ฉันกางแผ่นพับพลางอ่านอย่างสนใจ “ในช่วงที่เมืองอัณยาพึ่งถูกสร้างขึ้นใหม่ๆ พื้นที่ของเมืองมีขนาดเล็กอยู่ริมแม่น้ำสายใหญ่ ตำนานเล่าว่าเกิดเหตุน้ำท่วมใหญ่ทำให้เมืองจมอยู่ใต้น้ำและชาวบ้านครึ่งหนึ่งที่หนีไม่ทันถูกพัดหายไปในแม่น้ำ ชาวบ้านจึงจัดพิธีส่งศพผู้ตายโดยใช้หุ่นพยนต์ซึ่งในสมัยก่อนจะสร้างจากหุ่นไม้แทนศพจริงลอยแพไปตามน้ำ ไม่กี่เดือนต่อมาชาวบ้านที่หายสาบสูญไปก็โดยสารบนแพนั้นกลับมายังเมืองอัณยา ตั้งแต่นั้นมาจึงมีความเชื่อว่าหุ่นพยนต์เป็นตัวแทนที่นำดวงวิญญาณผู้ตายกลับมายังโลกของคนเป็น ต่อมามีการเปลี่ยนวัสดุที่ใช้สร้างหุ่นจากไม้เป็นขี้ผึ้งเพื่อให้เป็นร่างตัวแทนของผู้ตายที่เหมือนจริงมากขึ้น” ฉันพลิกดูแผ่นพับอีกด้านหนึ่ง “ปัจจุบันหุ่นพยนต์ไม้ในศาลเจ้าใช้เป็นตัวแทนของศพไร้ญาติและศพอื่นๆที่ถูกฝังไว้ในป่าช้า ผู้ที่ต้องการเคารพศพผู้ตายในป่าช้าสามารถมาสักการะที่ศาลเจ้าหุ่นพยนต์ได้”
“ไม่น่าล่ะ ชาวบ้านถ
