สายวันต่อมา
ครืน ครืน ครืน
ได้ยินเหมือนเสียงอะไรสั่นสักอย่าง แต่ตอนนี้ร่างกายฉันร้าวระบมไปหมดจนไม่สามารถที่จะกระดิกไปไหนได้
ครืน ครืน ครืน
รอบแรกเสียงสั่นดับไปแล้ว แต่ต่อมาไม่นานก็เกิดการสั่นขึ้นอีก ฉันจึงตัดสินใจกัดฟันรวบรวมแรงที่มี คว้าเอามือถือที่วางไว้บนหัวเตียงมากดรับสาย
[ยังไม่ตื่นอีกเหรอลูก]
ทันทีที่กดรับสายยังไม่ทันจะได้กรอกเสียงใด ๆ ลงไป แม่นินที่เป็นฝ่ายโทรมาก็ถามไถ่ขึ้นเสียก่อน
"กำลังตื่นค่ะ" เสียงงัวเงีย ๆ ตาก็พยายามจะลืมแต่ก็ทำไม่ได้ หัวเริ่มปวดตุบ ๆ พร้อม ๆ กับความรู้สึกร้าวไปถึงกระดูกดำ
นี่เมื่อคืนฉันไปผ่านมรสุมอะไรมาเนี่ย ทำไมตื่นเช้ามาถึงได้แฮงค์หนักไร้เรี่ยวแรงแบบนี้
[เดี๋ยวแม่แวะซื้อผ้าเย็นขึ้นไปให้นะลูก ถ้ายังลุกไม่ไหวก็นอนต่อเลยนะ]
แม่นินพูดแบบนี้หมายความว่าท่านอยู่กรุงเทพฯ แล้วงั้นสิ
"แม่นินกลับมาแล้วเหรอคะ" กรอกเสียงถามลงไป พร้อมกับยกมือกุมขมับตัวเองเมื่อร
