สายวันต่อมา
"อื้อ" ฉันยกแขนขึ้นบิดขี้เกียจเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ ขยับเปลือกตาแล้วลืมมันขึ้นช้า ๆ
"โอ้ย!" แค่ขยับตัวเตรียมจะลุกขึ้นนั่งบนเตียง ทุกส่วนสัดของฉันก็ร้าวระบมไปหมด ยิ่งที่หัวยังปวดตุบ ๆ อยู่เลย
แต่นั่นคงไม่เท่าส่วนตั้งแต่สะโพกลงไปที่รู้สึกว่ามันชาเหมือนเหน็บกิน
"รันรัน!!" พอเห็นต้นตอของอาการชาตรงส่วนที่ว่าฉันก็รีบตะโกนเรียกเจ้าของร่างบางที่นอนทับตั้งแต่สะโพกฉันลงไปยังปลายเท้าทันที
"อื้อ" คนถูกเรียกส่งเสียงออกมาเล็กน้อย ขยับตัวไปมาอีกนิดหน่อยแล้วก็หลับทับบนตัวฉันตามเดิม
"รัน รันรัน ตื่นก่อนเร็ว" เมื่อเห็นเพื่อนสนิทนิ่งไปอีกครั้งเลยส่งเสียงเรียกและคุยกับเธอนานขึ้น แต่ปรากฏว่ารันรันยังนิ่งสนิทมีเพียงคลื่นขึ้นลงของร่างกายที่สม่ำเสมอจากการหายใจบ่งบอกว่าเพื่อนฉันยังมีชีวิตอยู่แค่หลับลึกแค่นั้นเอง
"รันรัน ตื่นก่อนเร็ว หนูอัยญ์ขาชาหมดแล้ว"
สภาพตัวเองก็ดูไม่ได้อยู่แล้ว จะเอาแรงที่ไ
