"สรุปเธออยากตามพ่อเธอไปว่างั้น?" อดที่จะปากเสียไม่ได้ แต่เห็นแล้วมันหงุดหงิดลูกตา ถ้าเกิดคนอื่นซวยชนเธอเข้าก็กลายเป็นฆาตกรไปโดยปริยาย นี่ผมอุตส่าห์กำลังเป็นพลเมืองดีช่วยเหลือสังคมอยู่นะ
"คือ หนูอัยญ์" คนถูกผมปากเสียใส่อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ก้มหน้างุดมองเท้าตัวเอง
"จะไปไหน" ผมลดความกดดันทางน้ำเสียงลงเล็กน้อย
"กะ กลับบ้านค่ะ" อัยญาดาตอบผมเสียงแผ่ว
"แล้วไม่ขับรถกลับ?"
"อ้ะ! หนูอัยญ์ลืมไปเลยว่าเอารถมา"
อะไรของยัยนี่วะ! ทำผมเสียเวลาชะมัด เหมือนตอนนี้กำลังคุยอยู่กับเด็กปัญญาอ่อน
"เดี๋ยว! นั่นเธอจะไปไหนน่ะ" ผมรีบตะโกนถาม เมื่อจู่ ๆ คนที่ยืนคุยกับผมก็หันข้างให้เตรียมจะเดินกลับไปอีกทาง
"กลับบ้านค่ะ" เธอตอบผมแต่สายตาโคตรเหม่อลอย
"สภาพเนี่ย!?" ผมมองหัวจรดเท้า ก่อนจะเลิกคิ้วถามอีกครั้ง "ถ้าเธอขับรถกลับสภาพนี้ คงได้จองศาลาวันนี้แน่ ๆ "
ผมมันปากหมา ปากเสีย ปากไว แต่ที่ผมพูดมีอะไรผิด ในเมื่ออัยญาดาทำตัว
