ฉันกับอัยขับรถฝ่าสายฝนเลี้ยวเข้ามาจอดในตึกจอดรถของโรงพยาบาลก่อนเดินไปกดลิฟท์เพื่อลงไปยังชั้นหนึ่งตามที่เชนบอก เมื่อลิฟท์เปิดออกเราจึงเดินไปยังร้านกาแฟเล็กๆที่ตั้งอยู่มุมหนึ่งของห้องโถงซึ่งมีเก้าอี้ยาวให้ผู้ป่วยและญาติได้นั่งรอเรียกชื่อ ร้านกาแฟไม่ได้ตกแต่งสวยหรู มีเพียงเคาน์เตอร์ที่พนักงานยืนอยู่และโต๊ะเก้าอี้ราวสามสี่ชุดสำหรับลูกค้าเข้ามานั่งเท่านั้น เชนนั่งจิบกาแฟร้อนจากแก้วอยู่ที่โต๊ะมุมในสุด พวกเราเดินเข้าไปนั่งตรงข้ามเขาซี่งดูปกติไม่มีอาการแปลกๆแสดงออกมา เขาวางแก้วลงในจานรองก่อนกล่าวทักทาย
“เป็นไง ไม่หลงทางใช่มั้ย”
“อัยคอยบอกทางอยู่ ไม่หลงหรอก” ฉันตอบในขณะที่อัยมองดูเมนูกาแฟที่วางอยู่บนโต๊ะ
“ฉันไปสั่งกาแฟก่อนนะ พวกเธอเอาอะไรมั้ย” อัยถามซึ่งฉันกับเชนส่ายหน้า เธอจึงเดินไปที่เคาน์เตอร์
ฉันมองเชนสีหน้าจริงจัง “นายเป็นอะไรกันแน่ แน่ใจนะว่าหายดีแล้ว”
“แค่ไข้ขึ้นนิดหน่อยเพราะฤทธิ์ยายังค
