ฉันกับอัยนั่งเงียบกันอยู่นานในห้องปิดที่มืดมิดจนกระทั่งเสียงข้างนอกเงียบสนิท มือถือของอัยสั่นเบาๆเธอจึงเปิดมันขึ้นมาดูก็พบว่ามีข้อความเข้าจากน๊อตซึ่งบอกว่าคุณดำรงและทีมงานออกจากคฤหาสน์ไปรับหุ่นพยนต์รอบถัดไปแล้ว พวกเราถอนหายใจอย่างโล่งอก ฉันหยิบมือถือขึ้นมาส่องไฟฉายสำรวจดูรอบๆห้องจึงพบว่าที่นี่เป็นห้องนอนขนาดใหญ่ที่มีเตียงสามชั้นตั้งเรียงอยู่เป็นแนวยาวหลายแถว อัยจับแขนฉันพลางกล่าวเสียงเบา
“เอริน ห้องนี้ไม่ใช่ว่ายากกว่าห้องอื่นหรือ” เธอส่องไฟฉายไปทั่ว ไฟสะท้อนลงบนใบหน้าของหุ่นบ้างลูกตาบ้างมองดูเหมือนพวกมันมีชีวิตท่ามกลางความมืด “มีแต่หุ่นนอนเหมือนกันหมด เราต้องไล่ดูทีละชั้นเลยนะ”
“ถึงยังไงก็ต้องหา ถ้าเชนได้สติก็ดีสิ” ฉันเริ่มท้อเหมือนกันในขณะที่พยายามปีนบันไดขึ้นไปบนชั้นสามของเตียงหนึ่งที่มุมห้องในสุด “หรือว่าเธอมีความคิดดีๆมั้ย ฉันรับฟังหมดล่ะตอนนี้”
“ถ้ามีก็ทำไปแล้ว”
เราส่องไฟสำรวจทีละ
