[UN-SET] Unloved ใจลวงรัก

ใจลวงรัก : 12

"วี้ดวิ้ว!!"

"กรี๊ดดดดด"

เสียงเชียร์ เสียงโห่ร้องดังลั่นสนามแข่งเมื่อรถแข่งสองคันเคลื่อนตัวมาจอดยังจุดเส้นสตาร์ท "หนูอัยญ์รู้ไหมว่าคู่แข่งเราเป็นใคร" รันรันสะกิดถาม

"ไม่รู้เหมือนกัน" เหมือนจะเคยได้ยินเฮียดีแลนด์เรียกชื่อฝั่งตรงข้ามอยู่นะแต่ฉันไม่ได้สนใจ "ดูจากรถแล้วคนขับต้องหล่อมากแน่ ๆ"

ฉันคิ้วขมวดก่อนจะเอียงคอมองหน้าเพื่อนรัก

"เห็นแค่รถรันก็รู้แล้วเหรอว่าคนขับหล่อ"

"เซ้นส์มันบอกน่ะ" รันรันตอบแบบขอไปที

ฉันยิ้มพร้อมสั่นหัวเบา ๆ ให้เพื่อนรัก ก่อนจะหันมาจดจ่ออยู่กับรถแข่งสองคันที่จอดอยู่ตรงหน้า

รถสีน้ำเงินเข้มคือรถของเฮียคฑา ส่วนรถสีเหลืองแสบตาที่จอดข้างกันคือรถของคู่แข่งในคืนนี้

"อ้ะ! นั่นมัน" เพราะมองไปยังรถสีเหลืองคู่แข่งเฮียคฑา สายตาฉันเลยเจอกับบุคคลหนึ่งที่เป็นเจ้าของหัวใจมาโดยตลอด

เฮียลัคกี้ก็มาดูการแข่งขันครั้งนี้กับเขาด้วยเหรอ แถมมาจนครบแก๊งเขาด้วย แต่เหมือนจะขาดไปคนหนึ่งนะ อืม... ใช่! ขาดเฮียกิเลน

อย่าบอกนะว่า... คนที่ขับรถสีเหลืองคันนั้นคือเฮียกิเลนเพื่อนของเฮียลัคกี้น่ะ!?

"หนูอัยญ์!!"

"อ้ะ! มีไรเหรอรัน?" ฉันที่เอาแต่มองไปยังร่างสูงร้อยแปดสิบกว่าที่อยู่อีกฝั่งสะดุ้งสุดตัวเมื่อถูกรันรันเขย่าแขนจนตัวสั่นงันงก

"ดูนั่นสิ" รันรันชี้ไปยังอีกฝั่งที่มีผู้ชายสองคนออร่าจับ ยืนอยู่ท่ามกลางสายตาสาว ๆ ที่มองเหมือนจะกลืนกิน

"สเปกรันเลย" รันรันกระทืบเท้าเร่า ๆ พร้อมกับทำท่าทางเขินอาย สายตาก็จดจ่อไปยังผู้ชายร่างสูงกำยำผมสีเทาเข้ม

"เฮียราชันย์?" ฉันพึมพำออกมาเบา ๆ แต่เพราะรันรันยังเกาะฉันหนึบอยู่เธอเลยได้ยิน

"หนูอัยญ์รู้จักเหรอ" เสียงเพื่อนฉันตื่นเต้นมาก

จะตอบเธอยังไงดี ฉันรู้จักเพื่อนในกลุ่มของเฮียลัคกี้ทุกคน แต่รู้จักแค่ชื่อ ไม่ได้สนิทหรือเคยพูดคุยสักคนเดียว

"แค่รู้จักชื่อน่ะ เฮียราชันย์เป็นเพื่อนกับผู้ชายที่ยืนข้าง ๆ และผู้ชายคนนั้นเป็นเพื่อนบ้านหนูอัยญ์เอง"

"กรี๊ดดด kore wa unmei desu" รันรันใช้มือกุมกันวางตรงอกก่อนจะทำตาเยิ้มพร้อมโพล่งภาษาญี่ปุ่นออกมา ซึ่งแปลว่า 'นี่คือพรหมลิขิต'

ที่ฉันแปลออกเพราะเพื่อนฉันคนนี้มักจะอุทานคำนี้ออกมาบ่อย ๆ เวลาเจอผู้ชายในสเปกน่ะ

"เอาล่ะครับ เวลาแห่งความตื่นเต้นใกล้เข้ามาแล้ว ขอให้ผู้แข่งขันทั้งสองคนทำสมาธิและขอเชิญสาวสวยผู้จะมาโยนธงในครั้งนี้ประจำที่ได้เลย!"

เสียงพิธีกรประจำสนามแข่งดังขึ้น เสียงตะโกนก้องดังลั่นทั่วสนามแข่ง ฉันกับรันรันเลิกคุยเรื่องส่วนตัวหันมาสนใจรถทั้งสองคันที่กำลังเร่งเครื่องกันยกใหญ่

"ตื่นเต้นจัง รันเคยดูแต่ในทีวี พอมาเจอบรรยากาศจริงแล้วโคตรตื่นเต้นเลย" รันรันเกาะฉันเขย่าเบา ๆ ฉันฉีกยิ้มให้เพื่อนเพราะเข้าใจความรู้สึกนี้ของเธอดี

ก็หนูอัยญ์เคยเป็นมาก่อนนี่เนอะ

"Three"

"Two"

"One"

"GO!"

สิ้นเสียงนับถอยหลังและทันทีที่ผ้าสีแดงโดดเด่นจากสาวสวยที่ทำหน้าที่ปล่อยรถหล่นลงพื้นสนาม รถทั้งสองคันก็เคลื่อนที่ไปข้างหน้าด้วยความเร็วฉิว

เสียงผู้คนต่างพากันเชียร์นักแข่งในดวงใจกันลั่นสนาม

เฮียคฑาก็มีแฟนคลับไม่เบานะเนี่ย

"รัน!" ฉันเขย่าไหล่เพื่อนที่กำลังดูการแข่งอย่างตื่นเต้น

"หืม?" รันรันเหลือบมองฉันแวบหนึ่งก่อนจะหันไปสนใจเชียร์รถในสนามต่อ

"เดี๋ยวหนูอัยญ์มานะ ไปเข้าห้องน้ำแป๊บ"

ไม่รู้รันรันได้ยินที่ฉันบอกหรือเปล่าแต่เมื่อเธอพยักหน้าให้ฉันก็จะเข้าใจว่าเพื่อนรับรู้ก็แล้วกัน

กว่าจะเบียดผู้คนออกมาจากอัฒจันทร์ได้เหนื่อยแทบแย่ นี่ขนาดฉันอยู่ติดขอบสนามเพราะเป็นบัตรวีไอพีนะ แต่กว่าจะเบียดคนรอบนอกออกมาได้เหนื่อยแทบแย่

"อื้อ เบา ๆ สิคะ"

กึก... ขาฉันหยุดชะงักเมื่อกำลังจะก้าวไปขวามือข้างหน้าที่เป็นทางไปห้องน้ำ

"อ้า แพรจั๊กจี้ค่ะ"

เสียงผู้หญิงคนหนึ่งดังอยู่เบื้องหน้าฉัน แต่ฟังจากเสียงที่ได้ยิน ฉันว่า... ฉันน่าจะเปลี่ยนใจยังไม่เข้าห้องน้ำตอนนี้ดีกว่า

"เอาสิ ไหนบอกว่าเก่งไม่ใช่"

กึก... ขาฉันที่กำลังจะก้าวเปลี่ยนทิศกลับไปที่สนามแข่งทางเดิมหยุดชะงักอีกครั้ง เสียงทุ้มที่คุ้นหูทำให้ทุกส่วนในร่างกายฉันตื่นตัว ขาที่ควรจะหยุดอยู่กับที่กลับเดินไปข้างหน้าช้า ๆ

กึก...

"อุ้บ!" รีบยกมือปิดปากเมื่อสิ่งที่สายตาฉันเห็นมันเป็นภาพที่ไม่น่ามอง

ชายหญิงคู่หนึ่งกำลังทำเรื่องอย่างว่ากันตรงมุมมืดที่สลัว ๆ

ผู้หญิงที่เพิ่งทำหน้าที่ปล่อยรถที่สนามกำลังนั่งคุกเข่าตรงหน้าผู้ชายที่สวมเสื้อแจ็กเกตสีน้ำตาลแดง ไม่ต้องเล่าหมดได้ไหมว่าการที่ผู้ชายยืนพิงผนังแล้วมีผู้หญิงคุกเข่าตรงหน้าเธอกำลังทำอะไรอยู่

"ใครน่ะ?"

โดนจับได้แน่ ๆ ด้วยความกลัวว่าจะถูกจับได้จึงรีบวิ่งไม่ลืมหูลืมตาจนชนกับใครบางคนเข้าอย่างจัง

ปึก!

"ว้าย!!"

ตุ้บ...

ทุกอย่างมันเร็วมาก เร็วจนฉันรู้ตัวอีกทีนั่งก้นจูบพื้นไปเรียบร้อยแล้ว

"ลัค เดี๋ยวสิ! ลัคกลับมาก่อน!!" เสียงผู้หญิงบาดหูตะโกนอยู่ไล่หลังฉัน

ตรงหน้ามีผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งผมสีเทาเข้มยืนหน้าดุอยู่ ส่วนด้านหลังเหมือนมีฝีเท้าของใครอีกคนกำลังก้าวเข้ามา ใกล้ขึ้น ๆ

"เธอนี่เอง" เสียงทุ้มจากคนที่เดินมาจากทางด้านหลังเอ่ยขึ้น พร้อมกับขายาว ๆ ของเขาที่ก้าวผ่านฉันที่นั่งก้นกระแทกพื้นอยู่อย่างหน้าตาเฉย

"ถ้าคิดจะถ้ำมองก็ใจกล้า ๆ หน่อย"

"หนูอัยญ์เปล่านะคะ!" ฉันรีบปฏิเสธสิ่งที่เฮียลัคกี้ใส่ร้ายทันที

"ลุกขึ้นก่อน ค่อยคุยกัน" ผู้ชายผมสีเทาที่ฉันเดินชนเมื่อกี้คือเฮียราชันย์นั่นเอง

เฮียราชันย์ยื่นมือมาตรงหน้าเพื่อให้ฉันจับมือเขาก่อนจะดึงฉันขึ้นจากพื้น

"เมื่อกี้... หนูอัยญ์ไม่ได้ตั้งใจแอบมอง" เมื่อลุกจากพื้นได้ สิ่งแรกที่ฉันเอ่ยคือการบอกถึงความบริสุทธิ์ของตนเอง

"จะตั้งใจไม่ตั้งใจเธอก็ยืนอยู่ตรงนั้น"

"หนูอัยญ์" เถียงไม่ออก เพราะมันเป็นอย่างที่เขาว่าจริง ๆ

"ไม่เจ็บตรงไหนใช่ไหม" เฮียราชันย์ถามขึ้นเสียงเรียบ

"อ๊ะ! เมื่อกี้หนูอัยญ์ขอโทษด้วยนะคะที่เดินชน" เกือบลืมเรื่องนี้ไปเลยเพราะมัวแต่กลัวว่าอีกคนจะเข้าใจฉันผิดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

"ฉันไม่เป็นไร เธอน่าจะเจ็บนะนั่น"

ฉันรีบมองตามสายตาที่เฮียราชันย์มองมา

ตรงข้อเท้าฉันมีเลือดซิบด้วยล่ะ

อ้ะ! พอเห็นเลือดตรงข้อเท้าแล้วก็รู้สึกแสบที่ฝ่ามือขึ้นมาทันที