"หนูอัยญ์ว่า คุณทรงพลรีบทานดีกว่าค่ะ หนูอัยญ์ต้องรีบกลับไปทำงานอีก"
รู้สึกอึดอัดจนอยากรีบ ๆ ทานมื้อเที่ยงนี้ให้เสร็จแล้วรีบ ๆ ออกไปจากร้านนี้ซะที
"อย่ารีบร้อนไล่กันสิครับ นี่เพิ่งจะเที่ยงยี่สิบเอง เรายังมีเวลาคุยเรื่องสัญญาสองปีนั่นอีกตั้งเกือบชั่วโมง"
อึก... ถึงกับจุกจนพูดไม่ออก เข้าใจใช้คำพูดกดดันฉันจังนะ
สัญญาสองปีที่เอ่ยก็คือเรื่องหนี้สองร้อยล้านนั่นไง
"คุณทรงพลไม่ต้องกลัวว่าหนูอัยญ์จะผิดสัญญาค่ะ ตอนนี้หนูอัยญ์กำลังหาทางออกได้แล้ว" มีที่ไหนล่ะทางออก ฉันก็แค่พูดเพื่อให้เขาเชื่อใจว่าจะสามารถหาเงินมาคืนเขาได้ตามระยะเวลาที่กำหนดแค่นั้นแหละ
"อ้อ เรื่องนั้นผมทราบครับ ก็คนที่คุณหนูอัยญ์ควงอยู่รวยไม่ใช่เล่น เป็นถึงเจ้าของการบินรายใหญ่ของประเทศ"
กึก... ฉันกำมือแน่น จิกเล็บลงบนเนื้อตัวเองจนรู้สึกเจ็บ
"คุณทรงพลคงเข้าใจผิด หนูอัยญ์กับเฮียราชันย์ไม่ได้เป็นอะไรกัน ได้โปรด อย่าดึงคนอื่นเข้ามา
