สองวันต่อมา
ฉันพยายามใช้ชีวิตแบบเดิม แม้มันจะไม่เหมือนเดิมเท่าไหร่ เฟื่องฟ้าไม่คุยกับฉันเป็นการส่วนตัว ส่วนฉันก็ยังทำตัวตามปกติ ถ้ามีโอกาสให้คุยกันฉันก็คุยเหมือนเดิม แม้คำพูดของเพื่อนเวลาคุยกัน จะออกไปทางถากถางและเหน็บแนม
“ตัวไม่ถอดแว่นอะหนม หน้าตาก็สวยออก เสียดายของ”
เฟื่องฟ้าปรายตามองฉัน คำพูดของเธอทำให้ฉันกระชับแว่นอันใหม่นิดๆ ความจริงที่ว่าฉันคือ K ตอนนี้คงมีแค่ฟาโรห์เท่านั้นที่รู้ คนอื่นอาจจะยังไม่รู้ก็ได้ เขาน่าจะยังไม่ได้บอกเรื่องฉันกับใคร เพราะฉะนั้นฉันจึงใช้ชีวิตตามปกติได้อยู่
“หรือที่ใส่ เพราะต้องการซ่อนอะไรไว้หรือเปล่า?”
เฟื่องฟ้าเท้าคางมองฉันนิ่ง มุมปากขยับขึ้นเป็นรอยยิ้มเหยียด ฉันถึงกับสตั้นเพราะภาพที่เห็น ผู้หญิงตรงหน้าฉัน ใช่คนที่เคยเป็นเพื่อนสนิทกันแน่เหรอ
“เปล่านี่”
ฉันระบายยิ้มทั้งที่เริ่มเหงื่อตก พยายามเก็บซ่อนอาการตระหนกไว้ ฉันถูกคนตั้งข้อสงสัยมาเยอะ ไม่ได้มี
