้ต้องเปิดโน้นเปิดนี่ด้วยเหรอวะ” เจตน์ทำเสียงดุขึงขัง
“อะไรของแก หวงน้องสาวเกินไปไหม ฉันแค่ตรวจอาการน้องแก แต่ก็ว่าจะจีบเสียหน่อย โตขึ้นสวยน่ารักขนาดนี้” ณกรมองมินตราที่นอนป่วยอยู่ด้วยสายตาเชื่อมหวาน
“เฮ้ยๆๆ ไม่ได้นะโว้ย เดี๋ยวยายหนูผีใจแตกหนีตามแกขึ้นมาจะทำยังไง พ่อแม่เขาได้มาแพ่นกบาลฉันน่ะสิ แล้วไหนจะพ่อแม่ฉันอีก”
“ดูพูดเข้า หนูมินจะหนีตามฉันไปทำไมวะ รักกันชอบกันก็มาสู่ขอเป็นเรื่องเป็นราวสิ แกก็คิดไปได้ แต่ถึงหนีตามกันจริง เขาก็อายุ 20 แล้วไม่ใช่เหรอ ถ้าเป็นแบบนั้นฉันจะได้ส่งผู้ใหญ่มาสู่ขอก่อนจะหนีตาม” คนพูดยังมีหน้ามาหัวเราะ เจตน์คิดในใจอย่างหงุดหงิด
“ไม่ได้!” เจตน์เสียงดังใส่เพื่อน
“อะไรของแกวะ ทำไมต้องเสียงดังด้วย”
“ฉันต้องดูแลยายหนูผี ถ้าเกิดอะไรขึ้นฉันเดือดร้อนน่ะสิ แกหยุดคิดที่จะจีบยายหนูผีนี่เลยนะ”
“เรียกน้องดีๆ หน่อย เรียกหนูผี เด็กออกน่ารัก น่าทะนุถนอม เรียกเสียน่าเกลียด” ณกรว่าเพื่อน เจตน์หน้าบึ้งตึงไล่เพื่อนรัวๆ อยากให้อีกฝ่ายตรวจเสร็จเร็วๆ “อะไรของแกวะ หวงน้องสาวอะไรนักหนา”
“เสร็จหรือยัง” เจตน์เร่งยิกๆ เห็นเพื่อนมองน้องสาวไม่วางตาแล้วรู้สึกไม่ชอบใจ อ้อยอิ่งอยู่นั่นแหละ เขาเห็นแล้วรำคาญเหลือเกิน
“ต้องฉีดยาอีก”
“ก็ฉีดสิวะ เฮ้ยๆๆ นั่นแกจะทำอะไรวะ” เจตน์แทบกระโดดเข้าไปเตะก้านคอเพื่อน
“มึงเป็นอะไรไอ้เจตน์ กูจะฉีดยาให้น้องมึง”
“มึงจะฉีดยาก็ฉีดไปสิว่ะ แล้วไปเปิดก้นน้องกูทำไม ขนาดกูเป็นพี่ ก้นน้องกูกูยังไม่เคยไปเปิดเล่นเลยนะโว้ย”
“ไอ้บ้าเจตน์ กูจะฉีดยาที่ก้น”
“อ้อ...เหรอ” เจตน์ถึงบ้างอ้อ แต่ก็ทำเสียงดังกลบเกลื่อน
“ที่อื่นมีตั้งเยอะแยะ ทำไมต้องฉีดที่ก้นด้วยวะ”
“ไอ้ห่าเจตน์ กูจะฉีดตรงนี้”
“มึงฉีดได้แต่หันไปมองทางอื่น ห้ามดูก้นน้องกู”
“ไอ้เพื่อนเวร กูไม่ดูแล้วเผื่อจิ้มผิดขึ้นมา หนูมินอาการหนักกว่าเดิมจะทำไงวะ” ณกรชักรำคาญ
“อย่าทะเลาะกันเลยนะคะ คุณเจตน์ก็ปล่อยให้คุณกรรักษาไปเถอะค่ะ คุณกรเป็นหมอนะคะ” ป้าแก้วตารีบปราม เพราะแทนที่มินตราจะหาย คงอาการหนักกว่าเดิม
“ป้าเคยดูข่าวไหมครับ หมอลืมเครื่องมือผ่าตัด ลืมกรรไกรไว้ในท้องคนไข้ ทำคนไข้ตายมานักต่อนักแล้ว แต่หมอไม่ผิดเหี้ยไรเลย”
“คุณกรเป็นหมอที่เก่งนะคะ คุณเจตน์คิดมากเกินไป” ป้าแก้วตาพูดอย่างใจเย็น
“จะไปรู้เหรอครับ มันฉีดยาแล้วคิดอกุศลกับมินตราขึ้นมา ฉีดผิดฉีดถูกจะทำยังไง”
“ป้าว่าคุณเจตน์ออกไปรอข้างนอกเถอะค่ะ” ป้าแก้วตาเห็นณกรกำลังกลอกตาไปมา คงคิดในใจว่าสรุปจะได้ฉีดยาไหมวันนี้
“ไม่ครับป้า ผมจะยืนกดดันมันอยู่นี่แหละ”
“กดดัน!” ป้าแก้วตาอุทาน
“เอ่อ... ผมหมายถึงยืนดูการทำงานของมันไงครับ เกิดมีอะไรผิดพลาดขึ้นมา ผมจะได้จัดการมัน”
“ฉันเป็นหมอนะโว้ย ไม่ใช่อาชญากร” ณกรดึงเข็มออกมา ก่อนจะดูดยาและเปิดก้นมินตราเล็กน้อยและจิ้มเข้าไป
เจตน์ยืนลุ้นอยู่อีกด้าน ถอนใจเมื่อเห็นเพื่อนดึงเข็มออกและปิดก้นน้องสาวอย่างรวดเร็ว
“เสร็จแล้ว”
“ฉีดตั้งนาน มือแกโดนก้นน้องฉันหรือเปล่าวะ”
“โดน เต็มๆ เลยว่ะ นิ่มเหมือนแก้มเด็ก”
“ไอ้เวร!” เจตน์สบถอย่างหยาบคาย ณกรหัวเราะ ไม่รู้ไม่ชี้เก็บเครื่องมือเตรียมกลับ
“พรุ่งนี้ฉันจะมาใหม่ ให้กินข้าว กินยา เช็ดตัวเดี๋ยวก็ดีขึ้น แค่เป็นไข้หวัดเท่านั้นเอง”
“ไม่ต้องมาก็ได้ จะมาทำไมอีก จัดยาฉีดยาแล้วไม่ใช่เหรอ”
“มาเยี่ยมน่ะสิ เผื่อหนูมินฟื้นไข้จะได้เห็นหน้าฉันเป็นคนแรก”
“ไอ้หมอบ้า ลามก มินตรายังเด็ก”
“มินตราอายุ 20 ปีแล้ว ไม่ได้ห้าขวบเหมือนแต่ก่อนเสียหน่อย สมัยก่อนอาบน้ำแก้ผ้าด้วยกัน ฉันเห็นของน้องแกไปถึงไหนต่อไหนแล้ว”
“ไอ้หมอบ้า!”
“แกหวงน้องเกินไปหรือเปล่า”
“พ่อแม่เขาฝากฉันเอาไว้”
“แกอย่ากันท่ามากน่า แกก็รู้ว่าฉันไม่เจ้าชู้ อาชีพการงานก็มั่นคง ถ้าหนูมินเป็นแฟนกับฉัน รับรองว่าสบายไปทั้งชาติ จะให้เป็นคุณนายนั่งสบายอยู่กับบ้าน”
“เพ้อเจ้อไร้สาระ จินตนาการไปไกลนะแก เด็กมันยังไม่ได้เออออห่อหมกอะไรกับแกเลย”
“แกกันท่าฉันไง ถ้าหนูมินได้เห็นฉันอีกครั้งเขาต้องตกลงเป็นแฟนกับฉันแน่นอน ฉันจะจีบเขาจริงๆ จังๆ นะโว้ย ฉันชอบเขา”
“ชอบได้ไงวะ แค่เห็นก็ชอบแล้วหรือไง” เจตน์ตาขวาง ยายหนูผีนั่นนอนหน้าซีดเป็นไก่ต้มอยู่บนเตียง ไม่น่ามองสักนิด แถมมีน้ำลายบูดติดข้างแก้ม เพื่อนเขาจะรักจะชอบอะไรนักหนา แถมยังไม่ได้พูดกันสักคำ
“เห็นหน้านี่แหละชอบ แกจะไปเข้าใจอะไรวะ”
“ฉันมันไม่เข้าใจอะไรเลยนี่แหละ” เจตน์เสียงดังใส่
“ใจเย็นๆ ก่อนแก ไม่ได้ตั้งใจจะว่าอะไรแกเลยนะ” ณกรเสียงอ่อนลง ทำให้เขานึกถึงอดีตของเจตน์เสียไม่ได้
ในอดีตเจตน์เคยมีแฟนที่คบหาดูใจกันถึงขั้นจะแต่งงานแต่ต้องเลิกรากันไป นั่นทำให้เจตน์ไม่มีแฟนอีกเลย เขาคิดว่าเพื่อนยังรักปักใจอยู่กับวีรดาไม่เปลี่ยนแปลง แต่เขาคิดว่าวีรดาปรุงแต่งมากเกินไป เจตน์ดูซื่อๆ เลยตามอีกฝ่ายไม่ทัน เขาเป็นผู้ชายจะไปพูดอะไรได้ มันจะกลายเป็นปากหมาไปว่าแฟนเพื่อนอีก
“ห้ามจีบน้องกู ดูปากกูชัดๆ ห้ามจีบน้องกู” เจตน์ย้ำ
“เออๆๆ อะไรของมึงวะ” ณกรพูดตัดรำคาญ ถ้าขืนยังเซ้าซี้เจตน์ได้โมโหไปมากกว่านี้แน่
“หนูมินอาการเป็นยังไงบ้างครับป้า” เจตน์เอ่ยถามหลังจากเดินไปส่งเพื่อน และขึ้นมาดูอาการของมินตราอีกครั้ง
“ตัวเย็นแล้วค่ะ เดี๋ยวคงจะหาย ไม่รู้ไปทำอีท่าไหนถึงเป็นไข้ได้”
“ป้าจะไปทำอะไรก็ไปเถอะครับ เดี๋ยวผมเฝ้าน้องเอง”
“วันนี้คุณเจตน์ไม่เข้าไร่เหรอคะ”
“ผมโทร. ไปสั่งงานแล้วครับ”
“ค่ะ” ป้าแก้วตาอมยิ้ม แม้จะปากร้ายกับมินตราหรือทำท่ารำคาญสักแค่ไหน แต่ถ้าน้องป่วยหรือไม่สบาย เจตน์จะห่วงใยและคอยดูแลน้องอยู่ไม่ห่าง เจ้านายหนุ่มเป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กๆ แล้ว
นึกถึงณกรคุณหมอหนุ่มก็อมยิ้ม รายนั้นชอบมินตราแต่เด็ก แต่เจตน์กันท่าเอาไว้เพราะบอกว่าน้องยังเด็ก คนแก่ยิ้มอีก ยิ้มอย่างมีอะไรในใจแต่ไม่ยอมพูดออกมา
มินตรากะพริบตาปริบๆ เมื่อตื่นนอน รู้สึกปวดเมื่อยไปหมดทั้งเนื้อทั้งตัว ลำคอแห้งผาก ปวดหัวเล็กน้อย แล้วก็เพลียด้วย เธอมองไปรอบกายเห็นว่านอนอยู่ในห้องของตัวเอง แต่สายตาไปสะดุดกับคนข้างเตียง ดูก็รู้ว่าเป็นเจตน์ เขามานอนฟุบทำอะไรอยู่ข้างเตียงเธอนะ
แรงขยับตัวและครางน้อยๆ ทำให้คนหูไวและตื่นไวเพราะไม่ใช่คนนอนขี้เซาตื่นทันที เขาเห็นน้องสาวกำลังมองเขาอยู่
“ตื่นแล้วเหรอ เป็นไงบ้าง”
“หิวน้ำ” คนป่วยเริ่มอ้อนตามประสา ก่อนจะดูดน้ำจากหลอดที่พี่ชายนำมาจ่อให้ถึงปากหมดแก้ว
“เอาอีกไหม” เจตน์เอ่ยถาม
“ไม่เอาแล้วค่ะ หนูมินเป็นอะไรไปคะ”
“เธอป่วย”
“แล้วนี่ใครเปลี่ยนเสื้อผ้าให้หนูมินคะ” มินตราถามอย่างตกใจ เธอไม่ได้ใส่เสื้อผ้าชุดเดิม อย่าบอกนะว่าเป็นเขา!!!
แก้มที่ซีดเซียวจากพิษไข้ในตอนเช้าแดงซับสีเลือดขึ้นมาในทันที เจตน์ทำท่าจะปฏิเสธ แต่เมื่อคิดอะไรขึ้นมาได้ ก็เปลี่ยนใจ ได้เอาคืนยายเด็กแสบ รู้สึกมีความสุขมากจริงๆ
“เธอป่วย ต้องเช็ดตัวเพราะไข้ขึ้น” เขาพูดให้คนบนเตียงคิด
- Writer
